Τα παιδιά του Άραχθου: Μια τραγωδία που μας καλεί να αναλογιστούμε το εφήμερο της ύπαρξης
Γράφει η Έλλη Φρεγγίδου
Τις τελευταίες μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου αυτή η τραγική είδηση με τα δυο μικρά παιδιά, τους δύο έφηβους 12 και 14 χρονών, που πνίγηκαν στον ποταμό Άραχθο.
Ένας άνδρας έπινε καφέ σε ένα κοντινό καφενείο και του είπαν ότι πνίγονται τα δύο παιδιά. Κι εκείνος βούτηξε με αυταπάρνηση στο ποτάμι με κίνδυνο της ζωής του και προσπάθησε να τα ανασύρει. Δυστυχώς, τα παιδιά δεν τα κατάφεραν να παραμείνουν στη ζωή και οι γονείς τους αποφάσισαν να δωρίσουν τα ζωτικά τους όργανα.
Όλο το προηγούμενο διάστημα που ήταν σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο, έκανα, κάθε λίγες ώρες, μια αγωνιώδη αναζήτηση στο διαδίκτυο για να παρακολουθώ τα νέα για την κατάσταση της υγείας τους.
Ενώ η θλίψη μου είναι τεράστια για τους δύο έφηβους που έφυγαν από τη ζωή, σκέφτομαι πως ίσως ο Θεός μέσα σε αυτό το τραγικό συμβάν αποφάσισε για τη μοίρα άλλων ανθρώπων, που θα λάβουν τα όργανά τους αφού οι γονείς των εφήβων έδειξαν αυτήν την παροιμιώδη μεγαλοψυχία.
Επίσης, σκέφτηκα πως η προσπάθεια εκείνη του άντρα να σώσει τα δυο παιδιά έπιασε τόπο, καθώς αν θέλει ο Θεός και η επιστήμη, τα δυο παιδιά θα δώσουν ζωή σε άλλα παιδιά, σε άλλους ανθρώπους, και θα χαμογελάσουν άλλοι γονείς την ίδια ακριβώς στιγμή που κάποιοι άλλοι θα βυθίζονται στην πιο μεγάλη δυστυχία.
Απόψε, σκέφτομαι, λοιπόν, αυτόν τον κλαυσίγελό της ζωής, που βρίσκεται στην κάθε μας ημέρα σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη, καθώς την ίδια στιγμή που κάποιος κλαίει, κάποιος άλλος διασκεδάζει, κάποιος πεινάει και κάποιος σχεδιάζει τις θερινές του διακοπές, κάποιος κοιμάται ευτυχής και κάποιος δεν ξέρει αν θα ξημερώσει αύριο.
Πόσο πρόσκαιρη είναι η ζωή μας.
Αν πραγματικά το γνωρίζαμε αυτό, νομίζω πως θα την ζούσαμε εντελώς διαφορετικά.
Θα αφήναμε ίσως στο πλάι την κακία, την μνησικακία, τον ανώφελο ανταγωνισμό, τη ματαιοδοξία και θα ανοίγαμε ένα παράθυρο στο φως, στην αλήθεια, στην αγάπη και στη συγχώρεση.
Νομίζω πως η μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρώπινης ύπαρξης θα ήταν να αντιληφθούμε πως είμαστε αδέρφια.
Πως μας χωρίζουν μόνο τα πάθη μας και η ανάγκη μας να διακριθούμε με έναν τρόπο πραγματικά «σαρκοφάγο».
Αυτά τα δυο παιδιά, λοιπόν, που ακούμπησαν την εφηβική τους επαναστατική ψυχή στο βυθό αυτού του ποταμού, ας γίνουν η αφορμή για να αναλογιστούμε το εφήμερο της ύπαρξής μας.
Γιατί πραγματικά σε όλα τα ερωτήματα αυτού του πρόσκαιρου κόσμου, η απάντηση είναι μονάχα ο άνθρωπος.
*MSc Ψυχολόγος
