Αλέκο Κουσιδώνη, είσαι το «φως» που μας δείχνει τον «δρόμο»

Γράφει ο Κώστας Ίντος

Είναι η στιγμή του ύστατου παντοτινού χαιρετισμού προς τον Αλέκο Κουσιδώνη, που «έφυγε» από την επίγεια ζωή σε ηλικία 77 ετών, το απόγευμα του Σαββάτου 22 Φεβρουαρίου.

Υποκλινόμαστε με απέραντο σεβασμό σε μιάν από τις κορυφαίες διαχρονικές αθλητικές μορφές του τόπου μας. Ο σπουδαίος διοικητικός παράγοντας βρίσκεται ήδη στην «αγκαλιά» της ιστορίας. Το αθλητικό κίνημα της Γουμένισσας αισθάνεται, ότι έχασε ένα κομμάτι από τον εαυτό του. Ηταν ένας αληθινός και μεγάλος ηγέτης των γηπέδων. Δεν «κατασκευάστηκε» σε γραφεία δημοσίων σχέσεων. Δεν διαμόρφωσαν κάποιοι τεχνικά το «προφίλ» του. Αναδείχθηκε ηγέτης. Δεν επιβλήθηκε σαν ηγέτης.

Οικοδόμησε μία σχέση αμοιβαίας λατρείας με τον αθλητικό κόσμο της Γουμένισσας. Ηθελε να «αφουγκράζεται» την άδολη αγάπη αυτού του κόσμου. Και εκείνος πάντα στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων. Ενορχήστρωνε πρωτόγνωρα αθλητικά οράματα, χάρη στα οποία απέσπασε την «ταμπέλα» του χαρισματικού ηγέτη. Ηταν γενναιόδωρος, χωρίς ποτέ να απαιτεί τα «λύτρα» μιάς ανελεύθερης ευγνωμοσύνης. Και απαντούσε με συγκατάβαση στην ανθρώπινη αγνωμοσύνη. Ηθικώς και ιδεολογικώς είχε έναν ηγεμονικό ρόλο στο αθλητικό γίγνεσθαι.

Αυτό, όμως, οφειλόταν στην ρωμαλεότητα των ιδεών του, στην ολοκληρωτική αφοσίωση στις αρχές και τις αξίες που πρέσβευε. Δεν δίστασε ποτέ, σε οποιονδήποτε κίνδυνο. Διεκδικούσε τα ακραία καλούπια. Προκαλούσε την αθλητική ιστορία, αλλά ποτέ δεν την κακομεταχειρίστηκε. Ενας άνθρωπος που δικαίως «πυρπόλησε» τις καρδιές μας, αναχώρησε για το τελευταίο ταξίδι. Οι θέσεις του συνάντησαν την αποδοχή και την δικαίωση.

Είναι εξαιρετικώς δύσκολο να μιλήσει κανείς ενώπιος – ενωπίω με τον θάνατο, σε συνθήκες δικαιολογημένης συναισθηματικής φόρτισης. Το αυταπόδεικτο πάντως ισχύει. Ο Αλέκος Κουσιδώνης απετέλεσε ιστορικό αθλητικό μέγεθος. Αδιάψευστο κριτήριο η πάνδημη θλίψη που περιβάλλει την σορό του, κάνοντας και τον θάνατό του σημείο αναφοράς. Μας δίδαξε τις δικές του αναζητήσεις, τις δικές του Ιθάκες, για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε το υπερήφανο ταξίδι.

«Εφυγε», από τον κόσμο μαχητής, με αξιοπρέπεια. Δεν έφυγε σιωπηλά, μέσα στο βαθύ σκοτάδι της νύχτας. Εφυγε με τον θόρυβο των πολυάριθμων φωνών του αθλητικού κινήματος, που βροντοφώναζαν: «Θα ζης παντοτινά μέσα στις καρδιές μας». Η υστεροφημία ενός ανθρώπου του αθλητισμού, είναι πάντα αποκλειστικό έργο της αθλητικής ιστορίας. Που δεν χαρίζει, ούτε αδικεί.

Βρισκόμαστε εδώ άλλοι από αγάπη, άλλοι από ευγνωμοσύνη, άλλοι από καθωσπρεπισμό και άλλοι από χρέος. Εκείνος κύλησε πρώτος την ρόδα, που μας υποχρέωσε όλους να μεγαλώσουμε, και όχι να μικρύνουμε τον κύκλο των υποχρεώσεών μας προς τον αθλητισμό της Γουμένισσας. Ακόμη και αυτοί που κατά καιρούς διαφώνησαν με τις επιλογές του Αλέκου Κουσιδώνη, με παρρησία σήμερα αναγνωρίζουν το μέγεθος της αθλητικής του προσφοράς.

Για τρεις δεκαετίες σφράγισε με την παρουσία του την αθλητική ιστορία του τόπου. Στη δεκαετία του ’70 με την ποδοσφαιρική ομάδα της Γουμένισσας. Στις δεκαετίες ’80 και ’90 με τις ομάδες καλαθόσφαιρας και στίβου της Γουμένισσας. Ηταν ανατικατάστατος. Η αθλητική του προσφορά μας αφήνει μια μεγάλη κληρονομιά. Συγκεντρωθήκαμε σε ένα τελευταίο αντάμωμα με τον Αλέκο Κουσιδώνη, στην τελευταία του «βόλτα» στην γη της Γουμένισσας. Αυτή είναι στιγμή θλίψης και οδύνης. Όχι μόνο για τους οικείους του, αλλά και για το αθλητικό κίνημα. Ο δημοφιλής Αλέκος έχασε την μοναδική «μάχη», που δεν μπορούσε να κερδίσει, την «μάχη» με τον θάνατο.

