«Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος» (Τ. Λειβαδίτης)

Η αυγή αργεί να διαδεχθεί τη νύχτα. Σκέφτεσαι στιγμές που ξυπνούν θύμησες, ώρες που τρέφουν χτυποκάρδια, όνειρα που δεν διαγράφονται. Στα υγρά σου μάτια κυλά η ζωή σαν πλεούμενο. Τούτη η στιγμή είναι σαν τη Μεγάλη Παρασκευή του Χριστού. Του κάθε πιστού που κουβαλά το δικό του σταυρό στον τόπο του μαρτυρίου.

Ένα ταξίδι απόψε η ζωή στο απέραντο του ουρανού και στο σκοτεινό του βυθού της θάλασσας. Σε λιβάδια χλοερά και σε βουνά στεφανωμένα με δέντρα, που «ανεβαίνουν» μουσκεμένα τον ουρανό. Ένα ταξίδι με τα πιο πολλά «γιατί» να μένουν αναπάντητα. Μια διαδρομή στον πόνο και το στοχασμό, που συνθέτουν την πραγματικότητά σου. Αυτήν που ορίζουν εκείνοι που δεν έχουν τίποτα το κοινό με σένα: Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι από την εποχή του Χριστού. Οι σταυρωτές των σημερινών κοινωνιών, που κουνώντας το δάχτυλο, σου λένε ότι αγωνίζονται για το καλό σου.

Στην ελληνική ποίηση, σε μεγάλο βαθμό , κυριαρχεί η μάνα. Στα ομηρικά χρόνια βλέπουμε τη θεά Θέτιδα να περνά ανάμεσα από τις μοιρολογίστρες για να κλέψει την ψυχή του γιου της, Αχιλλέα. “Να ‘χα τ’ αθάνατο νερό, ψυχή καινούρια να ‘χα να σου ‘δινα να ξύπναγες για μια στιγμή μονάχα”, ακούγεται ο θρήνος της μάνας στον “Επιτάφιο” του Ρίτσου. Ο Βάρναλης στο ποίημά του, “Η Μάνα του Χριστού”, βάζει στο στόμα της Παναγιάς, που βλέπει το Γιο της να βασανίζεται τη Μεγάλη Εβδομάδα, τα παρακάτω λόγια: “Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη γιε μου, δε μιλάς, δεν κοιτάς πως μαδιέμαι γλυκιέ μου”.
Όλοι οι θρήνοι από όλες τις μάνες και όλες τις εποχές σμίγουν με το θρήνο της Μεγάλης Παρασκευής, στον οποίο η Μάνα του Χριστού μοιρολογεί γοερά λέγοντας: “Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, που έδυ σου το κάλλος… Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατόν μου τέκνον, πως τάφω νυν καλύπτει…»

Η νίκη ενάντια στο θάνατο απασχόλησε τον Έλληνα από παλιά. Η Λαμπρή συνδέεται διαχρονικά με τη μοίρα του λαού μας. Του λαού που βαδίζει στο θάνατο και τη ζωή, πότε με το γέλιο και πότε με το κλάμα, και που εμπνέει τον ποιητή να γράψει: ‘’Άξιος εστί ο πικρός και ο μόνος, ο από πριν χαμένος εσύ να’ σαι. Ποιητής που δουλεύει το μαχαίρι στο ανεξίτηλο τρίτο του χέρι».

Μέρα Λαμπρής σε λίγες μέρες και η μάνα Ελλάδα ζει γονατισμένη, για έκτη συνεχή χρονιά, κάτω από το αβάσταχτο βάρος των μνημονίων, προσδοκώντας να την αναστήσουν αυτοί που έμπηξαν τα καρφιά βαθιά στο σώμα της .

Η προδοσία από τον καιρό του Ιούδα είναι φαινόμενο διαχρονικό. Αν δεν υπήρχαν οι εντός της χώρας συνεργοί του ΔΝΤ και της Γερμανίας, καμία Λανγκάρντ και καμία Μέρκελ, δεν θα μπορούσε να μας επιβάλλει καταστροφικά μνημόνια. Από τα 250 δις που χρεωθήκαμε σε δάνεια, τα 220 πήγαν κατευθείαν στη Γερμανία. Να ποιοι είναι οι σημερινοί εκτελεστές του λαού μας: Οι «φίλοι» μας και «σύμμαχοι» μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες τους. Αυτοί που ποτίζουν την Ελλάδα με «χολήν και όξος άμα», για να θυμηθούμε, μέρες σαν κι αυτές, τα λόγια του ευαγγελίου.

Όπως η ζωή έτσι και η πολιτική στηρίζεται σε πράξεις . Καλύτερα να προσφέρεις ένα κερί σ’ εκείνον που ζει στο σκοτάδι, παρά να του χαρίσεις τη μεγαλύτερη ευχή. Μην μετατρέπεις το εφικτό σε ευκταίο, όταν μπορείς να αλλάξεις τη ζωή του συνανθρώπου σου, αν θέλεις να λέγεσαι Χριστιανός.

«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν από τις φωνές, το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω… Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου, αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος», μας θυμίζει ο Τ. Λειβαδίτης. Διαφορετικά η Ανάσταση που περιμένεις δεν θα έρθει ποτέ!