Πρωτοχρονιά στο Νέο Ισλαμαμπάντ
Μετά από καιρό αποφάσισα να ξαναγράψω, ευχόμενος καλή χρονιά σ’ όλους, με την ανέμελη πλέον αισιοδοξία που χαρακτηρίζει το Γένος στις κρίσιμες στιγμές.
Διότι ως γνωστόν το Έθνος για κάποια θέματα βγάζει καπνούς από τα αυτιά, έτοιμο να απευθυνθεί σε Σώρα, Τσίπρα, Καμμένο και άλλους μάγους με τα Δώρα, ενώ για τα θέματα που αφορούν την υπόσταση του, είναι σε μόνιμη νιρβάνα έχοντας το σπινθηροβόλο βλέμμα της αγελάδας μπροστά στο σανό.
Έτσι λοιπόν για μια χρεοκοπία, την έβδομη κατά σειρά από το 1821, για την οποία έφταιγε η απρονοησία και εύκολος καταναλωτισμός με δανεικά, ψάχναμε τις αιτίες στα τηλεμαντεία διαφόρων απίθανων, διότι δεν μπορούσαμε να δούμε το αυτονόητο. Έτσι και τώρα, που μπροστά στα μάτια μας δημιουργείται ένα άλλο Έθνος διαφορετικό από το δικό μας, εμείς αμολούμε χαρταετό.
Αλήθεια πόσο χάρηκα και εγώ με το ρεβεγιόν του δήμου Αθηναίων την Πρωτοχρονιά και άφησα όλες αυτές τις μίζερες και σκοτεινές σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό μου και μειώνουν το τριχωτό της κεφαλής μου.
Έβλεπα το συγκρότημα «Μέλισσες» και από κάτω μιλιούνια τα πλήθη των θεατών να τους χειροκροτούν. Φυσικά δεν έβλεπα καθαρά τα πρόσωπα τους και πίστευα ότι είναι μια ακόμη επιτυχία της ΕΡΤ, αλλά όσο πλησίαζε, γρήγορα πάντα, η κάμερα κοντά τους κατάλαβα, ότι το πρόβλημα δεν ήταν στον φωτισμό αλλά οφείλονταν στο σκούρο ηλιοκαμμένο της επιδερμίδας των θαυμαστών, που μάλλον έρχονται από τα εξωτικά Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Αφγανιστάν και πολλά άλλα σε – ιστάν μέρη.
Το πάντα σε εγρήγορση μυαλό μου ξαφνικά άρχισε να μπαίνει σε υποψίες όταν ο τραγουδιστής από τις «Μέλισσες» έβγαλε μια ανακοίνωση, όχι όπως παλιά στα γήπεδα για τον μικρό Γιωργάκη που ο μπαμπάς του θα του πάρει από την θύρα 6, αλλά για κάποιον μικρό Μεχμέτ κάπως στα αγγλικά. Εκεί άρχισαν και με ζώναν τα φίδια για την σύνθεση του κοινού, αλλά λέω δε βαριέσαι παραμονή Πρωτοχρονιάς τώρα τι θέλω να αρχίσω να κάνω δεύτερες σκέψεις για το μεταναστευτικό.
Τέτοιο θέμα πια δεν υπάρχει στην Ελλάδα καθώς οι μετανάστες είναι εκ της φύσεως παροδικοί κάτοικοι και σκοπό έχουν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Έχουμε πλέον, ίσως λέω, θέμα πληθυσμιακό, καθώς μια στις τρείς νέες γεννήσεις δεν αφορά πλέον Έλληνα πολίτη αλλά παιδάκια, που θα λάβουν την χάρη του Αλλάχ και προέρχονται από τα εξωτικά και πανέμορφα –ιστάν.
Τώρα οι διάφοροι σκεπτικοί θα πουν, μα καλά πρόσφυγες, κατατρεγμένοι δήθεν άνθρωποι, γιατί κάνουν κάθε χρόνο και ένα παιδί, χωρίς οι ανόητοι να γνωρίζουν τα απλά ήθη και έθιμα του Ισλάμ ότι δηλαδή η τεκνοποϊα βοηθά στην δόξα του Αλλάχ και του Προφήτη. Ποιος Προφήτης; Α, δεν θέλω τέτοια ένας είναι ο Προφήτης, όπως ένα είναι και το Κόμμα.
Έτσι τι χαρά έκανα που είδα παιδάκια από το Μαρόκο, το Αφγανιστάν φέτος να λένε ή να προσπαθούν να πουν κάλαντα και την μαμά τους με την μαντήλα πιο πίσω να καμαρώνει τους βλαστούς της να βγάζουν χαρτζιλίκι . Και βέβαια οι άνθρωποι το έκαναν για χόμπι, καθώς είναι τακτοποιημένοι στα διαμερίσματα τους, με την καρτούλα τους την πιστωτική, κάθε χρόνο με το καινούργιο παιδάκι να ανεβαίνει και το επιδοματάκι.
Τώρα καμία φορά σκέφτεσαι από το Μαρόκο και την Αλγερία, γιατί έκαναν τον γύρο της Μεσογείου για να μπουν από Ελλάδα και πως, φτωχοί, απελπισμένοι άνθρωποι τώρα, βρήκαν από 5000 δολάρια ανά άτομο; Αλλά δεν μπορώ να κάνω τέτοιες σκέψεις, ας τις αφήσουμε στους Κροίσους του Κόλπου να τις υλοποιούν, που ονειρεύονται χαλιφάτα στην Ευρώπη και ξαναγράψιμο της Ιστορίας.
Το Έθνος, όπως και εγώ, κουραστήκαμε μετά από δέκα χρόνια που κυνηγούσαμε την ουρά μας και τώρα θέλω λίγο χοιρινό και κουραμπιέδες. Είναι δυνατόν να αλλάξουν τα σύνορα και οι πληθυσμοί, σιγά!
Ποιος θυμάται σήμερα ότι στο μακρινό 1909 στο Κιλκίς ζούσαν 5 μόνο ελληνικές οικογένειες και 500 εκβουλγαρισμένες, μπορεί οι τότε Βουλγαρόφωνοι κάτοικοι του Κιλκίς τα μακρινά Χριστούγγενα του 1909 να σκέφτονταν ότι 20 χρόνια μετά δεν θα υπήρχε ούτε ένας από αυτούς στη πόλη του Κιλκίς;
Έτσι και εγώ λοιπόν μαζί με εσάς, γιατί τώρα να σκέφτομαι ότι οι 1.000 μουσουλμάνοι μετανάστες κάτοικοι του Κιλκίς μετά από 30 χρόνια μπορεί να είναι 20.000 και ο δήμαρχος να λέγεται Μεχμέτ Αλή, εγώ θέλω το χοιρινό μου, το συγκρότημα Μέλισσες και χωρίς πλάνα στο κοινό, παρακαλώ.
