Η Ζωή…. δεν είναι «ωραία»!

Η Πρόεδρος της Βουλής η οποία έχει εκλεγεί με τις περισσότερες ψήφους που έχει λάβει ποτέ κάποιος σε αυτό το αξίωμα, Ζωή Κωνσταντοπούλου αποδεικνύει ημέρα με την ημέρα, ότι δεν άξιζε να βρίσκεται εκεί. Το τρίτο μεγαλύτερο πολιτικό αξίωμα στην Ελλάδα μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό φαίνεται ότι αποτελεί για την Ζωή ένα βήμα για να βγάλει όλα τα πολιτικά και όχι μόνο συμπλέγματα, που έχει.

Και εξηγούμαι. Τι περιμένει κάποιος από τον πρόεδρο της Βουλής; Τα βασικά. Να είναι αντικειμενικός, να είναι ευέλικτος και κυρίως ίσος προς όλους. Τι δεν θέλει κάποιος από τον πρόεδρο της Βουλής; Να μεροληπτεί, να κάνει κατάχρηση της εξουσίας του, να προκαλεί, να μη σέβεται και να μην τιμά τον τίτλο που κατέχει. Σε γενικές γραμμές περιμένουμε από έναν άνθρωπο που εκλέχτηκε με 235 από τους 300 ψήφους να είναι αντάξιος της τιμής που του έκαναν. Ε, η Ζωή φαίνεται να μην συμμερίζεται αυτή την άποψη.

Όσοι έχουν παρακολουθήσει έστω και λίγο στην τηλεόραση το «κανάλι» της Βουλής και ειδικά σε κρίσιμες συνεδριάσεις, όταν προεδρεύει η Ζωή, πάντα υπάρχουν παράπονα. Θα σκεφτείτε, είναι λογικό διότι είναι ΣΥΡΙΖΑ και όλες οι άλλες παρατάξεις θέλουν να την προσβάλλουν. Θα σας πω να το ξανασκεφτείτε καθώς αυτοί που την «κράζουν» ήταν πολλοί από αυτούς που την ψήφισαν. Και όπως είναι λογικό περιμένουν η ψήφος τους να φανεί χρήσιμη. Αλλά όχι. Η Ζωή έχει διαφορετικό σκεπτικό. Έως τώρα τα λιγότερα παράπονα πρέπει να τα έχουν το Κ.Κ.Ε. και η Χρυσή Αυγή, την οποία η κ. Κωνσταντοπούλου σέβεται μέσα στην Βουλή! Ορθώς πράττει και τη σέβεται καθώς είναι πρόεδρος της Βουλής, άσχετα αν πριν αναλάβει το αξίωμα αυτό ήταν για αυτήν, απλώς φασίστες. Αναγκαστική υποκρισία ; Μάλλον ναι.

Έπειτα η Ζωή δείχνει μεγάλη ευαισθησία σε όσους προσβάλλονται προσωπικώς μέσα στην Βουλή από συναδέλφους τους και τους δίνει το λόγο γιατί πρέπει να απαντήσουν. Αυτοί είναι κυρίως μέλη της κυβέρνησης και εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί. Τυχαία! Άσχετα αν εκείνη προσβάλει από τη θέση της Προέδρου συναδέλφους της, στους οποίους δεν δίνει το λόγο. Και αν πουν κάτι τα υπόλοιπα κόμματα για θέμα που αφορά την κυβέρνηση και δεν υπάρχει αρμόδιος; Κανένα πρόβλημα, η Ζωή είναι και πάλι εκεί να εκθέσει τα επιχειρήματα της. Μόνο που μαζί με τα επιχειρήματα εκθέτει και τον εαυτό της αλλά και το αξίωμα του προέδρου.

Η Ζωή έχει γνώμη για όλα. Όπως οι περισσότεροι από εμάς. Το κακό είναι, ότι έχει και εξουσία. Και όταν προσπαθείς μέσα από την εξουσία να περάσεις ή ακόμη και να επιβάλεις την γνώμη σου τότε τα πράγματα τείνουν να καταστούν επικίνδυνα θυμίζοντας συμπεριφορές από ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν πάει πολύς καιρός όταν ο Ηλίας της Χρυσής Αυγής πήγαινε στις αστυνομικές δυνάμεις και τις υποδείκνυε πώς να κάνουν τη δουλειά τους. Το θυμάστε; Αυτό μου θύμισε η επίπληξη της Ζωής στον αστυνομικό που ήταν υπεύθυνος για την περιφρούρηση της πορείας την περασμένη εβδομάδα. Θα μου πείτε τώρα, εν τάξει είσαι υπερβολικός. Ίσως αν σκεφτείτε ότι ο Ηλίας δεν είχε εξουσία και ως ένας απλός βουλευτής θεώρησε, ότι έχει το δικαίωμα να δείχνει στην αστυνομία τη δουλειά της, ενώ η πρόεδρος της Βουλής Ζωή όπως ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός κ. Πανούσης δήλωσε «Θα μπορούσε η Ζωή να με πάρει στο τηλέφωνο» βγήκε και αυτή και μπροστά στις κάμερες είπε ότι αυτή είναι υπεύθυνη για την προστασία της Βουλής μέσα και έξω από αυτή και πως αυτή δίνει εντολές τότε ίσως να μην είμαι εγώ ο υπερβολικός. Η εντολή της ήταν να υπάρχει η δυνατότητα σε όποιον θέλει να προσεγγίσει την Βουλή.

Πραγματικά όποιος θέλει. Όπως η μικρή ομάδα των αναρχικών που έκαναν πορεία συμπαράστασης σε έναν από τους μεγαλύτερους τρομοκράτες στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, η οποία άνοιξε και «πανώ» μπροστά στην είσοδο της Βουλής! «Ήταν μια ειρηνική διαμαρτυρία» είπε η Ζωή. Και μιάν εβδομάδα αργότερα όταν πήγαν εκεί οι συγγενείς των θυμάτων της 17 Νοέμβρη οι οποίοι ήταν προσκεκλημένοι από την Βουλή και μοίρασαν φυλλάδια εκείνη τους έβαλε στην ίδια κατηγορία της ειρηνικής διαμαρτυρίας των αναρχικών.

Ναι αυτή είναι η πρόεδρος της Βουλής η οποία έχει καταφέρει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον να βγάζει όλα τα απωθημένα της, εκμεταλλευόμενη την θέση που κατέχει. Δεν ξέρω τι άλλο να περιμένω ότι θα κάνει για να καταφέρει να αποδείξει πως ήταν μια λάθος επιλογή. Και ο χαρακτηρισμός «λάθος επιλογή», ναι ήταν ό,τι πιο επιεικές μπορούσα να γράψω.