Άλλο καίω βιβλία, άλλο σκοτώνω τους συγγραφείς

«Τι θα πει λεύτερος; Αυτός που δεν φοβάται τον θάνατο»
(Νίκος Καζαντζάκης)

Το τρομοκρατικό χτύπημα από φανατισμένους Ισλαμιστές στα γραφεία της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo (Σαρλί Εμπντό) καθώς και τα όσα ακολούθησαν θα αποτελέσουν μια από τις πιό «μαύρες» σελίδες της νεώτερης Ιστορίας. Όχι επειδή ήταν ένα πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα αλλά κυρίως για τους συμβολισμούς που αυτό είχε.

Είναι αδιανόητο στα μυαλά της δικής μας γενιάς να υπάρχουν ομάδες ανθρώπων, που με όπλα φιμώνουν στόματα και θέλουν να αντικαταστήσουν την μελάνη με αίμα. Ήταν ένα τεράστιο γεγονός που ελπίζω να τάραξε τους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται στην εξουσία της Ευρώπης και να είναι η αφετηρία για να ληφθούν αποφάσεις που δεν θα επιτρέψουν στο μέλλον παρόμοια γεγονότα. Η αρχή έγινε με μια μεγίστου συμβολισμού πορεία των πολιτικών αρχηγών παγκοσμίως και παραπάνω από δύο εκατομμυρίων ανθρώπων στο Παρίσι. Ήρθε η ώρα όχι να απομονωθούν αυτές οι ομάδες των ανθρώπων, αλλά να εξαφανιστούν. Διότι μέσα στην Δημοκρατία μπορούν να συνυπάρχουν οι πάντες, οι οποίοι σέβονται τον συνάνθρωπο και τα δικαιώματα του.

Και αυτό είναι που μηδενίστηκε και εξισώθηκε από πολλούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Συνέκριναν την δολοφονική επίθεση ανθρώπων, που η θρησκεία τους καλλιεργεί τον φανατισμό με αντιδράσεις ανθρώπων που πιστεύουν στον Χριστιανισμό. Είναι άλλο, όμως, να καις βιβλία και άλλο να σκοτώνεις τους συγγραφείς τους. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ανεξιθρησκία με τέτοιες συγκρίσεις ισοπεδώνοντας τα πάντα. Είναι τουλάχιστον άσχημο να εκμεταλλευόμαστε τέτοια γεγονότα. Δεν είναι ευνόητη η διαφορά του σκοτώνω για να υπερασπιστώ τα πιστεύω μου, με το ότι κάνω οτιδήποτε άλλο;

Επίσης όταν βγαίνουμε και υπερασπιζόμαστε ένα γεγονός, καλό θα είναι να ξέρουμε το γιατί. Να ξέρουμε τι υπερασπιζόμαστε και να αναρωτιόμαστε αν θα κάναμε το ίδιο σε περίπτωση που κάτι τέτοιο γινόταν πιο κοντά μας. Εντός συνόρων. Αν, για παράδειγμα μια τέτοια επίθεση γινόταν στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» θα γράφαμε «Είμαι και εγώ Ριζοσπάστης» ή θα λέγαμε «καλά να πάθουν τα κομμούνια»; Γιατί αυτό που υπερασπιζόμαστε όταν γράφουμε je suis Charlie (ζε σουί Σαρλί=είμαι Σαρλί) είναι η ελευθερία του λόγου και της γνώμης.

Το πρωτοσέλιδο του Charlie Hebdo μετά το τρομοκρατικό χτύπημα όπου απεικονίζεται ο Μωάμεθ να κλαίει και έχει τίτλο “Όλα συγχωρούνται”