Πανηγυρικός Λόγος για την 112η επέτειο της Ιστορικής Μάχης του Κιλκίς από τον Κωνσταντίνο Κατσιάνο Πρόεδρο του Φαρμακευτικού Συλλόγου Κιλκίς
Είναι χρέος του ανθρώπου που θέλει να ζήσει έντιμα συνειδητά, υπεύθυνα, να στοχάζεται πάνω στην ιστορία του Έθνους του και να προσπαθεί να επισημάνει το νόημα των μεγάλων του επετείων. Υπάρχουν επέτειοι που ανασταίνουν εντός μας ένα πρωτοφανέρωτο μεγαλείο, μια υπερηφάνεια εθνική, γεμάτη πνευματικότητα, γεμάτη σεμνότητα, γιατί είναι επέτειοι όπου αισθάνεσαι πως το Έθνος σου έκαμε το χρέος του. Μια τέτοια επέτειος είναι και η σημερινή: η μάχη του Κιλκίς-Λαχανά 19-21 Ιουνίου 1913 κατά τη διάρκεια του Β Βαλκανικού πολέμου.
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι απέφεραν ποικίλα κέρδη στην Ελλάδα. Η τελευταία ενσωμάτωσε πλούσιες περιοχές( Ήπειρο, Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, Νησιά του Αιγαίου, Κρήτη) και εκατομμύρια νέους κατοίκους. Τα εδάφη της αυξήθηκαν κατά 70% περίπου και ο πληθυσμός της κατά 80%. Παράλληλα, σημαντικές ήταν οι νέες οικονομικές προοπτικές και η Ελλάδα έγινε υπολογίσιμη δύναμη.
Βέβαια, τα κέρδη αυτά δεν αποκτήθηκαν χωρίς αγώνες και αυτοθυσία. Ένας τέτοιος αγώνας είναι και η μάχη του Κιλκίς που υπήρξε καθοριστική κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού πολέμου, της οποίας η επέτειος τιμάται σήμερα αλλά είναι απαραίτητο να βρίσκεται στη μνήμη μας κάθε μέρα ιδιαίτερα στη δική μας που είμαστε πολίτες του Κιλκίς, ζούμε και δραστηριοποιούμαστε σε αυτήν την πόλη.
Μετά την εκδίωξη του Βουλγαρικού αποσπάσματος από τη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 1913(επισημαίνεται στο σημείο αυτό ότι η Θεσσαλονίκη είχε παραδοθεί στον ελληνικό στρατό στις 27 Οκτωβρίου 1912), δόθηκε διαταγή στην οποία τονιζόταν ότι ο ελληνικός στρατός θα εγκατέλειπε την αμυντική του στάση και θα ενεργούσε αντεπίθεση. Έτσι, τέσσερις μεραρχίες(2η, 4η, 5η και 3η) θα ενεργούσαν επίθεση στον τομέα του Κιλκίς. Αυτές ξεκίνησαν τα χαράματα της 19ης Ιουνίου με κατεύθυνση το Κιλκίς, για να εκπορθήσουν τις προσωρινές αλλά ισχυρές οχυρώσεις των Βουλγάρων στα υψώματα μπροστά από το Κιλκίς. Μέσα στις οχυρώσεις αυτές βρίσκονταν 19 βουλγαρικά τάγματα πεζικού, τρεις πεδινές και μία ορειβατική πυροβολαρχία. Η προώθηση των Ελλήνων άρχισε το πρωί της 19ης Ιουνίου 1913 και μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας οι 4 ελληνικές μεραρχίες βρέθηκαν κάτω από το εχθρικό πυρ. Η μάχη κράτησε όλη την 20η Ιουνίου. Τη νύχτα της 20ης προς την 21η η δεύτερη ελληνική μεραρχία εκτέλεσε πλευρικό αιφνιδιασμό στις εχθρικές θέσεις που συνδυάστηκε το άλλο πρωί με κατά μέτωπο επίθεση και των άλλων τριών μεραρχιών. Κατά τις 11 περίπου οι Βούλγαροι υποχώρησαν σε όλο το μήκος του μετώπου με κατεύθυνση τη Δοιράνη και το Στρυμόνα. Τότε διατάχθηκε γενική καταδίωξη του εχθρού. Η καταδίωξη εκτελέστηκε κυρίως από την 4η και την 5η μεραρχία, οι οποίες, αφού διέσχισαν την πόλη του Κιλκίς χωρίς να σταματήσουν, έφτασαν το βράδυ στα χωριά Τέρπυλο και Ξηρόβρυση, όπου διανυκτέρευσαν. Η 3η μεραρχία έφτασε στα υψώματα Μεταλλικού, από όπου έβαλλε με το πυροβολικό της εναντίον του εχθρού που υποχωρούσε. Η καταπονημένη από τη νυχτερινή επίθεση 2η μεραρχία ανασυντάχθηκε και διανυκτέρευσε στο πεδίο της μάχης. Οι συνολικές απώλειες των τεσσάρων μεραρχιών στην τριήμερη μάχη ανήλθαν σε 8.828 νεκρούς και τραυματίες. Αιχμαλωτίστηκαν 500 περίπου Βούλγαροι και περιήλθαν στον ελληνικό στρατό τρία εχθρικά πυροβόλα και πλήθος πολεμικό υλικό. Η ελληνική νίκη στο Κιλκίς συνδυάστηκε με την κατάληψη από την πρώτη και την έκτη μεραρχία των υψωμάτων του Λαχανά, που ολοκληρώθηκε το απόγευμα της 21ης Ιουνίου.
