Οι απανταχού Αξιοχωρίτες κρατούν το έθιμο της συνάντησης στο κοιμητήριο του χωριού

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 15.4.18 η καθιερωμένη από το 1922 γιά κάθε Κυριακή του Θωμά συνάντηση των απανταχού Αξιοχωριτών, στο κοιμητήριο του χωριού.

Πρόκειται γιά έθιμο, με το οποίο οι απανταχού Αξιοχωρίτες τιμούν κάθε χρόνο συλλογικώς την μνήμη των προγόνων τους.

Στο σχετικό ενημερωτικό δελτίο, το οποίο περιέχει και μαρτυρία συγχωριανού γιά έθιμο, αναφέρονται και τα εξής:

«….Η ιστορία ξεκίνησε με τον ερχομό των Ποντίων προσφύγων, το 1922, οι οποίοι έφεραν και το έθιμο αυτό από τον Πόντο.

Θυμάμαι την αφήγηση του πατέρα μου, όταν ήμουν μικρός, ο οποίος με παράπονο και πόνο ψυχής έλεγε:

«Λίγες ημέρες πριν το Πάσχα μας έφερε το καράβι από τον Πόντο. Ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε εδώ στο χωριό, επταμελής οικογένεια, χωρίς πατέρα (εγώ ήμουν εννέα χρόνων τότε ), μαζί με άλλους από το Βατούμ και συγκεκριμένα από τον οικισμό Αλχασόν, όπως θα λέγαμε σήμερα, κατά τα λεγόμενά του, Θεσσαλονίκη – Πανόραμα.

Η μητέρα μου ζήτησε από κάποιον συγγενή της δύο λίρες ( από τους ελάχιστους που πρόλαβαν να πάρουν κάτι μαζί τους ), για να αγοράσει αυγά για να βάψει και υλικά για να κάνει τσουρέκια, τόσο για το Πάσχα όσο και για την Κυριακή του Θωμά, γιατί το έθιμο έπρεπε να συνεχιστεί. Όλοι έπρεπε να επισκεφθούν, εκείνη την ημέρα, τα κοιμητήρια για να κάνουν τρισάγια για τους νεκρούς τους και μετά να τσουγκρίσουν τα κόκκινα αυγά και να κεράσουν διάφορα μεζεδάκια με τσίπουρο, πίνοντας και τρώγοντας στη μνήμη τους.

Μάλιστα το τσιμπούσι και το πιοτό συνεχιζόταν και έξω από τα κοιμητήρια με την ελαφρά υπόκρουση της ποντιακής λύρας . Σαν να λέμε δηλαδή γινόταν ένα μικρό πανηγύρι στη μνήμη των νεκρών. Εξαίρεση αποτελούσαν μόνον όσοι έχαναν πρόσφατα ανθρώπους τους, μικρή ηλικίας. Αυτοί συνήθως δεν συμμετείχαν.

Αυτό το έθιμο το αποδέχθηκαν και οι μετέπειτα ερχόμενοι στο χωριό πρόσφυγες από την Θράκη, την Ανατολική Ρωμυλία και την Μικρά Ασία, καθώς και οι Σαρακατσάνοι….».

Μετά το πέρασμα σχεδόν εκατονταετίας το ίδιο έθιμο συνεχίζεται ακόμη, έστω και λίγο «ξεθωριασμένο», θα λέγαμε, αφού πολλοί λίγοι είναι αυτοί που τρωγοπίνουν και οι υπόλοιποι έχουν μόνο τα τρισάγια και απλά κεράσματα. Επίσης λόγω του υπεράριθμου των κεκοιμημένων και των συμμετεχόντων κάποιοι ανυπόμονοι διέσπασαν την μία και μόνη ημέρα της Κυριακής του Θωμά και κάνουν το αυτό και την αμέσως προηγούμενη ημέρα.

Γενικά πάντως είναι ένα πραγματικό αντάμωμα των απανταχού Αξιοχωριτών και αξίζει, εκτός από έθιμο για τους αείμνηστους νεκρούς, να συνεχιστεί διότι είναι και η μοναδική για πολλούς ευκαιρία συνάντησης με γνωστούς, φίλους και συγγενείς που κατοικούν μακριά ο ένας από τον άλλον».