Μητροπολίτης κκ. Δημήτριος: Ἔνταξη σέ μιά “ἅγια δεοντολογία”

Κατά τήν ἑόρτια Σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Γουμενίσσης, τελέσαμε τήν εἰς πρεσβύτερον χειροτονία τοῦ διακόνου π. Ραφαήλ, μέσα σέ κλίμα πνευματικῆς εὐφροσύνης, διακοινωνούμενης ἀπό τούς συλλειτουργούς καί τούς λαϊκούς συμμετόχους.

Φιλότιμος βλαστός ἱερατικῆς οἰκογένειας καί ἐκλεκτό στελέχος τῆς ποιμαντικῆς διακονίας καί μαρτυρίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, χειροτονήθηκε Διάκονος πρό τριετίας καί τήν ἴδια πάλι ἡμέρα χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος, κατά τό Ἀρχιερατικό μας συλλείτουργο μέ τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Δράμας κ. Δωρόθεο, φιλοτίμως προσελθόντα καί συνευλογήσαντα καί μετασχόντα τῆς χαρᾶς αὐτῆς.

Μεταξύ τῶν συλλειτουργῶν μας ἱερέων ἦταν καί ὁ πατέρας του π. Ἰωάννης μέ τήν πρεσβυτέρα του καί μητέρα τοῦ χειροτονηθέντος, ὁ γαμβρός του π. Κωνσταντίνος μέ τήν πρεσβυτέρα του Ἁγνή καί τά τρία μικρά παιδιά τους, Στρατή, Ραφαήλ καί Μαριάμ.

Τήν ἑόρτια χαρμοσύνη τῆς θείας Λειτουργίας καί τῆς ἱερουργίας τῆς Χειροτονίας ἐπιδότησε ἀναμφίβολα ἡ παρουσία καί συμμετοχή τῶν παιδιῶν πού περιέβαλαν τόν προσκληθέντα ἄριστο πρωτοψάλτη κ. Ἰωάννη Χασανίδη, ψάλλοντα μέ τό ἁγιορείτικο ἦθος καί ὕφος καί ἐκφώνησαν ἐν χορῷ τό “Πιστεύω” καί τό “Πάτερ ἡμῶν”.

Πρό τῆς Χειροτονίας ὁ π. Ραφαήλ ἐκφώνησε ἕναν ἐξομολογητικό λόγο, πού κατασυγκίνησε τούς πάντες, καθώς ἦταν μιά ὁμολογία βιωμάτων, μιά δοξολογία ἐκ βιωμάτων, μιά θέαση τοῦ μυστηρίου τῆς ἅγιας Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ καί τῆς εὐσπλαχνικῆς προστασίας τῆς Παναγίας μας.

Κι ἐμεῖς ἀπευθύναμε ἄμεσα πρός ἐκεῖνον καί ἔμμεσα πρός τούς συμπαρόντες τόν πρέποντα νουθετήριο πατρικό μας λόγο. Καταλήξαμε, ἐπικεντρώνοντας στήν διαρκή τροφοδοσία καί ἀνατροφοδοσία τῆς ἱερατικῆς θεοσέβειας, ἀπαραίτητες γιά κάθε ποιμαντική δράση καί μαρτυρία μέσα στόν κόσμο. Καί αὐτή ἡ τροφοδοσία δέν μπορεῖ νά εἶναι ἄλλη ἀπό τήν βίωση καί τήν μέθεξη τοῦ ὅλου λειτουργικοῦ γεγονότος καί τοῦ πυρῆνος τοῦ λειτουργικοῦ μυστηρίου (ἐκεῖνο τό συγκλονιστικό καί ἐξόχως ἀποκαλυπτικό “Λάβε τὴν παρακαταθήκην ταύτην, καὶ φύλαξον αὐτήν, ἕως τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅτε παρ’ αὐτοῦ μέλλεις ἀπαιτεῖσθαι αὐτήν.”).

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ

«Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Γέροντά μας,

τά λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου μᾶς μηνύουν χαρά καί ἐλπίδα: «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε· ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ…».

Ἡ χαρά τῆς Ἐκκλησίας αὐτές τίς μέρες εἶναι ἀπερίγραπτη, διότι ἑορτάζουμε τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς κάνει καί ἐμᾶς κληρονόμους τῆς χάριτός Του.

Μέσα στήν ἀπερίγραπτη χαρά ὅλων, καί ἡ σημερινή χαρά μου εἶναι πάρα πολύ μεγάλη.

Πρίν τρία χρόνια, αὐτήν τήν ἅγια ἡμέρα μέ χειροτονήσατε Διάκονο καί σήμερα, στήν ἴδια ἑορτή τῆς Μεγαλόχαρης, μέ χειροτονεῖτε Ἱερομόναχο.