Μας «χάραξε» νέους «δρόμους και έχει «χαραχθεί» βαθιά στην μνήμη μας. Ηταν η προσωποποίηση της μαχητικότητας. Διαρκώς αντισυμβατικός και ασυμβίβαστος. Πάντα απρόβλεπτος και ρηξικέλευθος. Ακτινοβολούσε την γοητεία ενός ανήσυχου και ζωντανού πνεύματος. Εξέφραζε τις προσδοκίες πολλών γενιών. Ο αθλητισμός της Γουμένισσας έχασε τον ηγέτη του, δεν έχασε όμως την ψυχή του.

Η ζωή απρόβλεπτη και αδυσώπητη, μας έθεσε προ των ευθυνών μας. Σε αυτές τις ευθύνες καλούμαστε να ανταποκριθούμε επαξίως. Να δώσουμε στο μεγαλειώδες έργου του Αλέκου Κουσιδώνη συνέχεια και προοπτική. Είναι χρέος τιμής. Θα είναι πολύτιμη η συμβολή μας στην άσβεστη μνήμη του. Νιώθουμε το αβάσταχτο κενό να γίνεται βαρύτερο, μέσα από την οριστικότητα της απουσίας του. Ετσι, τα λόγια στερεύουν, δείχνουν τόσο λίγα για να περιγράψουν τα συναισθήματα, να θυμίσουν μνήμες, να τιμήσουν τις ιδέες του, τα οράματά του, τις πράξεις του, την ιστορία και το έργο του.

Αυτήν την στιγμή στέκουμε αμήχανα μεσοστρατίς. Με απέραντη νοσταλγία για τα παιδοεφηβικά μας χρόνια, που «σφραγίστηκαν» από την παρουσία του συγκεκριμένου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου, που μπορεί να μην απέκτησε παιδιά, αλλά ουσιαστικώς ήταν «πατέρας» της πιο «πολύτεκνης οικογένειας» στην ιστορική διαδρομή της Γουμένισσας. «Πατέρας» όλων των αθλητών, που πέρασαν από τα χέρια του και ανδρώθηκαν. Ενθύμιο ζωής αποτελούν τα δρομολόγια στη χιονισμένη Φλώρινα, στην χιονισμένη Κοζάνη, στα χιονισμένα Γρεβενά, στην χιονισμένη Καστοριά.

Τότε που, μέσα από πολύωρες ταλαιπωρίες στην επιστροφή των ταξιδιών, ο αρχηγός αποστολής Αλέκος Κουσιδώνης, αντικρύζοντας τα αθώα και αγωνιώδη βλέμματα των παιδιών και εφήβων της δεκαετίας του ’80, σημερινών πενηντάρηδων και εξηντάρηδων, να τους καθησυχάζει με την μονίμως ανακουφιστική επωδό του: «Ξέρω ότι είστε ταλαιπωρημένοι και πεινασμένοι. Ακολουθήστε με στην ταβέρνα: Οσο είμαι πρόεδρος εγώ, δεν θα πεινάσετε ποτέ. Το μισό μου μηνιάτικο είναι για τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις και το άλλο μισό είναι αφιερωμένο σε εσάς».

Ο ιδρυτής του “Μαχητή του Κιλκίς” Σταύρος Ορφανίδης με τον Αλέκο Κουσιδώνη

Με όποιες αθλητικές δράσεις και διακρίσεις συνδέθηκε αυτές περνάνε σε δεύτερη μοίρα μπροστά σε τόσο δυνατές ανθρώπινες στιγμές της καθημερινότητας. Ο ίδιος πρόλαβε να τιμηθεί εν ζωή, σε μιάν επετειακή συνάντηση των ανθρώπων της καλαθόσφαιρας της Γουμένισσας, στα μέσα Αυγούστου, στο κλειστό γυμναστήριο της κωμόπολης, μισό χρόνο πριν το θάνατό του. Εμφανώς συγκινημένος, παρέλαβε το πλακίδιο από τα αθλητικά του παιδιά.

Η ανθρώπινη απώλεια ισοδυναμεί με «γκρέμισμα». Ποτέ, όμως, σε ένα γκρέμισα δεν υπάρχουν μόνο συντρίμμια. Ανάμεσά τους βρίσκονται πάντα κομμάτια από ζωή. Στα θρύψαλα ακροπατεί η ελπίδα. Δεν έχουμε παρά μόνο λέξεις να τραυλίσουμε στο ύστατο χαίρε. Λέξεις από αγάπη στον μεγάλο αθλητικό ηγέτη, Αλέκο Κουσιδώνη.

Περνώντας στο δια ταύτα, τι μένει άραγε; Αυτό που βγαίνει ως τελεσίδικο συμπέρασμα είναι ότι οι άνθρωποι που έχουν αγγίξει τα όρια του αθλητικού μύθου, δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζουν παντοτινά ανάμεσά μας.

*Εκφωνήθηκε κατά την εξόδιο ακολουθία του Αλέκου Κουσιδώνη την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020
** Εκπαιδευτικού, αθλητικογράφου