Ανασχηματισμός: Αναγνώριση λαθών, απόπειρα διορθώσεων και κάζο με το «καλημέρα»

Αναγνώριση λαθών και προβλημάτων και απόπειρα επούλωσης πληγών. Αυτό είναι το κίνητρο όλων των ανασχηματισμών. Πόσο μάλλον για μια κυβέρνηση που έχει κλείσει τα δύο χρόνια θητείας και έχει αντιμετωπίσει πληθώρα μεγάλων κρίσεων, όπως η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Καθώς οι δημοσκοπήσεις έχουν αρχίσει να δείχνουν φθορά και ο επόμενοι μήνες θα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολοι, ο Μητσοτάκης επιχειρεί να επουλώσει μια σειρά πληγές, να δώσει σήμα επανεκκίνησης, να ξεκαθαρίσει ότι οι βασικές πολιτικές επιλογές του παραμένουν και να ενισχύσει τομείς πολιτικής που αναμένεται να προκαλέσουν συγκρούσεις.

Στην προσπάθειά του αυτή ωστόσο άνοιξε μια νέα πληγή, καθώς κάηκε, εντός μόλις τριών ωρών, μια από τις βασικές επιλογές του, αυτή του Ευάγγελου Αποστολάκη για το νεοσύστατο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας: ο πρώην υπουργός Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι δεν αποδέχεται την πρόταση του πρωθυπουργού ύστερα από τη σφοδρή επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον του η αξιωματική αντιπολίτευση.

Υπ’ αυτήν την έννοια το παιχνίδι περιπλέκεται και η προσπάθεια του Μητσοτάκη να δώσει την αίσθηση της ανασυγκρότησης του κυβερνητικού σχήματος χάνει, σε πρώτη φάση, το παιχνίδι των εντυπώσεων. Ανεξαρτήτως όμως των εξελίξεων στο συγκεκριμένο μέτωπο, ας δούμε τους βασικούς στόχους του ανασχηματισμού.

Κατ’ αρχάς ο πρωθυπουργός επιχειρεί να δώσει το μήνυμα ότι η κυβέρνηση πατάει γερά στα πόδια της στους περισσότερους βασικούς τομείς πολιτικής. Αυτό το μήνυμα επιχειρεί να δώσει η παραμονή

● Κεραμέως στην Παιδεία,

● Χατζηδάκη στην Εργασία,

● Σταϊκούρα στην Οικονομία,

● Γεωργιάδη στην Ανάπτυξη,

● Δένδια στην Εξωτερική Πολιτική,

● Παναγιωτόπουλου στην Άμυνα,

● Σκρέκα στο Περιβάλλον,

● Μενδώνη στον Πολιτισμό,

● Τσιάρα στη Δικαιοσύνη,

● Βορίδη στο Εσωτερικών,

● Πιερρακάκη στην Ψηφιακή Διακυβέρνηση,

● Καραμανλή στις Μεταφορές και Υποδομές,

● Πλακιωτάκη στη Ναυτιλία,

● Λιβανού στη Γεωργία

● και Μηταράκη στη Μεταναστευτική Πολιτική.

Μετακινήσεις – αποστρατείες
Από εκεί και πέρα αρχίζει η παραδοχή των μεγάλων προβλημάτων, η οποία εκφράζεται με:

● Τη μετακίνηση Κικίλια από την Υγεία στο πιο χαλαρό πόστο του Τουρισμού.

● Την έξοδο Κοντοζαμάνη από τη διαχείριση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και από την κυβέρνηση.

● Την αποστρατεία Χρυσοχοΐδη, ο οποίος πληρώνει σχεδόν αποκλειστικά το μάρμαρο όχι μόνο για την κραυγαλέα αποτυχία στη διαχείριση των πυρκαγιών, αλλά και την έξαρση της εγκληματικότητας το περασμένο διάστημα και το συγκρουσιακό κλίμα με τη νεολαία, το οποίο αποτυπώνεται και δημοσκοπικά.

● Τη μετακίνηση Χαρδαλιά στο υφυπουργείο Άμυνας, η οποία μπορεί μάλλον να θεωρηθεί… τιμητική αποστρατεία.

