Η ώρα της συλλογικής ευθύνης
Ακούω τώρα τελευταία πολύ συχνά για έλλειψη αγωνιστικής διάθεσης, για έλλειψη ενεργοποίησης και ύπαρξη απάθειας από την ελληνική κοινωνία. Πιστεύω, ότι ιδεολογικές ζυμώσεις στον χώρο της νεολαίας γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Το καινούργιο μπορεί και πρέπει να αντικαταστήσει το παλιό. Αγώνες διεκδικήσεων υπάρχουν, ίσως σε μικρότερη ένταση αλλά υπάρχουν και αυτό είναι το σημαντικό. Δεν θέλω να υιοθετήσω μια μηδενιστική αντίληψη που στο όνομα της ισοπεδώνονται όλα χάριν εντυπώσεων και δημιουργούν πολωτικές καταστάσεις. Οι εποχές αυτές έχουν παρέλθει ανεπεστρεπτί και ακούγονται σαν μακρινοί απόηχοι μιας άλλης εποχής με άλλα δεδομένα, άλλα ζητούμενα και άλλα κοινωνικά ερεθίσματα. Το να μεμψιμοιρείς δεν νομίζω ότι συνάδει με την σύγχρονη τεχνοκρατικά δομημένη κοινωνία. Καινούργια μέτρα, νέα, δροσερή πνοή χρειάζεται, πιό προχωρημένη και διαρθρωμένη πάνω στα νέα πολιτισμικά δεδομένα. Όσο για οδηγούς, για αρχηγούς σε κοινωνικούς και ιδεολογικούς αγώνες, θα έλεγα, ότι πλέον δεν μπορούμε να απαιτήσουμε, με βάση τα νέα επιστημονικά- τεχνολογικά δρώμενα, πρόσωπα που θα αναλάβουν το βάρος μιας κατάκτησης σε όλα τα επίπεδα. Εκείνο, όμως, που πρέπει να απαιτήσουμε, για να «λυτρωθούμε» από το βάρος της υπάρχουσας κρίσης, έστω και με όρους οικονομικούς, είναι η συντονισμένη προσπάθεια όλων. Και όταν λέω όλων εντάσσω και την πολιτική ηγεσία ή, καλύτερα, των θεσμών εκείνων που θωρακίζουν την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας. Το πώς διαχειρίζεται μια κοινωνία σε περίοδο κρίσης το αγαθό που λέγεται δημοκρατία, φανερώνει και την ικανότητα που έχει αυτή η κοινωνία να υπερβαίνει τον εαυτό της, να ξεπερνά σκοπέλους και να κατακτά ανώτερα πολιτισμικά επίπεδα. Για τον λόγο αυτό θέση μου αποτελεί, ότι με τις υπάρχουσες ιδεολογικές ζυμώσεις που καταδεικνύουν την επιτακτική αναγκαιότητα για συλλογική ευθύνη και σύμπνοια, μπορεί να υπάρξει το αντίδοτο της μίζερης και μεμψίμοιρης, συχνά, προοπτικής ότι δεν υπάρχει όχι μόνο αγωνιστική διάθεση αλλά ούτε ούτε και θέληση για αλλαγή πλεύσης της κοινωνίας.
