Χρήστος Σπίγκος: Γλώσσας παιχνιδίσματα
Ων αδαής, ως φύσει μη ευεργετηθείς με την ευρύνοια των υψιπετών, όποτε προσεγγίζω υψιπετείς ιδέες διερωτώμαι αν ο βαθυστόχαστος συγγραφεύς είναι υψιπετής ή υψιπέτης.
Αιτηθείς τη συνδρομή περιώνυμων λεξικογράφων, αναζήτησα στις σελίδες των πολύτιμων πονημάτων τους τη θεραπεία της αδαημοσύνης μου.
Ευθύς αμέσως το αποτέλεσμα.
Το επίρρημα ύψι, ως πρόθεμα, εννοιοδοτεί την προκύπτουσα σύνθετη λέξη, επηρεάζοντας μεταφορικά την έννοια του δεύτερου συνθετικού.
Στο Ετυμολογικό Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής του κ. Pierre Chantraine, εκδοθέν από το Ίδρυμα Τριανταφυλλίδη του ΑΠΘ, διαβάζουμε, ότι «υψιπέτης» (Όμ.) και «υψιπετής» (Ευρ.) είναι «αυτός που πετά ψηλά».
Ο δε κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης αναφέρει, ότι «υψιπετής» αρχικά σήμαινε «αυτός που πέφτει από ψηλά», διαφέροντας από το «υψιπέτης», που σήμαινε «αυτός που πετάει ψηλά».
Ωστόσο, συνεχίζει ο κ. Μπαμπινιώτης, η σημασιολογική διαφορά ανάμεσα στις δύο λέξεις επισημαίνεται στη φιλολογική παράδοση, αλλά στην πράξη οι δύο λέξεις έχουν ουσιαστικά συγχωνευθεί στη σημασία «αυτός που πετάει ψηλά» δηλαδή μεταφορικά «αυτός που εμπνέεται από μεγάλες ιδέες, οράματα κ.λ.π.», ενώ έχει χαθεί πλέον η σημασία αυτού που πέφτει από ψηλά.
Που σημαίνει, ότι από τούδε και στο εξής δεν είμαι υποχρεωμένος να αναζητώ εννοιολογικές συνέπειες σε κάθε παιχνίδισμα ενός μικρού τόνου, στην προσπάθειά του ενίοτε να αντιμετωπίσει τη μοναξιά της μονοτονικής γραφής.
Και σε όποιον φίλοι μου συνηθίζει να σκαλώνει σε λεπτομέρειες μεγέθους τόνου ή τελείας, αγνοώντας σκοπίμως την επώδυνη ουσία των πραγμάτων, ένα μειδίαμα για απάντηση και πάμε παρακάτω.
