Χριστόφορος Τουτουντζίδης: Ο Αριστοτέλης εξόριστος στο Καζακστάν
Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες όχι ο τίτλος του άρθρου δεν είναι από μια περιπετειώδη ιστορία του Καραγκιόζη, αλλά η τελική κατάληξη του φιλόσοφου Αριστοτέλη.
Ναι ο Αριστοτέλης γεννήθηκε στα αρχαία Στάγειρα, την σημερινή Ολυμπιάδα, αλλά πλέον η θέση του δεν είναι εκεί, αλλά στο Άλμα Άτι της μακρινής Ασιατικής χώρας. Και εξηγούμαι το γιατί.
Η επανεκλεγείσα Δημοτική Αρχή του Δήμου Αριστοτέλη (αναμένω άμεση αλλαγή επωνυμίας) αποφάσισε να στολίσει την κεντρική πλατεία της ολυμπιάδας με άφθονο γκρι μπετόν, πλάκες πεζοδρομίου και τα συναφή κορυφαία καλλιτεχνήματα, των οποίων λάτρεις είναι, ιδίως, οι επαρχιώτες Δήμαρχοι.
Είναι κοινός τόπος σε όλους τους εκλεγμένους «Άρχοντες» το βαθύ μίσος για το πράσινο και διαβόητη η αγάπη τους για τους εργολάβους και τα τσιμεντένια έργα τουρκομπαρόκ αισθητικής τους.
Έτσι λοιπόν η δήμαρχος έβαλε εμπρός το σχέδιο πολιτιστικής και πολεοδομικής αναβάθμισης της Ολυμπιάδας ξεκινώντας από το αυτονόητο, που ήταν η κοπή 10-15 περίπου μεγάλων φοινίκων και το ξεπάστρεμα των πικροδάφνεων. Το πρόβλημα όμως συνέχιζε να είναι το άγαλμα του Αριστοτέλη, που δέσποζε στο κέντρο της πλατείας.
Όμως τελικά και αυτό ξηλώθηκε και απομακρύνθηκε, ίσως προς άγνωστη αποθήκη κάποιου κοινοτικού κτηρίου, ώστε ο χώρος να υποστεί την μεταμόρφωση του σε λίκνο πνευματικής ανάτασης του Νεοελληνισμού. Επιτέλους εμείς οι απόγονοι του Αριστοτέλη δεν θα ζούσαμε στην μακραίωνη, βασανιστική σκιά του μοναδικού για την ανθρώπινη ιστορία φιλοσοφικού διαμετρήματος του, αλλά θα δείχναμε με έργο, το δικό μας αποτύπωμα κουλτούρας και πολιτισμού.
Ναι, για να το πω απλά, θα τα κάναμε σαν τα μούτρα μας. Έτσι αφού κόπηκαν τα πολυετή δέντρα, μπήκαν χοντρές πλάκες πεζοδρομίου παντού, ενώ σε κάποια κενά, που με το ζόρι μια γατούλα κάνει την ανάγκη της, μπήκαν κάποιοι ψοφοδεή κλαδιά, που σε 30 χρόνια μπορεί και να γίνουν δέντρα.
Περιμετρικά εκεί που ήταν οι ροδοδάφνες μπήκαν πλαστικές γλάστρες με κάτι θάμνους, που ήδη έχουν ξεραθεί, και στο κέντρο δημιουργήθηκε ένα επιδαπέδιο σιντριβάνι με εναλλασσόμενα κόκκινα, μπλε, κίτρινα φωτάκια, που θυμίζει τις καλύτερες ημέρες από τις καλοκαιρινές ντίσκο σε χωριά το 1980.
Αυτό το κορυφαίο έργο με τους πίδακες, που ξεπετάγονται, έχει προκαλέσει ιδιαίτερα θετικά σχόλια των Βουλγάρων τουριστών, που στέλνουν τα παιδιά τους να ξεπλένουν τα πόδια από την άμμο, δίνοντας και ένα πρακτικό νόημα στο καλλιτεχνικό όραμα αλλά Δαλιανίδη της Δημάρχου. Έτσι εξαφανίστηκε ο Αριστοτέλης από προσώπου γης της γενέτειρας του, αλλά το τελικό χτύπημα δεν είχε έρθει.
Παραμονές Δεκαπενταύγουστου η δημοτική αρχή προσκάλεσε τους κατοίκους στα εγκαίνια της νέας πλατείας με το πολύχρωμο σιντριβάνι, εκεί που στεκόταν ο αναχρονιστικός Αριστοτέλης. Πλησιάζοντας την εκδήλωση, που ξεκίνησε με αποτυχημένα πυροτεχνήματα, στην ορχήστρα ήρθα αντιμέτωπος με ένα συγκρότημα λαϊκής μουσικής από το Καζακστάν και ενώ πίσω το σιντριβάνι ασθαίμοντας έφτυνε το νερό στον καυτό ουρανό με τα παρδαλά χρώματα να εναλλάσσονται σαν ξεκούρδιστο χριστουγεννιάτικο δέντρο καταμεσής του καλοκαιριού.
Ούτε οι Μόντι Πάιθονς δεν θα είχαν εφεύρει μια τέτοια σκηνή αυτοσαρκασμού για το χάλι μας. Η δε παρουσιάστρια της εκδήλωσης μιλούσε με την άνεση, που η τυφλή άγνοια προσφέρει , για το Καζακστάν που δήθεν έφτασε ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μαθητής του εξοστρακισμένου από το χωριό του Αριστοτέλη, συγχέοντας την Βακτριανή με ό,τι την βόλευε.
Ναι ήταν ένας πνευματικός άθλος να οργανώσεις ένα τέτοιο κωμικό event (!) και να το παρουσιάσεις σοβαροφανώς. Μετά την εκδήλωση νομίζω ότι είδα τους Καζακστανούς να απολαμβάνουν πιτόγυρα σε ένα σουβλατζίδικο πέριξ της πλατείας, ενώ οι υπόλοιποι θαμώνες κερνούσαν πειραχτικά ένα γνωστό παρία φωνάζοντας «ένα ακόμα Αρίστο !».
Μπορεί και να ήταν και ο μετενσαρκωμένος Αριστοτέλης, που έπινε πριν την εξορία στο Άλμα Άτι.
*Δικηγόρος Κιλκίς