● Την έξοδο του Θεοχάρη, ο οποίος πληρώνει μια σειρά – περσινών κυρίως – λαθών στον τομέα του Τουρισμού και τις κακές σχέσεις που έκτοτε είχε με το Μέγαρο Μαξίμου.

Επούλωση πληγών και στοιχήματα
Από εκεί και πέρα το ενδιαφέρον εστιάζεται στις μετακινήσεις και στην ανάληψη των κρίσιμων υπουργείων από πρόσωπα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία αναλαμβάνουν να πατήσουν πάνω σε αναμμένα κάρβουνα.

1. Στην Υγεία η ανάληψη του υπουργείου Υγείας από τον Πλεύρη δηλώνει ότι η πολιτική της κυβέρνησης το επόμενο διάστημα θα γίνει πιο συγκρουσιακή, καθώς το υπουργείο αυτό θα κληθεί όχι μόνο να αντιμετωπίσει την πανδημία, αλλά και να επιβάλει δύσκολες επιλογές (υποχρεωτικότητα εμβολιασμών), να συγκρουστεί με τους υγειονομικούς και την αντιπολίτευση και να αντιμετωπίσει τους (ακροδεξιούς κατά βάση) αντιεμβολιαστές.

Η επιστράτευση της Μίνας Γκάγκα, ενεργής γιατρού και πασίγνωστης από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις της, ως αναπληρώτριας υπουργού σηματοδοτεί την ανάγκη κάλυψης του επικοινωνιακού κενού και της πειστικότητας, το οποίο είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού.

2. Στη Δημόσια Τάξη η επιστράτευση του Θεοδωρικάκου δηλώνει:

● Το τέλος της «τιμωρίας» του κάποτε στενότατου συμβούλου του Μητσοτάκη και μια νέα ευκαιρία σε ένα πόστο που διαχρονικά αποτελεί πηγή προβλημάτων για τις δεξιές κυβερνήσεις.

● Την ανάγκη διαχείρισης μεγάλων ανοιχτών και δυνάμει εκρηκτικών θεμάτων, όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία, το έγκλημα και ο ανασχεδιασμός των σωμάτων ασφαλείας.

3. Η απόσπαση της Πολιτικής Προστασίας από τη Δημόσια Τάξη και η αναβάθμισή της σε υπουργείο με επικεφαλής τον πρώην υπουργό Άμυνας επί ΣΥΡΙΖΑ Ευάγγελο Αποστολάκη – πέρα από την πολιτικά εκρηκτική διάστασή της – είχε στόχο να σηματοδοτήσει μια ακόμη απόπειρα πολιτικής «διεύρυνσης» και «διείσδυσης» στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο ενόψει της διαγραφόμενης δημοσκοπικής κάμψης, αλλά και για να δοθεί μια εικόνα επιχειρησιακής ετοιμότητας και πληρότητας στο νεοσύστατο υπουργείο.

Η άρνηση Αποστολάκη, ωστόσο, πέρα από την πολιτική περιπλοκή, μεταβάλλει ίσως και τη στοχοθεσία του πρωθυπουργού – ανάλογα με το πρόσωπο που θα επιλεγεί για την αντικατάστασή του.

4. Οι μετακινήσεις, αποστρατείες και προσθήκες σε επίπεδο υφυπουργών δεν θεωρούνται κρίσιμης σημασίας, πέρα από την προσπάθεια να φανεί ότι η ενισχύεται η εκπροσώπηση περιοχών με αυξημένα προβλήματα (π.χ. Δυτική Μακεδονία) ή σε κρίση λόγω των πυρκαγιών.

Συμπέρασμα: Ο ανασχηματισμός ήταν υποχρεωτικός. Οι επιλογές προσώπων είναι ανοιχτά στοιχήματα. Ο δύσκολος επερχόμενος χειμώνας προοιωνίζεται συγκρούσεις και τα νέα πρόσωπα παίρνουν πάνω τους την ευθύνη να διατηρήσουν το πολιτικό προβάδισμα της Ν.Δ. και της κυβέρνησης, το οποίο εμφανίζει προβλήματα. Το αν θα τα καταφέρουν ή θα αποδειχτεί ότι «οι όμορφες φιλοδοξίες όμορφα καίγονται» μένει να το δούμε…