Εγκάρδιες ευχές για μια αναβαθμισμένη διάρκεια ευθύνης
Τα παιδιά μας ―όλα παιδιά της “δικής” μας ανθρώπινης οικογένειας από την νηπιακή μέχρι την ώριμη εφηβική ηλικία― εισέρχονται πάλι είτε στην όμορφη έκπληξη (τα μικρότερα) είτε στην πολύτιμη συνέχεια (τα μεγαλύτερα).
Έκπληξη ή συνέχεια της κοινωνικοποίησης και της προκοπής μέσα από την αλληλομετάδοση και την μάθηση.
Η μάθηση έχει τη δική της διαλεκτική λειτουργία. Η μάθηση είναι διάλογος συνειδήσεων, δασκάλου-καθηγητή και μαθητών, αλλά και μαθητών με τον εκπαιδευτικότους και μεταξύ τους. Έχουμε ένα πλανάρισμα χαρακτήρων και μια αμφίδρομη μετάδοση-πρόσληψη.
Εύχομαι σε όλα τα παιδιά του κόσμου, σε όλα τα παιδιά μας καλή χρονιά και καλή προκοπή, υπομονετική συμμετοχή, διάθεση μαθητείας και μάθησης, δημιουργική παρουσία στην εκπαιδευτική διαδικασία που ξεκινά πάλι με τους Αγιασμούς στα σχολεία.
Όπως εύχομαι και σε όλους τους παιδαγωγούς των μικρών-μικρών βαθμίδων και στους εκπαιδευτικούς δύναμη επιμονής, έμπνευση διδασκαλίας, υπομονετική εφευρηματικότητα παιδαγωγίας.
***
Για όποιον γονέα ή κοινωνικό στέλεχος και δημοτικό ή περιφερειακό παράγοντα θα ήθελε να μοιραστώ τις σκέψεις μου, παρατείνω λίγο τα λόγια μου.
Σήμερα με το διαδίκτυο και τις ευρωπαικές (και τις διεθνείς) προδιαγραφές προγραμμάτων προκαλείται η συναρπαστική αίσθηση της ταχύτατης επεξεργασμένης πληροφόρησης και της πλατειά πολυμερέστατης γνώσης, κάτι που δημιουργεί περισσότερο ενδιαφέρον, ενθουσιασμό, διεύρυνση ενδιαφερόντων, ρυθμούς γρηγορότερης ανέλιξης, τροπισμούς ανταγωνισμού. Ο άνθρωπος και προπαντός το παιδί είναι διερευνητής και “εξερευνητής”. Τώρα γίνεται εξερευνητής σε μια απεραντοσύνη.
Ενίοτε όμως η διαδικτυακή ευκολία (και προχειρότητα) προκαλεί στα παιδιά μας μια βεβιασμένη πολιτισμική ψευδαίσθηση αυτοπεποίθησης, αυτοδημιουργίας, αυτονόμησης, χωρίς μέτρο, που καλείται να το αναπληρώσει η παιδεία, ο εκπαιδευτικός, η οικογένεια, η κοινωνία, ώστε να βιωθούν στην ώρα τους, με κοινωνικά ωριμασμένες και ισορροπημένες τις ψυχικές βιώσεις, κι όχι… απογειωμένες και μετέωρες.
Γι᾽ αυτό και ο ρόλος του γονιού και του παιδαγωγού είναι αναμφίλεκτος και αναντικατάστατος. Ακόμη και η κοινωνία σύνολη και η Εκκλησία ως συμμετοχικό γεγονός (στην ιερότητά της), οι εκπαιδευτικές ή αθλητικές και πολιτιστικές διαδράσεις των Δήμων και των συλλόγων έχουμε όλοι καίριο μερίδιο στη συλλογική αυτή (δύσκολη, μα και χαρούμενη) ευθύνη.
***
Συνειδητά τα μεγαλύτερα παιδιά μας, ασυνειδοποίητα ακόμη τα μικρά, διαμορφώνουν την όψη της αυριανής κοινωνίας, που είναι γέννημα και θρέμμα της δικής μας κοινωνικής (;) δόμησης και αποδόμησης (είτε τις εντοπίσουμε σε μικροσκόπια είτε τις αντικρίσουμε σε γιγαντοοθόνες).
Οφείλουμε ―ως κοινωνία και κράτος, ως εκκλησία και λαός― το πιο σπουδαίο δώρο διάρκειας: την καρδιά μας δίχως διαμερίσματα, την προσευχή μας δίχως κακομοιριά, τις ευχές μας πάντα αισιόδοξες, το φιλότιμο της μεταδοτικότητας σε… 24ωρη εφημερία, την διακριτική υπομονή της λεπτής αλλά και στιβαρής γονεικότητας, την σιγουριά της αγάπης γι᾽ αυτό που υπηρετούμε και προπαντός γι᾽ αυτούς που υπηρετούμε.
Το εύχομαι σε όλους μας.
Πρώτα στη γενιά (και για την γενιά) των σχολείων μας…
Μέχρι και την γενιά της ανώριμης σχόλης.
Να δώσει ο Θεός κι η Παναγία μας υγεία και έμπνευση, φώτιση και ευλογίες σε όλη τη νέα εκπαιδευτική χρονιά.
† Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου Δημήτριος
