‘Ενας χρόνος χωρίς τον Σταύρο Φάσσο

Γράφει ο Κώστας Ίντος

Την τελευταία ημέρα του Μαίου του 2024 μας έλαχε το θλιβερό καθήκον να αποχαιρετίσουμε τον διαχρονικό δημοσιογράφο, Σταύρο Φάσσο, που έφυγε από την επίγεια ζωή εντελώς αναπάντεχα, σε ηλικία 67 ετών.

Προσωπικά, οφείλω να υποκλιθώ με απέραντο σεβασμό μπροστά στον μεγάλο άνδρα, που συνδύαζε την αρετή με τη γνώση, τη διάρκεια με το πάθος.

Υποκλίνομαι στη φυσιογνωμία που επί περίπου μισό αιώνα, πέρα από την ανεκτίμητη προσφορά του στο πολιτικό και κοινωνικό ρεπορτάζ, για τα οποία με πάση ειλικρίνεια δηλώνω ότι δεν είμαι εξειδικευμένος, κυριολεκτικά «άφησε τα κόκκαλά του» στον ερασιτεχνικό αθλητισμό του νομού Κιλκίς, τον οποίο και υπηρέτησε με θαυμαστή ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, με όλη τη δύναμη της ψυχής του.

Για διαχρονικές μορφές σαν τον Σταύρο Φάσσο, ο διαχρονικός κριτής της ιστορίας και της προσωπογραφίας ευστόχως θα μπορούσε να επισημάνει τα ακόλουθα: «Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, για τους δυνατούς, αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά».

Ο Σταύρος Φάσσος βρίσκεται ήδη στην αγκαλιά της ιστορίας. Στα γεωγραφικά όρια του νομού Κιλκίς βρίσκεται στα επίπεδα του μύθου. Η εικόνα του ακάματου και ανεξάντλητου ρεπόρτερ «ταξίδεψε» επί 5 δεκαετίες στην αθλητική κοινότητα. Ήταν μια κινητή εγκυκλοπαίδεια. Αναδείχθηκε σε ηγετικό πρότυπο, ουσιαστικής προσφοράς και απροσμέτρητης ταπεινοφροσύνης. Στον ενάρετο βίο και την πολιτεία τον αναγνωρίστηκε με τις πρέπουσες τιμές από την αθλητική κοινότητα.

Στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ενοσρχηστρώνοντας πρωτόγνωρα οράματα στον αθλητισμό του νομού Κιλκίς.

Στη γοητεία των χαρισμάτων του αξέχαστου Σταύρου Φάσσου, ως κεντρικές παραμέτρους θα μπροούσα να συμπεριλάβω την εξαίσια παιδική ψυχή του, την καλή προαίρεση και την αγαθή του πίστη.

Ήταν γενναιόδωρος, χωρίς ποτέ να απαιτεί τα λύτρα μιας ανελεύθερης ευγνωμοσύνης. Και απαντούσε με συγκατάβαση στην ανθρώπινη αγνωμοσύνη. Αφοσιωνόταν ολοκληρωτικά στις αρχές και τις αξίες που πρέσβευε ο ρομαντικός ερασιτεχνικός αθλητισμός.

Ο Σταύρος Φάσσος αποτέλεσε έναν άνθρωπο που δικαίως πυρπόλησε τις καρδιές των αθλητικών συντελεστών. Οι θέσεις του συνάντησαν την αποδοχή και τη δικαίωση.

Αποτίοντας φόρο τιμής στον 67χρονο συνοδοιπόρο μου, συμπληρώνοντας στα μέσα Ιουνίου 40 χρόνια ενασχόλησης στο αθλητικό ρεπορτάζ, αναγνωρίζω χωρίς δεύτερη σκέψη ότι ο φίλος μου ο Σταύρος υπήρξε μια από τις κορυφαίες φιγούρες όλων των εποχών στο νομό Κιλκίς, αποτελώντας το απόλυτο σημείο αναφοράς στο αντικείμενό του.

Δεν άφησε κανέναν αδιάφορο στο δημιουργικό του πέρασμα. Δίδαξε τις δικές του Ιθάκες, για να συνεχίσουμε να πορευόμαστε το περήφανο ταξίδι. Έφυγε από τον κόσμο μαχητής, όρθιος, λεβέντης, με αξιοπρέπεια. Δεν έφυγε σιωπηλά, μέσα στα βαθύ σκοτάδι της νύχτας. Έφυγε με το θόρυβο αναρίθμητων φωνών που βροντοφώναξαν: «Θα ζεις παντοτινά μέσα στις καρδιές μας». Έφυγε με το καθολικό χειροκρότημα του αθλητικού κινήματος του νομού Κιλκίς. Χαρισματικός και εμπνευσμένος.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσει κανείς ενώπιος – ενωπίω με το θάνατο, σε συνθήκες δικαιολογημένης συναισθηματικής φόρτισης και οδύνης από την οριστική απώλεια. Το αυταπόδεικτο πάντως ισχύει. Ο Σταύρος Φάσσος αποτέλεσε ιστορικό, αθλητικό, δημοσιογραφικό μέγεθος.