Ἀπό μικρό παιδί λαχταροῦσα νά ζήσω μιά τέτοια ἡμέρα σάν τήν σημερινή. Ποθοῦσα νά μέ ἀξιώσει ὁ Θεός νά γίνω ἱερέας, σάν τόν πατέρα μου, πού ἀπό μικρός τόν παρακολουθοῦσα στή θεία Λειτουργία νά προσφέρει τήν θεία Εὐχαριστία καί νά προσεύχεται ὑπέρ ζώντων καί κεκοιμημένων, αὐτό πάντοτε μέ συγκινοῦσε. Τό νά πλησιάσω στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὅπου ὁ ἄνθρωπος κλίνει τόν αὐχένα καί τά γόνατα, προσφέροντας τήν “ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ” λατρεία στόν Τριαδικό Θεό, αὐτό μέ συγκλονίζει.

Ἐπιτρέψτε μου νά κάνω μιά παρένθεση ἐδῶ· προτοῦ βρεθῶ μπροστά στά Ἅγια, μοῦ εἴχατε ἀναθέσει, ἐκτός τῶν ἄλλων διακονημάτων, νά διακονῶ καί ἕναν ἅγιο ἄνθρωπο, μέ αἰσθητή τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού πολλά διδάχθηκα ὅπως ὅλοι μας διδαχθήκαμε, μέ ἀποκαλύψεις θαυμαστές καί ἐποικοδομητικές, καί θά μποροῦσα νά προσομοιάσω αὐτήν τήν διακονία κάπως σάν εὐλογημένη καί ἁγία διακονία…

Ποθοῦσα, λοιπόν, νά μέ ἀκουμπήσει ἡ Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐφόσον μέ βρεῖ σκεῦος καθαρό καί κατάλληλο, νά μέ χαριτώνει ἡ ἁγία Χάρη τῆς Ἱερωσύνης μέ τά ποικίλα χαρίσματα πού δωρίζει ὁ πανάγαθος Θεός·

ὁ Θεός πού συγκαταβαίνει σ᾽ ἐμᾶς, ἐνῶ ἐμεῖς Τοῦ ἑτοιμάζουμε φάτνη τήν ψυχή καί τήν καρδιά καί τό σῶμά μας, γιά νά ρθεῖ ὁ Ἀχώρητος μέσα μας καί νά Τόν λατρεύουμε, νά Τόν προσκυνοῦμε ἀληθινά, ὅπως οἱ ποιμένες μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί οἱ σοφοί ἀπό ἀνατολῶν.

«Ὁ Ἄσαρκος σαρκώθηκε, ὁ Λόγος ἔλαβε τήν παχύτητα τῆς ὕλης, ὁ Ἀόρατος ἔγινε ὁρατός, ὁ Ἀναφής ἔγινε χειροπιαστός, ὅλα αὐτά τά ἔκανε ὁ Χριστός, γιά νά μᾶς σώσει». Καί, μέσα στό “ἐμᾶς”, ἀξιώνομαι νά βρίσκομαι κι ἐγώ. «Ὁ πλουτίζων Θεός πτωχεύει, λαμβάνοντας τήν ἀνθρώπινη φύση μου, γιά νά πλουτήσω ἐγώ τήν δική Του θεότητα». Λόγια πού ἀναφέρει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σέ ὁμιλία του.

Ὅλα αὐτά ἦρθαν μπροστά μας πάλι μέ τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί ἔρχονται μπροστά στά μάτια μου, σήμερα πού θά μέ χειροτονήσετε Ἱερέα, καί κάθε φορά πού θά ἑτοιμάζω τήν ἁγία Προσκομιδή καί θά λειτουργῶ.

Τίποτα δέν μπορεῖ νά μᾶς κάνει ἀξίους τέτοιας τιμῆς, παρά μόνο τό ἔλεος καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού αὐτός μᾶς ἁγιάζει, αὐτός μᾶς ἐλεεῖ, αὐτός μᾶς χαριτώνει, αὐτός δίνει ζωή καί ἀξία στή μηδενικότητά μας. Αὐτός προσφέρεται σ᾽ ἐμᾶς, καί ἐμεῖς σ᾽ Αὐτόν προσφερόμαστε καί προσφέρουμε.

Θά μποροῦσα νά πῶ ―κοιτάζοντας τήν ζωή μου― ὅτι ὁ Θεός μας καί Κύριος καθοδηγεῖ τά βήματά μας ἐκεῖ πού ἐμεῖς δέν ξέραμε ποῦ θά μᾶς πᾶνε, ἀλλά γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ὁ Θεός ἔχει τά σχέδιά Του, ἀρκεῖ νά Τόν ἐμπιστευθοῦμε.

Ἀκράδαντα πιστεύω ὅτι ὁ Θεός μοῦ χάρισε ὅ,τι καλύτερο· τήν καλύτερη ὁδό καί τούς καλύτερους καθοδηγούς.

