Η επέτειος της Ποντιακής Γενοκτονίας στην Αξιούπολη (επίμετρο ευλαβικής αναφοράς)
Όσο κι αν κλαδεύεις ένα δέντρο (ένα λαό) ολοζώντανο, ξαναδίνει κλαδιά και φύλλα. Ξαναζωντανεύει.
Ακόμη κι αν πασχίζεις να το χαλάσεις από τις ρίζες, δεν το καταστρέφεις, αν το ριζιμιό του έχει ρίζες βαθειές, πολύ βαθειές.
Αν έχει ρίζες βαθειές όχι απλώς στην μονοδιάστατη πορεία της ιστορίας, αλλά οικονομείται μέσα στην καθολική πρόνοια του Θεού για κάθε άνθρωπο και όλη την ανθρωπότητα ως “λείμμα” και ως ψηλαφητό τεκμήριο της ανεξιχνίαστης φροντίδας Του για όλη την υπάρξασα, την υπάρχουσα και όσην θα διαρκέσει κτίση. Η προφητική μας Πατερική θεολογία ομιλεί για τους ακτίστους θείους λόγους κτίσεως και διατηρήσεως του ελλόγου εν προκειμένω κόσμου, που μας αφορά στην προκείμενη παραβολική αναφορά.
Με αυτήν την θεολογική και χριστολογική κτισιολογία και ανθρωπολογία, βιούμενη ως δυνατή πίστη και ελπίδα στον ζώντα Θεό των Αγίων και των ηρώων και των μαρτυρικών μας προγόνων, διατρέξαμε σαν λαός (κυρίως εγχριστωμένος λαός) τις οδούς, τις διόδους, ακόμη και τις μαρτυρικότερες παρόδους της ιστορίας μας.
Αξιοτίμητο και αξιύμνηο παράδειγμα η ιστορία του ξερριζωμένου Ελληνισμού, ως του Ποντιακού Ελληνισμού, που σήμερα μόλις (25/5) τιμήσαμε στην Αξιούπολη την ορισμένη επέτειο της Γενοκτονίας του (την ορισμένη από την Βουλή 19η Μαίου).
Ο Μάιος διατρέχεται από δύο οριακές θλιβερότατες επετείους, του 15ου και του 20ου αιώνα. Δύο “αλώσεις”, δύο αλύπητα κλαδέματα ή και ξερριζώματα, που όμως δεν εξάλειψαν τις ρίζες μας.
Κλαδιά κατακομμένα και ρίζες ξερριζωμένες είτε έγιναν ριζώματα είτε έγιναν “μπόλι” ψυχωμένης στήριξης είτε στη μητροπολιτική Ελλάδα είτε ως ομογενειακή διασπορά. Όχι μόνο για την γενετική μας αλκή (την φυσική, την θρησκευτική/εκκλησιαστική, την πολιτισμική). Όχι μόνο γιατί οι ρίζες και τα “μπόλια” ήταν μαρτυρικά κι αγιασμένα, δηλαδή θεοτίμητα. Αλλά προπαντός γιατί είχαμε για ριζιμιό μας τον ουρανό· τις πολλές πρεσβείες της πολυώνυμης Θεοτόκου και των αμέτρητων Αγίων, με τους οποίους για αιώνες “ανακράθηκε” χαριτόδωρα η Ρωμιοσύνη.
Με αυτήν την συγκίνηση να δονεί την ψυχή μου (έστω κι αν φαίνεται “συγκεκλεισμένη”), και προπαντός με αυτήν την αισιοδοξία της πιστευούσης ελπίδος τιμήσαμε κι εμείς ―ως Ποιμενάρχης της θεοσώστου επαρχίας μας, μαζί με κληρικούς και συνεκκλησιασμένους και Ποντιακά Σωματεία― την φετινή επέτειο της Ποντιακής Γενοκτονίας και τα μνημόσυνα των θυματικών εκείνων ιερών μελών της φυλής μας στην Αξιούπολη, στον Ναό της Παναγίας-Άξιόν Εστιν.
Και κρίναμε πως έπρεπε να μεταδώσουμε την όντως ελπίδα της Αναστάσεως, την ομμάτωση των ψυχών και των καρδιών μας με την μόνη αειζώσα και ζωοποιό χάρη και εύσπλαγχνη πρόνοια του σωτήρος ημών Θεού.
Η ιστορία του κόσμου μετράει και γεννά διαρκώς αριθμήσεις απαλοιφών.
Η κακία του κόσμου σωρεύει μηδενικά βαθμιδωτών μηδενισμών, πασχίζοντας να σβήσει την θεόκτιστη κτίση (την έλλογη, αλλά και την άλογη).
Όμως, ο κόσμος είναι θεόκτιστος. Και η πίστη μας είναι θεόσωστη. Ακόμη κι ο πολιτισμός μας (η ιστορική μας διαχρονία) αιματωμένος από τις πιο οριακές ιστορικές τραγικότητες, ναοποιείται διαρκώς στην άγια κολυμβήθρα της θεοκοινωνίας. Απόδειξη οι άγιοι και οι δίκαιοι των χρόνων μας.
Πέρα από την φετινή σύμπτωση της επετειακής ημερομηνίας, πάντως τα φετινά μεθέορτα του αιωνίου Πάσχα και η ομμάτωση του τυφλού από τον αυτοφανερωθέντα σαρκωμένο Υιό του Θεού και Σωτήρα μας μας κομίζουν το μήνυμα της άφθιτης ελπίδας. “Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσι”, αυτοσυστήνεται ο ενανθρωπισμένος Θεός.
“Η ζωή και η ανάστασις ημών, Κύριε, δόξα σοι”.
Παράλληλα με τις ιστορικές διεκδικήσεις αναγνώρισης τόσων ξερριζωμών και τόσων αλύπητων βαρβαροκλαδεμάτων, γνωρίζουμε πως υπάρχουμε θεοκτίστως, για να σωζόμεθα θεοσώστως.
Ταίς πρεσβείαις της Θεοτόκου (της ιστορικής Ι. Μονής Σουμελά) και του σήμερα τιμηθέντος Τιμίου Προδρόμου (της ιστορικής Ι. Μονής Βαζελώνος) είθε να ζούν εν θεία αναπαύσει οι δίκαιοι των απαράγραπτων εθνικών μας βασάνων. Είθε κι εμείς να μην απολησμονούμε το ευλογημένο ριζιμιό τόσων ανασπασμένων και μεταφυτευμένων ολοζώντανων ριζών μας.
Τον Αναστάντα Κύριό μας Ιησού Χριστό.