Η υστεροφημία ενός ανθρώπου είναι πάντα αποκλειστικό έργο της ιστορίας. Που δεν χαρίζει, ούτε αδικεί. Από αγάπη και χρέος προς τον Σταύρο, αφιερώνω τις συγκεκριμένες αράδες, υπενθυμίζοντας ότι εκείνος κύλησε πρώτος τη ρόδα, που μας υποχρέωσε όλους να μεγαλώσουμε και όχι να μικρύνουμε τον κύκλο των υποχρεώσεών μας προς τον αθλητισμό του νομού Κιλκίς. Το διδακτικό του μήνυμα ήταν ότι πρέπει να χτίζουμε πάνω στις επιτυχίες των προκατόχων, ανοίγοντας δικούς μας, νέους δρόμους.

Ακόμη και οι ελάχιστοι διαφωνούντες στις επιλογές και τα άρθρα του Σταύρου Φάσσου, με παρρησία σήμερα αναγνωρίζουν το μέγεθος της προσφοράς του. Του εξέχοντος Κιλκισιώτη που διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία του αθλητικού κινήματος.

Παραδεκτός και αποδεκτός απ’ όλους, σφράγισε με την παρουσία του τη σύγχρονη αθλητική εποχή του νομού Κιλκίς. Η κολοσσιαία συνεισφορά του, μας αφήνει μια μεγάλη κληρονομιά.

Ένας χρόνος από το θάνατο του Σταύρου Φάσσου. Αυτή είναι στιγμή θλίψης και οδύνης. Η απώλεια ενός διαμαντιού, που έχασε τη μοναδική μάχη που δεν μπορούσε να κερδίσει, τη μάχη με το θάνατο. Όλοι εμείς που βρεθήκαμε για πολλά χρόνια κοντά του, που εμπνευστήκαμε από τις ιδέες του, που παλέψαμε μαζί του για να γίνουν πράξη τα οράματά μας, διαμορφώσαμε μια σχέση αγάπης και σεβασμού με τον εκλιπόντα. Δημιουργήσαμε μια ανθρώπινη σχέση που ξεπερνούσε τα όρια, γιατί στηριζόταν σε κοινές προσδοκίες και επιδιώξεις για τον αγαπημένο μας ερασιτεχνικό αθλητισμό. Αναπτύξαμε μια σχέση που άντεξε στο χρόνο, γιατί αντλούσε τη δύναμή της από τη βαθιά μας πίστη ότι τα όνειρα πολλών γενιών, που δεν πραγματοποιήθηκαν, μπορούσαν τώρα να γίνουν πραγματικότητα.

Η εμπνευσμένη πένα του μας χάραξε νέους δρόμους και έχει χαραχθεί βαθιά στη μνήμη μας. Υψωνόταν με γαλήνια ανωτερότητα πάνω από τα συμβαίνοντα στην καθημερινότητα. Ακτινοβολούσε τη γοητεία ενός ανήσυχου και ζωντανού πνεύματος. Δεν έχασε ποτέ την παιδική ψυχή του, ακόμη και όταν γνώρισε την αναμενόμενη δημοσιογραφική αναρρίχηση. Υπερασπίστηκε μέχρι τέλους τις ιδέες του. Με την πολυετή ενασχόλησή του διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο. Μας άφησε παρακαταθήκη το πάθος του για τον αθλητισμό, την ανάγκη για νέες ιδέες και ρηξικέλευθες απόψεις.

Η ζωή απρόβλεπτη και αδυσώπητη, μας έθεσε προ των ευθυνών μας. Σε αυτές τις ευθύνες καλούμαστε να ανταποκριθούμε επάξια. Να δώσουμε στο μεγαλειώδες έργο του Σταύρου Φάσσου συνέχεια και προοπτική. Είναι χρέος τιμής. Θα είναι η πολύτιμη συμβολή μας στην άσβεστη μνήμη του.

Αξέχαστε φίλε, νιώθουμε να γίνεται βαρύτερο το αβάσταχτο κενό, μετά από την οριστικότητα της απουσίας σου. Έτσι, τα λόγια στερεύουν, δείχνουν τόσο λίγα για να περιγράψουν συναισθήματα, να θυμήσουν μνήμες, να τιμήσουν τις ιδέες σου, τα οράματά σου, τις πράξεις σου, την ιστορία και το έργο σου. Ένα έργο που κρίθηκε ακριβοδίκαια από το λαό του νομού Κιλκίς και από την ίδια την ιστορία.

Πελώριε Σταύρο Φάσσο, από τα άρθρα και το πνεύμα σου πήγασαν ιδανικά. Γεννήθηκαν ελπίδες. Άνοιξαν δρόμοι.

Στην ανθρώπινη απώλεια όλοι οι κοινοί θνητοί βλέπουν γκρεμίσματα. Ποτέ σε ένα γκρέμισμα δεν υπάρχουν μόνο συντρίμμια. Ανάμεσά τους βρίσκονται πάντα κομμάτια από ζωή. Στα θρύψαλα ακροπατεί η ελπίδα.

Στο ύστατο χαίρε προς τον πιστότερο συνοδοιπόρο μου στον αθλητισμό του νομού Κιλκίς, δεν έχω παρά μόνο λέξεις να τραυλίσω. Λέξεις όχι από συνήθεια και άψυχη γλώσσα. Λέξεις από αγάπη και εκτίμηση στον Σταύρο Φάσσο.

Περνώντας στο δια ταύτα τι μένει άραγε; Ποιός θα μπορούσε να είναι ο επίλογος που αρμόζει στην περίσταση και στον συγκεκριμένο άνθρωπο; Αυτό που βγαίνει ως τελεσίδικο συμπέρασμα είναι, ότι οι άνθρωποι που έχουν αγγίξει τα όρια του μύθου, δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζουν παντοτινά ανάμεσά μας.