Καί νά, μαζί μέ τήν χαρά μου σήμερα ἦρθε ἡ ἡμέρα νά χαίρεστε καί ἐσεῖς, Γέροντά μου, πού πάνω ἀπό δυό δεκαετίες βάλατε ὄχι μόνο ἕναν λίθο, ἀλλά οἰκοδομήσατε ὁλόκληρο οἰκοδόμημα ζωῆς, ἀφοῦ μέ φροντίσατε ὅλα αὐτά τά χρόνια. Μέ πήρατε μέσα στήν πατρική ἀγκαλιά σας ἀπό τά χέρια τῶν γονέων μου, πού μέ ἐμπιστεύτηκαν σέ σᾶς σάν πνευματικό πατέρα στοργικό, μέ τήν χρυσῆ καρδιά πού ἔχετε. Ἀπό τήν ἡμέρα πού γνωριστήκαμε, σάν τόν μαγνήτη πού ἕλκει τό σίδερο, ἔτσι ἑλκύστηκα καί ἐγώ σέ σᾶς. Ἀπό τότε ὅλες οἱ μέριμνες τοῦ βίου (στό ἄγνωστο) ἔφυγαν ἀπό πάνω μου, ὅλα τά ἀναλάβατε ἐσεῖς, τά φορτωθήκατε, ἐνῶ ἐγώ προχωροῦσα μαζί σας ἀνάλαφρος.

Χαίρεστε μέ τήν χαρά μου, γιατί ὁ κόπος σας, οἱ ἀγωνίες σας, οἱ ἀγρυπνίες σας σήμερα παραμερίζουν. Αὐτήν τήν χαρά τήν ἀξίζετε μέ τό παραπάνω, γιατί ποιός γονιός δέν θέλει νά χαίρεται μέ τό παιδί του ἤ ποιός γέροντας δέ θέλει νά χαίρεται μέ τό πνευματικό παιδί του, πού τόσα χρόνια τό φροντίζει. Γίνονται ὅμως νέες ἀγωνίες καί προσευχές γιά τήν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ πάνω στήν ταπεινή προσφορά μου σάν ἱερομόναχος στό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου. Σᾶς εὐχαριστῶ καί εἶμαι πάντα εὐγνώμων.

Χαίρονται μαζί μου ―καί ἰδιαίτερα σήμερα πού εἶναι κοντά μου― καί οἱ γονεῖς μου, ὁ ἱερέας πατέρας μου μέ τήν πρεσβυτέρα μητέρα μου, καί ἡ ἀδελφή μου μέ τόν ἱερέα ἄνδρα της καί τά παιδιά τους, τόν Στρατή, τόν Ραφαήλ καί τήν Μαριάμ, πού βρίσκονται στήν χαρά μου.

Ἡ μεγαλύτερη χαρά γιά τόν πατέρα μου καί τήν μητέρα μου εἶναι σήμερα, πού ὁ γιός τους γίνεται ἱερεύς τοῦ Ὑψίστου, ὅ,τι καλύτερο ὑπάρχει στή γῆ, πού τό ποθοῦσαν ἀπό τήν ἡμέρα πού γεννήθηκα. Ἡ ἀγωνία τους ἦταν νά μέ δοῦν στό σωστό δρόμο καί ἀκόμα περισσότερο ἱερέα.

Ὁ πατέρας μου, 43 χρόνια πού εἶναι ἱερέας, περίμενε αὐτήν τήν ὥρα νά συλλειτουργήσουμε, ὅπως καί μέ τούς γαμπρούς πού εἶναι κληρικοί. Ἤθελε νά μέ χαρεῖ πρεσβύτερο, γιατί αὐτός δέν εἶχε αὐτήν τήν χαρά νά τόν χαίρεται ὁ δικός του πατέρας νά λειτουργοῦν μαζί, γιατί ὁ παπποῦς μου ἔφυγε ἀπ᾽ αὐτήν τή ζωή, λίγους μῆνες προτοῦ χειροτονηθεῖ ὁ πατέρας μου. Ἀλλά καί ἡ μάνα του δέν τόν πρόλαβε, γιατί εἶχε φύγει ἀκόμα νωρίτερα, ὅταν ὁ πατέρας μου ἦταν μόλις 15 χρονῶν.

Οἱ γονεῖς μέ στερήθηκαν πολλά χρόνια, ἡ ἀγωνία τους ἦταν μεγάλη, ἀλλά σύν τῷ χρόνῳ ἐμαθαν τί καρδιά καί τί ἀγκαλιά μέ περιέλαβε . Τό ἀγκίστρι τοῦ μεγάλου Ψαρᾶ ἦρθε ἀπό τό πουθενά, ἀπό ἐκεῖ πού δέν τό περίμενα. Σέ πιάνει, σέ φροντίζει, σέ κάνει δικό Του, σέ ἑλκύει μέ τήν ἀγάπη Του, καί ἐσύ ὁλοκληρωτικά Τοῦ προσφέρεσαι.

Οἱ προσευχές τῶν γονέων μου δέν πῆγαν χαμένες, ἔπλεξαν τό δίχτυ τοῦ μεγάλου Ψαρᾶ πού μέ συνέλαβε ἀπό τό ἅλμα πού ἔκανα γνωρίζοντας τόν κόσμο. Χωρίς νά τό περιμένω, στή δύσκολη καμπή τῆς ζωῆς μου παρουσιασθήκατε καί μέ βοηθήσατε.

