Μέλος ή φίλος;
Παρακολουθώ τους τελευταίους μήνες την κοπιώδη προσπάθεια όλων των κομμάτων να αυξήσουν τα μέλη τους.
Στόχος, η αντιστοίχιση της εκλογικής επιδοκιμασίας με την ενεργό συμμετοχή στην κοινή κομματική προσπάθεια. Όλα θεμιτά και συμβάλλοντα στην αναβάθμιση του ρόλου του πολίτη, από την παθητική θέαση στην επώδυνη δοκιμασία της πράξης.
Υπάρχει όμως και η έννοια του φίλου, που σημαίνει αποστασιοποίηση από τα κομματικά δρώμενα, όχι όμως από τη συνεχή αναπαραγωγή των θέσεων του κόμματος στον κοινωνικό περίγυρο.
Η διαφορά, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, έγκειται στο γεγονός ότι το μέλος έρχεται σε επαφή με όλες σχεδόν τις εσωκομματικές διαδικασίες, ενώ ο φίλος λειτουργεί ως πομποδέκτης των απόψεων του κόμματος χωρίς να έχει γνώση της προηγηθείσας επεξεργασίας από τα αρμόδια κομματικά όργανα.
Που σημαίνει, ότι ο φίλος δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει τα έσωθεν φθοροποιά τεκταινόμενα, και, άρα, να μην εμποδίζεται ψυχολογικά να διατηρεί μια συνεχή εξωστρεφή στάση προς όφελος του κόμματος της αρεσκείας του.
Αντίθετα, το ενεργό μέλος βλέπει, ακούει, καταλαβαίνει και ανάλογα αποφασίζει. Ο κίνδυνος της απομυθοποίησης προφανής, και η απόσταση μέχρι την απόρριψη συνήθως μικρή. Ο πολιτικός σκοπός της προσπάθειας εγγραφής μελών ακυρώνεται, και ο κίνδυνος εκφυλισμού του μέλους σε απλό εργαλείο εξυπηρέτησης ατομικών εσωκομματικών επιδιώξεων προφανής.
Ακούω συνεχώς τοπικούς κομματικούς ιθύνοντες να διερωτώνται γιατί δεν ενεργοποιούνται τα μέλη τους, και δεν αναλογίζονται ότι η βασική προϋπόθεση να εγγραφεί κάποιος μέλος είναι ο ενστερνισμός του ιδεολογικού πυρήνα και η πεποίθηση της εφαρμογής ενός κώδικα στοιχειωδών αξιών στην εσωκομματική λειτουργία.
Μια ενδεχόμενη συνάντηση του νέου μέλους με αλαζονεία, νεποτισμό, φαυλότητα, θεσιθηρία, ατομισμό, ιδιοτέλεια, οικογενειοκρατία, ημιμάθεια, ετεροφωτισμό, αναξιοκρατία, εργαλειοποίηση συνειδήσεων και όποια άλλη ευγενή παθογένεια του κομματικού θερμοκηπίου προκαλεί απογοήτευση και αναχωρητική διάθεση του ενεού νεοφώτιστου.
Ο πολλαπλασιασμός των μελών απαιτεί, πλην των άλλων δικαιωμάτων και καθηκόντων, αυξημένη προσοχή του στελεχικού δυναμικού, προς αποφυγήν ασυμβατότητας λόγων και έργων που σηματοδοτεί μια ανάλογη απευκταία συμπεριφορά σε περίπτωση ευκταίας ανάληψης κυβερνητικής ευθύνης.
Όσο η παθογένεια παραμένει ανθεκτική στο χρόνο, τόσο η ιδιότητα του μέλους θα προκαλεί μεγαλύτερο μπελά στα κομματικά ιερατεία και περιδίνηση του πολιτικού συστήματος μεταξύ ουτοπίας και δυστοπίας. Ο πολίτης θα περιορίζεται στην ψήφο, και οι απανταχού καθοδηγητές στις ψευδαισθήσεις τους.
Η Δημοκρατία θωρακίζεται από τη νηφαλιότητα και την ελευθεροφροσύνη του ενεργού πολίτη που είναι πρόθυμος να συνεισφέρει τον οβολό του στην κοινή προσπάθεια του κάθε κόμματος. Πριν λοιπόν από κάθε προσπάθεια εγγραφής νέων μελών να έχουμε όλοι κατά νου, ότι αναλαμβάνουμε σοβαρή ευθύνη για την ορθή λειτουργία της Πολιτείας, ανάλογη με εκείνη της ανατροφής νέου μέλους της οικογένειάς μας.
Και τότε ο Φίλος θα γίνει Μέλος με τη σιγουριά ότι θα είναι χρήσιμος και όχι μιας χρήσης.