Η νίκη των Ελλήνων στο Κιλκίς έδειξε την ικανότητα του ελληνικού στρατού από τη μια και την αυταπάρνηση και τον ηρωισμό του ελληνικού λαού από την άλλη.
Η σημερινή επέτειος μας θυμίζει πάνω από όλα την πρόσκληση για θυσία, άρα πρόσκληση για εθνική ενότητα. Και η ενότητα δεν ολοκληρώνεται μονάχα με τους απόλυτα κοινούς στόχους ζωής των πολιτών.Ολοκληρώνεται κι εκφράζεται με πειθαρχία αυστηρή, συνειδητή, εσωτερική, πρόθυμη, δηλαδή με πειθαρχία που ξεκινά από την αυτοπειθαρχία. Αυτοπειθαρχία όχι μονάχα εναντίον του ατομικισμού, που διασπά τους κοινούς αγώνες, αλλά κι εναντίον κάθε μωρής ή αθώας φιλοδοξίας που απειλεί το σύνολο του αγώνα. Πειθαρχία στην κλήση της Ιστορίας και στις επιταγές της.
Ποια είναι η ωφέλεια από τη γνώση της Ιστορίας;; Να καταστούμε ικανοί, μέσα από τη γνώση της, να κατανοήσουμε το παρόν, να στοχαστούμε για τα σύγχρονα προβλήματα και να προγραμματίσουμε ορθά το μέλλον. Επιπλέον να συνειδητοποιήσουμε την προσωπική μας ευθύνη για την πορεία του τόπου μας. Σήμερα, γνωρίζοντας το παρελθόν πρέπει να δούμε προς τα που τραβάει η ζωή και έτσι να βοηθήσουμε κι εμείς με όλες μας τις δυνάμεις, ώστε η πορεία της να είναι ομαλή. Οφείλουμε να αναπτύξουμε ατομική και συλλογική δράση για τη δημοκρατική λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας και την πρόοδο του πολιτισμού.
Αντίθετα στη σύγχρονη εποχή το παρελθόν υποφέρει από δεινή αμφισβήτηση. Κάθε μέρα που περνάει, η φωνή του παρελθόντος εξασθενεί, απομακρύνεται για τους περισσότερους από εμάς που επιδιώκουμε να ζήσουμε την εποχή μας. Ζούμε σε μία εποχή άκριτης απόρριψης των πάντων. Απορρίπτεται, λοιπόν, το παρελθόν ως πείρα, ως απαραίτητη για την ολοκλήρωση της τρέχουσας ζωής μαθητεία σε αυτήν την πείρα, απορρίπτεται ως αξία σταθερή, πολυδύναμη και ανεπανάληπτη για την κρίση της μοίρας του σημερινού ανθρώπου. Για έθνη που διαθέτουν παρελθόν χιλιετηρίδων, όπως είναι το δικό μας έθνος, η ευθύνη, εθνική και προσωπική, και η δοκιμασία και το χρέος είναι πιο βαριά, πιο επίμονα. Τί θα κάνει, πώς θα σταθεί υπεύθυνα το δικό μας έθνος αντίκρυ στο παρελθόν του; Ιδού ένα ερώτημα που πρέπει σοβαρά κι επίμονα να μας βασανίσει. Τί θα κάνει με αυτό το απροσμέτρητο βάρος της Ιστορίας του; Πώς θα αντέξει στην πίεση της εποχής και πώς θα ζήσει με ευθύνη και συνέχεια το παρόν του;
Κλείνοντας, ας κρατήσουμε ζωντανό μέσα μας τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη προς τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις- τους άγρυπνους φρουρούς της εθνικής μας κυριαρχίας, της ελευθερίας και της ειρήνης. Το ψυχικό τους σθένος και το ακμαίο εθνικό τους φρόνημα αποτελούν φάρο υπερηφάνειας για το Έθνος μας και διαρκή υπενθύμιση ότι η Ελλάδα δεν λυγίζει, δεν ξεχνά και δεν παραδίδεται. Ας εμπνεόμαστε από τη θυσία και την αφοσίωσή τους,για να κρατούμε ζωντανές τις αξίες που εκείνοι με αυταπάρνηση υπηρετούν.
Ζήτω οι Ένοπλες Δυνάμεις!
Ζήτω η Ελλάδα!