Ὅπως μοῦ τό εἴπατε στήν ἀρχή τῆς γνωριμίας μας, Γέροντα: «Ἦρθες στήν Ἑλλάδα γιά μιά καλή ζωή καί ἄσχημη διαθήκη, ἀλλά πιάστηκες στά δίχτυα τοῦ Θεοῦ».

Χαίρεται σήμερα ἀπό μακριά καί ἡ ἄλλη ἀδελφή μου μέ τόν ἱερέα ἄνδρα της καί τά τρία παιδιά τους, πού δέν μπόρεσαν νά εἶναι κι αὐτοί ἐδῶ μαζί μας.

Ἀλλά πιό πολύ, πιστεύω, χαίρονται καί καμαρώνουν οἱ παπποῦδες μου ἀπό ψηλά, πού ἔχουν περάσει στήν αἰωνιότητα καί μέ βλέπουν πού ἀκόμα ἕνας ἐγγονός τους ἔγινε κληρικός καί θά τούς μνημονεύει στήν ἁγία Προσκομιδή καί στήν ἁγία Τράπεζα.

Θυμᾶμαι τή γιαγιά ἀπό τήν πλευρά τῆς μητέρας μου (διότι τήν ἄλλη δέν τήν γνώρισα, κοιμήθηκε πολύ νωρίς). Πάντα ἦταν μέ τό ὄνομα τῆς Παναγίας στά χείλη της! Πάντα μᾶς συμβούλευε ἐμένα καί τίς ἀδελφές μου ὅτι ἡ Παναγία συνέχεια δέεται στόν Υἱό Της, κάθε μέρα, νά λυπηθεῖ τόν κόσμο, νά μήν τόν καταστρέψει. Μιλοῦσε μέ τήν ἁπλότητα πού μιλοῦσαν ὅλοι οἱ ἁπλοϊκοί ἄνθρωποι τῆς πίστης, μέ τήν ἁπλότητα πού θά μιλοῦσαν οἱ Προφῆτες στά χρόνια μας. Ἡ Παναγία ἦταν στό στόμα τῆς γιαγιᾶς καί στήν ψυχή της. Αὐτό ἀκούγαμε ἀπό τό στόμα της. Αὐτό πέρασε στήν ψυχή μας. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι χειροτονήθηκα Διάκονος σάν σήμερα καί χειροτονοῦμαι Ἱερέας σήμερα, τῆς Παναγίας.

Εἶναι γνωστό σέ ἐσᾶς, Γέροντά μου σεβαστέ καί ἀγαπημένε, ὅτι πάντοτε ἡ οἰκογένειά μου ζοῦσε μία θαυμαστή εὐλογία κάτω ἀπό τή σκέπη τῆς Παναγίας μέ φανερά σημεῖα τῆς προστασίας Της στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας καί ὄχι μόνο. Ὁ πατέρας μου, κάνοντας πάντοτε ὑπακοή στήν Ἐκκλησία, ἀποδέχτηκε εὐχαρίστως τόν διορισμό του στά πρῶτα βήματα τῆς ἱερατικῆς του διακονίας στή Χερσώνα σέ ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης. Μεγάλη ἦταν ἡ ἔκπληξή του, ὅταν καί ἡ δεύτερη ἐνορία πού τοῦ δόθηκε στή Μολδαβία ἦταν πάλι στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Σκέπης. Μετά ἀπό παρακάλια τῶν συγχωριανῶν του, τό 1986 ὁ Δεσπότης τόν μετέθεσε τόν πατέρα του στό χωριό μας, πού ἀπό μικρός διακονοῦσε στό ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης. Σέ αὐτόν τόν ναό ἔλαχε ὁ κλῆρος νά ἐφημερεύει μέχρι σήμερα. Δέν ἔχω παρά ἐνώπιον τῆς χάριτός Της, στή Μονή τῆς ὁποίας χειροτονοῦμαι, νά τήν εὐχαριστήσω γιά τίς φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες Της, πού μᾶς σκέπει καί μᾶς διαφυλάττει ἀπό ὁρατούς καί ἀόρατους ἐχθρούς.

Χαίρονται σήμερα μέ τήν χαρά μου οἱ συγγενεῖς θεῖοι καί ξαδέλφια, πού οἱ περισσότεροι εἶναι ἱερεῖς. Σίγουρα χαίρονται καί οἱ παλιοί φίλοι μου ἀπό μακράν, πού μερικοί ἀκόμα ἀποροῦν γιά τήν ὁδό πού ἐπέλεξα, νά γίνω ἄγαμος κληρικός.

Ἀλλά χαίρονται προπαντός ὅλοι οἱ πνευματικοί μου ἀδελφοί καί οἱ ἄλλοι φίλοι καί γνωστοί, ὅσοι εἶναι κοντά μου.

Μεγάλη εὐλογία γιά μένα ὅτι στή χαρά μου αὐτή, Γέροντα, ἦρθε νά συλλειτουργήσει καί τό πνευματικό Σας ἀνάστημα καί τώρα Ἐπίσκοπος καί Ποιμένας τῆς Μητροπόλεως Δράμας κ. Δωρόθεος, προερχόμενος ἀπό τήν ἀδελφότητά μας, τήν ὁποία ποτέ δέν λησμονεῖ.

