Ό,τι αναζητούμε στην Ευρώπη είναι εδώ
Το να θυσιαζόταν κανείς για μια ιδέα σε άλλες εποχές θεωρούνταν ανδρεία και σοφία. Τώρα σοφία είναι να κερδίζεις από τους αγώνες άλλων. Ν’ ανεβαίνεις στο βάθρο του νικητή, χωρίς να έχεις ιδρώσει ποτέ στη ζωή. Να αγωνίζονται για την πάρτη σου άλλοι, κι εσύ να δρέπεις καρπούς από δέντρα που δεν πότισες και δεν φύτεψες ποτέ, όπως συμβαίνει στην πολιτική ζωή του τόπου τώρα.
Να γιατί κόμματα, κινήματα και σωματεία στελεχώνονται στην μεγάλη τους πλειοψηφία από ανθρώπους που ρέπουν στην εξουσία, την ερωτεύονται σφόδρα, την επιθυμούν με μανία και προσφέρουν για χάρη της το εύπλαστο «είναι» τους.
Δεν ξέρω ποια πολιτική και ποιοι πολίτες θα βγάλουν την πατρίδα από την καταστροφή. Δεν ξέρω ποιοι μπορούν να δώσουν το φιλί της ζωής στην Ελλάδα. Ξέρω ωστόσο ότι κάποιοι τόλμησαν, αντιστάθηκαν στο Σόιμπλε κι έδωσαν στους μικροσυνταξιούχους το κοινωνικό βοήθημα. Αυτό που καταψήφισαν οι άλλοι για να φανούν προσώρας αρεστοί του.
Δεν με ενδιαφέρει ποιος πολιτικός μιλά καλά και ποιος όχι. Ποιος σηκώνει κουρνιαχτό και ποιος ωρύεται καθημερινά στα κανάλια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι τι έκαναν και τι κάνουν οι πολιτικοί για την πατρίδα. Ποιοι, πού και πόσο φταίνε, εδώ που φθάσαμε. Αν τα άρπαξε κανείς από φαρμακοβιομηχανίες, αν έβαλε χέρι στα ταμεία, αν ρήμαξε τα νοσοκομεία ή αν τα «πήρε» από αγορές όπλων. Κι αν τα έκανε αυτά είναι ένοχος σε όποιο κόμμα και να ανήκει. Κανείς δεν είναι υπεράνω νόμων και ηθικών αρχών.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει μία χώρα ευρωπαϊκή, όπου ο αρχηγός κόμματος χρωστάει 700.000 για δάνειο, δίχως να έχει πληρώσει ένα ευρώ έντεκα χρόνια τώρα;
Αναρωτιέμαι αν στην Ευρώπη κατεβαίνουν σε εκλογές κόμματα που χρωστάνε εκατομμύρια σε θαλασσοδάνεια;
Σκέφτομαι, τέλος, αν μπορεί κάποιος να βάλει σε οικονομική τάξη την πατρίδα του, όταν δεν μπορεί να βάλει τάξη στα δικά του χρέη;
Όπως ο κάθε πολίτης που θέλει να ξεκινήσει μια επιχείρηση οφείλει να προσκομίσει φορολογική ενημερότητα, το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για το κάθε κόμμα. Πού το είδαμε να βάζουν εγγύηση τα κόμματα τα ποσοστά τους για να δανείζονται χρήματα από τις τράπεζες; Ποιος τις ανακεφαλαιώνει μετά, αν όχι ο λαός;
Αυτός που δυστυχώς επαληθεύεται στις μέρες είναι ο Αναξιμένης. Ο φιλόσοφος που αναζήτησε την αρχή του κόσμου στον αέρα, πράγμα που το επιβεβαιώνουν και τώρα τα αεριτζίδικα πνεύματα. Τα δάνεια με αντιπαροχή αέρα, όπως το βεβαίωσε πρόσφατα ένας γνωστός εκδότης: «Δίναμε αέρα και παίρναμε δάνεια» είπε.
Ο Έλληνας θέλει να ανήκει στη Δύση. Καύχημα και χαρά του είναι να τον λένε Ευρωπαίο. Πόσο όμως ευρωπαίος μπορεί να γίνει και τι προτίθεται να χάσει για αυτό;
Στην Ευρώπη δεν παρκάρεις στη μέση του δρόμου με αναμμένα τα αλάρμ. Δεν παίρνεις κανενός τη σειρά ποθενά. Δεν καπνίζεις όπου δεν επιτρέπεται. Στην Ευρώπη τα παιδιά δεν κάνουν πρωινή προσευχή στα σχολεία. Η εικόνα του Χριστού δεν υπάρχει στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ούτε οι εικόνες των αγίων υπάρχουν αναρτημένες στα νοσοκομεία. Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν πολιτικά γραφεία. Ούτε οι βουλευτές εκεί έχουν τα ίδια προνόμια εκεί όπως εδώ. Ακόμη και σήμερα που ο λαός μας ζει στη φτώχεια, οι ευρωβουλευτές μας είναι οι δεύτεροι καλύτεροι σε αμοιβή!
Η δημοκρατία των Αθηνών είχε ως αρχή τη ρήση, «έδοξε τη βουλή και τω δήμω». Ελεύθερη πόλη σύμφωνα με το Θουκυδίδη είναι η αυτόνομη, η αυτόδικη και η αυτοτελής. Σήμερα τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Δεν έχουμε καν νόμισμα δικό μας.
Το πρώτο που πρέπει να κάνει ο Έλληνας είναι να βρει τον χαμένο του εαυτό. Να σκάψει στα κοιτάσματα της μνήμης του και ξεθάψει αξίες που τον λάμπρυναν παλιά ως λαό. Αξίες που βάφτισαν επιστήμες, που τίμησαν Μαραθώνες κι έχτισαν Παρθενώνες. Αξίες που δεν επέτρεψαν στη φωνή της Αντιγόνης να σιγήσει. Και που κράτησαν τη φωνή του «Επιταφίου» δυνατή. Ό,τι αναζητούμε στην Ευρώπη είναι εδώ, και μάλιστα στην πιο αυθεντική του έκφραση. Αρκει να λογικευθούμε και να το δούμε.
