«Είναι τόσο δύσκολο να εφαρμοσθεί η ψηφιακή διακυβέρνηση και στο γενικό νοσοκομείο του Κιλκίς;»
Με αφορμή πρόσφατο βίωμά της στο μικροβιολογικό εργαστήριο του νοσοκομείου Κιλκίς, η συμπολίτιδα και συνάδελφος Δέσποινα Μοσχούτα προέβη στον ακόλουθο σχολιασμό:
«“Ουρές”, συνωστισμός και ταλαιπωρία. Πρωινές ώρες στο νοσοκομείο Κιλκίς γιά μιάν εξέταση στο μικροβιολογικό εργαστήριο.
Αρχικώς πηγαίνεις στο εξωτερικό κτίριο (πρώην δερματολογικό), για να εκτυπώσεις το παραπεμπτικό σου. Εκεί ήδη έχει σχηματισθεί «ουρά», περιμένεις υπομονετικά πολλές φορές στο κρύο, διότι το σαλονάκι είναι πολύ μικρό.
Όταν με το καλό έρχεται η σειρά σου, παίρνεις, επί τέλους το έντυπο παραπεμπτικό και πηγαίνεις στο μικροβιολογικό. Άλλη «ουρά» σε περιμένει εκεί.
Στον στενό διάδρομο δεν έχεις πού να σταθείς. Καρότσια και φορεία, που έρχονται ασταμάτητα, προκαλούν το αδιαχώρητο.
«Οπλίζεσαι» με υπομονή και περιμένεις να βγει κάποια νοσηλεύτρια, για να παραλάβει το έντυπο παραπεμπτικό σου. Αφού γίνει και αυτό, περιμένεις να σε φωνάξουν.
Επί τέλους, γίνεται και αυτό. Μπαίνεις μέσα κάθεσαι στην σαραβαλιασμένη καρέκλα, γίνεται η αιμοληψία και ρωτάς πότε θα σου στείλουν τα αποτελέσματα, αφού έχεις άυλη συνταγογράφηση.
«Θα έρθετε αύριο, να τα πάρετε», σου λέει η νοσηλεύτρια, και εσύ με έκπληξη ρωτάς: «Γιατί, αφού έχω άυλη;».
«Δεν έχουμε την κατάλληλη «ιντερνετική» υποστήριξη και το κατάλληλα εξειδικευμένο προσωπικό», σου απαντάει. Και εκεί «μένεις κάγκελο», κατά την καθημερινή έκφραση.
Έλεος πιά, τι συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα όπου «εν χορδαίς και οργάνω» εφαρμόσθηκε η ηλεκτρονική διακυβέρνηση; Πόσο δύσκολο είναι να εφαρμοσθεί και στο μικροβιολογικό εργαστήριο του επαρχιακού νοσοκομείου Κιλκίς;
Στον τοπικό Τύπο κάθε τόσο βλέπουμε φωτογραφίες και ανακοινώσεις ανωτάτων παραγόντων, ότι «όλα βαίνουν καλώς με το νοσοκομείο Κιλκίς».
Στην σχετική ιστοσελίδα του υπουργείου διαβάζουμε: «Οι πολίτες έχουν πλέον την δυνατότητα να λαμβάνουν παραπεμπτικά και συνταγές στο κινητό τους, ώστε να απαλλάσσονται κυρίως οι ευαίσθητες ομάδες και οι χρονίως πάσχοντες, από την ανάγκη αυτοπρόσωπης παρουσίας στο ιατρείο-νοσοκομείο».
Αλίμονο στις ευαίσθητες ομάδες και στους χρονίως πάσχοντες, λέω εγώ. Αλίμονο στους φτωχούς και τους ανασφάλιστους, που αυξάνονται ολοένα και δεν έχουν επιλογές».