Σᾶς παρακαλῶ, Γέροντά μου, μαζί μέ τό Σεβασμιώτατο νά δέεσθε γιά νά τιμήσω μέ ταπείνωση καί φόβο Θεοῦ καί μέ ὅλη μου τήν ψυχή τό μεγάλο δῶρο τῆς Ἱερωσύνης καί νά φυλάττω τήν παρακαταθήκη πού θά μοῦ παραδοθεῖ ἄσπιλη καί ἀμόλυντη μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, πού θά μοῦ ζητηθεῖ λόγος γι’ αὐτήν.

Παρακαλῶ τούς γονεῖς καί τούς πνευματικούς ἀδελφούς μου καί ὅλους τούς παρόντες, νά παρακαλοῦν γιά μένα, τόν Κύριο καί τήν Παναγία μας καί ὅλους τούς Ἁγίους.

«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία· ᾄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί, ὅτι δεδόξασται».

Μέ αὐτήν τή δοξολογία παραδίδομαι στή Χάρη τοῦ Θεοῦ διά τῶν τιμίων χειρῶν Σας, Δέσποτα ἅγιε καί Γέροντά μου.

Μέ αὐτήν τή δοξολογία καί μέ τά λόγια τοῦ Προφήτη Σαμουήλ: «λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλός σου». Μέ τό ἔλεός Του ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά εἰσέλθω “εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων” γιά νά ἐπισκηνώσει ἐντός μου ἡ Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος.»

ΛΟΓΟΣ ΝΟΥΘΕΤΗΡΙΟΣ

Σεβασμιώτατε, λίαν ἀγαπητό μου τέκνον καί συλλειτουργέ, ἅγιε Δράμας κ. Δωρόθεε,

ἅγιε Καθηγούμενε καί τίμιον πρεσβυτέριον καί Χριστοῦ διάκονοι,

ἀγαπητέ μου διάκονε καί εἰς χειροτονίαν προσαγόμενε Ραφαήλ,

εὐλογημένοι ἀδελφοί μου, “κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι”,

ἡ σημερινή ἑορτή καί ἡ σημερινή χειροτονία εἰς πρεσβύτερον εἶναι ἕνα διπλό γεγονός ἔνθεης χαρᾶς καί ἀνθρώπινης χαρᾶς.

Ἔνθεης χαρᾶς ―ὅπως ἤθελε νά πεῖ ὁ προσαγόμενος― διότι συνεχίζουμε νά ἑορτάζουμε Χριστούγεννα (ὅπως συνηθίζεται στήν Ἐκκλησία μας γιά τίς μεγάλες ἑορτές).

Ἀνθρώπινης χαρᾶς, διότι ἐμεῖς οἱ Ἱερουργοί καί ἐσεῖς οἱ συνεκκλησιασμένοι συμμετέχουμε στήν ἱερή πνευματική χαρά τῆς χειροτονίας ἑνός νέου πρεσβυτέρου, τοῦ προσαγομένου π. Ραφαήλ.

***

Ἡ ἑορτή τῶν Χριστουγέννων μᾶς ἐπιδεικνύει ἑορτολογικά καί μυσταγωγικά τήν φιλανθρωπία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας μέ τήν συγκατάβαση τοῦ Σωτῆρος καί τήν φιλοθεΐα τῆς Παναγίας μας.

Χθές ἑορτάσαμε τά Χριστούγεννα, σήμερα βλέπουμε τήν Μητέρα τῶν Χριστουγέννων.

“Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος· τὶ μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;” λέμε στούς στίχους τοῦ Συναξαρίου.

(α) Ὁ Θεός ἐνανθρωπίζεται.

(β) Ἡ Μητέρα τῆς ἐνανθρωπήσεως παραμένει Παρθένος καί διακηρύσσεται ἀειπάρθενος.

(γ) Ὑπάρχει κάτι πιό σπουδαῖο, καινοπρεπές, ἀνεπανάληπτο στήν ἱστορία τοῦ κόσμου καί σέ ὅλην τήν κτίση;

Ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου, βεβαίως, εἶναι ἱστορία τῶν πολιτισμῶν. Εἶναι ὅμως καί κάτι ἄλλο: εἶναι ἡ ἱστορία τῶν ἀνθρώπων πού ἔζησαν ἐπί γῆς, πού ζοῦν ἐπί γῆς, πού θά ζήσουν ἐπί γῆς, ἀλλά πάντως ἀπέθαναν κάποια στιγμή (τά χειροπιαστά δεδομένα τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου εἶναι ἱστορία παρατάσεων φθορᾶς).

Ἐκεῖ πού φάνηκε τό μοναδικό καί μεγαλειῶδες στόν κόσμο εἶναι τά Χριστούγεννα, ἡ σάρκωση τῆς Αὐτοζωῆς ἀνάμεσά μας.

