Άρθρο γνώμης πατέρα που επισκέφθηκε το Κιλκίς

Άρθρο γνώμης που βασίζεται στην προσωπική εμπειρία του Αλέξανρου Τατίδη ως πατέρα που επισκέφθηκε το Κιλκίς με την οικογένειά του τον περασμένο χειμώνα. Το κείμενο αφορά τόσο τις προκλήσεις όσο και τις θετικές εντυπώσεις που αποκόμισα από την καθημερινότητα στην πόλη μας, ιδιαίτερα μέσα από το βλέμμα ενός γονιού μικρού παιδιού.

“Αγαπητοί κάτοικοι,

Είμαι ένας από όλους εκείνους του δήμου μας των οποίων οι οικογένειες έχουν ριζώσει στο εξωτερικό. Οι ρίζες μου βρίσκονται βαθιά σε ένα από όλα τα όμορφα χωριά μας, και
παρόλο που ζω στο εξωτερικό, έχω έναν βαθύ δεσμό με την Ελλάδα και με την πόλη μας.
Χάρη στη δυνατότητα γονικής άδειας που μου προσφέρει η δεύτερη πατρίδα μου, είχα την ευκαιρία να περάσω λίγο παραπάνω από έξι μήνες στο Κιλκίς τον περασμένο χειμώνα.

Ήταν ο πρώτος χειμώνας στην Ελλάδα και στο Κιλκίς για μένα και την οικογένεια μου,
αφού μέχρι τώρα μέναμε εδώ μόνο τα καλοκαίρια.

Ήμουν πάντα συνειδητός ως προς το ότι η Ελλάδα και η Σουηδία είναι διαφορετικές –
ακόμα και πολύ διαφορετικές σε αρκετές πτυχές. Γι’ αυτό και με ανυπομονησία περίμενα να γνωρίσω ξανά τη χώρα που αγαπώ τόσο βαθιά. Όχι μόνο γιατί την αγαπώ, αλλά και γιατί αυτή ήταν η πρώτη μου διαμονή στο Κιλκίς ως πατέρας.

Σε πολλά σημεία, ο χρόνος μου στην πόλη μας ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου – ίσως και στους φόβους μου. Αλλά σε άλλα σημεία, διαψεύστηκαν πλήρως.

Πάντα αγαπούσα το Κιλκίς γενικά και το χωριό μου έξω από την πόλη ειδικά. Νιώθω σαν στο σπίτι μου, ασφαλής και ήρεμος. Κινούμαι με οικειότητα, έστω κι αν είναι μέσα σε συνήθεις ρυθμούς. Με ένα παιδί στην αγκαλιά, όμως, αναγκάζομαι να δω την πόλη και τα περίχωρά της με καινούργια μάτια.

Ας ξεκινήσω με αυτά που μου έλειψαν κατά τη διάρκεια της γονικής άδειας ως “μπαμπάς του Κιλκίς”. Είναι λυπηρό να βλέπει κανείς σε τι κακή κατάσταση βρίσκονται οι παιδικές χαρές μας. Αν και μπορεί κανείς να τις επισκεφθεί χωρίς πρόβλημα, είναι στην καλύτερη περίπτωση απλώς βρώμικες, και στη χειρότερη – ακόμη και χαλασμένες.

Η έλλειψη από αμμοδόχους για να παίζουν τα παιδιά είναι επίσης μια θλιβερή ιστορία.

Όποιος έχει πάει στην παραλία με ένα παιδί ξέρει πόση χαρά νιώθει σκάβοντας και χτίζοντας κάστρα από άμμο.

Όποιος έχει προσπαθήσει να κυκλοφορήσει με καροτσάκι στους γραφικούς δρόμους μας, ξέρει και τη δυσκολία: πεζοδρόμια ψηλά σαν τοίχοι, κολόνες που κόβουν το πέρασμα, ρωγμές και λακκούβες σχεδόν παντού. Μια απλή βόλτα μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε άσκηση. Είναι κρίμα.

Κάτι άλλο που μου κάνει εντύπωση είναι η δυσκολία να βρει κανείς αναπτυξιακές
δραστηριότητες για παιδιά που είναι ακόμα πολύ μικρά για τα ΚΔΑΠ.

Το Sigma Land υπάρχει, φυσικά, αλλά δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι έχει κάποιο μορφωτικό ή αναπτυξιακό αντίκτυπο σε ένα μικρό παιδί.

Άλλος παιδότοπος στην πόλη υπάρχει – ή υπήρχε – αλλά μοιάζει περισσότερο με εσωτερική παιδική χαρά όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας.

Και τώρα στα θετικά – και στις σκέψεις μου για το πώς το Κιλκίς μπορεί να γίνει ακόμα
καλύτερο για τα μικρά μας παιδιά.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να με έχει προετοιμάσει για την αγάπη και την εκτίμηση που εγώ και το παιδί μου δεχτήκαμε από τους συμπολίτες μας κατά την παραμονή μας στο Κιλκίς.

Εμείς οι Έλληνες, και ιδιαίτερα οι Κιλκισιώτες, αγαπάμε πολύ τα παιδιά – και αυτό
φαίνεται. Ο γιος μου πλημμύρισε από αγάπη και φροντίδα. Τι θα γινόταν αν αυτή η
φροντίδα μπορούσε να οργανωθεί;

Ίσως μέσω ενός συνεταιρισμού γονέων, όπου μαμάδες και μπαμπάδες με τα πολύ μικρά
τους παιδιά θα μπορούσαν να συναντιούνται, να διαβάζουν μαζί βιβλία, να τραγουδούν
και να παίζουν; Θα έπρεπε να υπάρχει χώρος για να οργανώνονται τόσο κοινές
δραστηριότητες όσο και ξεχωριστές – για μαμάδες και μπαμπάδες αντίστοιχα. Τι όμορφος τόπος συνάντησης θα μπορούσε να είναι αυτός;”.