Ὁ Θεός σαρκώνεται. Ἡ Μητέρα τῆς ἐνανθρωπήσεως εἶναι καί παραμένει Ἀειπάρθενος.

Ἀλλά καί ὁ κόσμος ἔχει ἕνα ρόλο σ᾽ αὐτήν τήν ἱερή ἱστορία. Ὁ κόσμος εἶναι ὁ ἀποδέκτης τοῦ διπλοῦ αὐτοῦ θαύματος, διότι εἶναι ὁ εὐεργετούμενος ἀπό αὐτό καί ὁ προσκαλεσμένος σ᾽ αὐτό.

Ὁ κόσμος “ἔχει λόγο” στά Χριστούγεννα. Τά Χριστούγεννα συντελέσθηκαν, γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὁ κόσμος μας εἶναι προσκαλεσμένος νά ἀποδεχθεῖ τό διπλό θαῦμα, νά τό ἑορτάσει, νά τό διαλαλήσει, νά ἐνταχθεῖ σ᾽ αὐτό καί νά ἔχει αἰώνιο μερτικό σέ αὐτό.

Μέ ποιόν τρόπο;

Μέ τό νά δοξολογοῦμε καί νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό πού ἔγινε ἄνθρωπος, γιά μᾶς. Κυριολεκτικά νά Τόν λατρεύουμε, μέ μιά τέλεια ἀγάπη.

Ὑμνοῦμε σήμερα τήν Μητέρα τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, πού συντελέστηκε γιά μᾶς.

Καί σέ ὅλα αὐτά ἔχουμε κι ἐμεῖς λόγο. Εἶναι ἐκεῖνο τό “δι᾽ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν”.

Ὁ στόχος τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως εἴμαστε ἐμεῖς, ὁ κόσμος (τό νά ξαναγίνουμε “καινή κτίσις”).

Γι᾽ αὐτό σήμερα ζοῦμε τήν ἔνθεη αὐτή χάρη καί τήν ἔνθεη αὐτή χαρά.

Χαιρόμαστε μέ τόν Χριστόν, τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν.

«Ὁ Θεός ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη».

“Ὁ Θεός ἐπί τῆς γῆς…” εἶναι ὁ Χριστός.

“Τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη” εἴμαστε (καί) ἐμεῖς.

Ἄλλο, τώρα, πού ὁ κόσμος μέχρι σήμερα ἀλλοτριώνεται, ποσοστιαῖα, νά μήν παραδεχθῆ “Θεόν ἐνανθρωπήσαντα”. Ὁ δέ Κύριός μας μακροθυμεῖ σέ ἐκεῖνο πού περιγράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον… ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰω. α´, 12).

Ἔξω ἀπό αὐτήν τήν ἔνθεη χάρη καί τήν ἔνθεη χαρά, “βασιλεύει” ἡ φθορά καί ὁ θάνατος (μέ διαβαθμίσεις ἐξωραϊσμοῦ καί πολιτισμοῦ). Ὅσο ὅμως κι ἄν ἐξωραΐσεις τήν φθορά καί τόν θάνατο, δέν τά ἀνατρέπεις.

Τότε, γιατί ἐπιτρέπεται νά ὑπάρχουν;

Ὁ Θεός μακροθυμεῖ καί ἐπιτρέπει ἤ παραχωρεῖ νά ἀρμενίζουν πολλοί σύμφωνα μέ τό ἐγώ τους καί τήν φιλαυτία τους. Εἶναι οἱ πειρασμοί τῆς κοσμικῆς ἱστορίας, πού δοκιμάζουν τήν ποιότητα τῆς ἀγάπης τοῦ κόσμου πρός ἀλλήλους καί πρός τόν Θεό.

***

Σ᾽ αὐτήν τήν κλήση τῆς δοκιμασίας καλεῖσαι σήμερα, μέ ἕνα τελειότερο ἐκκλησιαστικό χάρισμα, ἀγαπητό μου παιδί Ραφαήλ.

Εἶναι ἡ ἀφορμή τῆς ἀνθρώπινης χαρᾶς, γιά τήν ὁποία μᾶς μίλησες πρό ὀλίγου στήν χειροτονητήρια ἐξομολόγησή σου.

Μᾶς μίλησες γιά τόν ἱερέα πατέρα καί τήν πρεσβυτέρα μητέρα σου, γιά τούς ἱερεῖς γαμβρούς σου καί τίς πρεσβυτέρες ἀδελφές σου μέ τόσα παιδιά, γιά τούς ἱερεῖς θείους σου.

Αὐτό πρέπει νά σοῦ θυμίζει κάτι πολύ σημαντικό (ὅπως καί ἡ ἔνταξή σου μεταξύ τῶν Ἱερομονάχων τῆς Ἀδελφότητος καί τῶν Ἱερέων τῆς Μητροπόλεως).

Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι ἕνα μεγάλο χάρισμα τοῦ Θεοῦ, ἕνα μεγάλο ἐνέργημα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἕνα ἐκκλησιακό ἐνεργούμενο τῆς Πεντηκοστῆς. Μοναδικό καί ἀναντικατάστατο.

Ὄχι μόνον ὡς γεγονός τῆς σημερινῆς ἱερᾶς τελετουργίας, ἀλλά καί ὡς γιγνόμενο πιστότητας και διατήρησης και χαρίτωσης.

Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι μιά ἅγια “διαδοχή”. Ἡ ὑπήκοος καί πρόθυμη ἀποδοχή μιᾶς διαδοχῆς. Ὁ φιλότιμος και φιλόθεος σεβασμός αὐτῆς τῆς διαδοχῆς καί ἡ διατήρησή της, καθώς καί ἡ θεάρεστη πιστότητά της. Ἡ φίλεργος παρακαταθήκη μιᾶς διαδοχῆς.

Σ᾽ αὐτήν τήν ἅγια διαδοχή ἐντάχθηκαν καί στρατεύθηκαν πολλοί Ἅγιοι καί Δίκαιοι. Αὐτῶν τήν εὐλογία ἐπικαλούμεθα ἐπί σέ, λατρευτική πρός τόν Σωτήρα, ἱκετευτική πρός τήν Μητέρα τοῦ Σωτῆρος, τελειωτική τῆς ἱερατικῆς σου πορείας.

Μέ πρόταγμα μελέτης καί ἐμμελέτης ὅλον τόν λειτουργικό καί λατρευτικό καί ἁγιογραφικό καί ἁγιολογικό καιί πατερικό πλοῦτο τῆς Ἐκκλησίας.

***

Πρό τριετίας, τήν ἴδια πάλι ἡμέρα, σέ χειροτονοῦσα Διάκονο, σέ ὥριμη ἡλικία, μετά ἀπό τήν στρατιωτική σου θητεία καί ὕστερα ἀπό μιά 19ετία δοκιμασίας στήν περί ἐμέ Ἀδελφότητα.

Δέν τό συνηθίζω νά βιάζομαι στίς ἀναδοχές καί τίς χειροτονίες.

Ἀπό ἔμπονη πείρα. Προτιμώντας τό “ψήσιμο” μέσα στήν ἀκούσια ταπείνωση τῆς ἀφάνειας.

Ὅπως συνέβη μέ δύο ὡριμότερους καί προγενέστερους ἀδελφούς σου, πού ὁ ἕνας διετέλεσε 27 χρόνια διάκονος πρίν τόν χειροτονήσω ἱερέα, καί ὁ ἄλλος διετέλεσε 27 χρόνια μοναχός πρίν τόν προσαγάγω στό ἱερό θυσιαστήριο. Δόξα τῷ Θεῷ, δέν ἀστόχησα μέ τήν διττή αὐτή ἐπιλογή τῆς μακρᾶς δοκιμασίας. Οὔτε καί μέ τήν μακρά Διακονία τοῦ προγενεστέρου σου πολυτίμου βοηθοῦ μου, πού τόν διατηρῶ Διάκονο τόσα χρόνια.

Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ὁδήγησε στήν σημερινή προαγωγή σου στήν “μείζονα ταπείνωση” τῆς ἱερατικῆς ἐθελομιμησίας τοῦ Σωτῆρος.

Σήμερα, π. Ραφαήλ, δέν προάγεσαι, ἀλλά ἀναβαθμίζεσαι στήν ἁγία ταπείνωση τῆς μιμήσεως τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος “οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι καί δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν”.

Ὁ ἱερεύς λαμβάνει Χάρη, γιά μιά μείζονα θυσίαν ὑπέρ τόν Διάκονον.

Δίχως τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἀξιοποιήσει τά ἔργα τῶν χειρῶν του στήν αἰωνική τους διάσταση. Ἀντιπαραβαλλόμενα μέ τά ἀχυρώδη ἔργα τῆς ζωῆς μας, παραμένουν μέ ὑποτυπώδη ἀξία, ἐκτός καί ἄν ἀνακληθεῖ σέ αὐτά ὁ Κύριος τῆς δόξης. Ἡ ἀξιολογική μονάδα πού δίδει νόημα καί περιεχόμενο στά ἔργα μας, ἀλλά καί στή ζωή μας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός. Διαφορετικά, ὅσα ἄλλα εὐρεσιτεχνήματα καί ἄν ἔχουν προσκτηθεῖ, ἐλάχιστη ἀξία προσδίδουν στόν φορέα. Παραμένουν μηδενικά χωρίς ἰδιαίτερη ἀξία. Ἔτσι μᾶς διδάσκει ἡ ἁγία μοναστική διδαχή καί ἡ Πατερική χειραγωγία.

Ὅ,τι κι ἄν ἔπραξες διακονῶν καί πράττεις ὑπηρετῶν, μέ τήν συνέργεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ σοῦ προσπορίζουν “ἔνσημα” οὐρανοῦ, “ἔνσημα θείου ἐλέους, θείας παρακλήσεως καί χαριτώσεως”, πρόσληψη τῆς θείας ταπεινώσεως καί μίμηση τῆς θεανδρικῆς ὑπακοῆς τοῦ Σωτῆρος καί τῆς παναγίας θεοφιλίας καί ὑπακοῆς τῆς Θεοτόκου.

Αὐτό μᾶς διδάσκει ἡ χθεσινή ἑορτή τῶν Χριστουγέννων καί ἡ σημερινή σύναξη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐδῶ στό Ναό τῆς Παναγίας μας τῆς Γουμένισσας (καί αὐτό σοῦ εὔχομαι νά θυμᾶσαι καί νά τό ζεῖς διαρκῶς).

Πρέπει, λοιπόν, νά θυμᾶσαι (σάν Συναξάρι τῆς ἱερατικῆς σου κλήσεως) ὄχι πλέον τά ἀνθρώπινα…, ὄχι μόνον τά ἀνθρώπινα…, ἀλλά τοῦτο τό σύντομο “μνημόνιο” τῆς διπλῆς ἑορτῆς: «Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ παρθένος· τὶ μεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίσις;»

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, τόν ὁποῖο ἐπικαλέστηκες, θά σοῦ θυμίζει ὅτι «πραγματικά τό ὑπούργημα αὐτό (τῆς ἱερωσύνης) εἶναι τόσο μεγάλο καί τόσο κουραστικό γιά τήν καρδιά πού αἰσθάνεται καί λυπᾶται, καί πραγματικό σαράκι τῶν ὀστῶν γιά ᾽κεῖνον βέβαια πού ἔχει μυαλό. Μήπως εἶναι μικρός ὁ κίνδυνος ἤ ἡ πιθανή πτώση εἶναι μικρή καί χωρίς σημασία;»

Νά θυμᾶσαι ἐπίσης τά λόγια τοῦ προφήτη Μιχαία, ὅτι ἐξαιτίας τῶν ἱερέων καί τῶν ψευτοπροφητῶν «ἡ Σιών θά [καταστρεφόταν] σάν χωράφι μέ τό ἄροτρο καί ἡ Ἱερουσαλήμ θά [ἔμοιαζε] μέ καλύβα ἀγροφύλακα καί ὁ λόφος μέσα στήν πόλη θά [καταντοῦσε] ἄγριο δάσος».

Μέ μείζονα σύνεση καί φόβο πρέπει νά ὑπηρετεῖς τό ἅγιο Θυσιαστήριο!

Νά ὑπηρετεῖς μέ φόβο καί ἀγάπη Θεοῦ τό μυστήριο τῆς θείας συγκαταβάσεως, τό μυστήριο τῆς παρθενικῆς προετοιμασίας καί χαριτώσεως τῆς Παναγίας, καί τόν διαρκή ἐπανευαγγελισμό τοῦ κόσμου σ᾽ αὐτήν τήν ἁγία ἔκπληξη καί τήν ἁγιάζουσα μεθέξη τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας.

Σοῦ τό εὔχομαι ὁλόψυχα, μαζί καί μέ τόν ἄλλοτε ἅγιο ἀδελφό σου ἐν Κυρίῳ καί νῦν Ἐπίσκοπο καί Ποιμενάρχη τῆς ἐν Δράμᾳ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ Μητροπολίτη κ. Δωρόθεο καί τούς παρεστῶτες ἀδελφούς σου, τούς γονεῖς καί τούς οἰκείους καί ὅλους τούς πιστούς.

Καί τώρα θά ἤθελα νά σοῦ κάνω μιάν “ἀκροτελεύτια” εὐχή: ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα καί λάβεις τήν ἁγία παρακαταθήκη τοῦ θείου Σώματος, αὐτή νά γίνει ἡ τροφός τῆς ζωῆς σου, πού νά τήν προσφέρεις ἀφειδώλευτα σ᾽ ἐκείνους πού θά προσέρχονται μέ φόβο Θεοῦ· νά ζεῖς μέ πίστη καί νά διακατέχεσαι ἀπό ἀνιδιοτελή ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο· ἔχοντας πάντοτε ὁλοτελή ἐπιπόθηση στή θεία Εὐχαριστία· καί, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα καί ἡ στιγμή, νά ἐλεηθεῖς νά ἀκούσεις τήν εὐκταία φωνή τοῦ Κυρίου μας: “εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου”.

Εἴσελθε, λοιπόν, καί τώρα στήν τελειότερη πρόγευση τῆς χαρᾶς τοῦ Κυρίου μας, ἐντός τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου. Πάντα ἄξιος τοῦ Θεοῦ.

***

Πρίν τήν Ἀπόλυση, ἐπήνεσα καί πάλι τήν φιλοτιμία καί τήν ὑπακοή τοῦ νέου ἱερομονάχου, τήν ἀεικίνητη φιλοπροσφορά καί προσανάλωσή του, τό φιλακόλουθο καί ἀνεπίδεικτο τοῦ ἤθους του.

Τοῦ ἀνέθεσα, τέλος, νά μοιράσει τό ἀντίδωρο καί νά δεχθεῖ τίς εὐχές τῶν μετασχόντων.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