Χριστόφορος Τουτουντζίδης: Ανάκαμψη a la Creca

Καθώς πλησιάζει το τέλος της Πανδημίας, η Ελλάδα και η Ευρώπη ετοιμάζονται το 2022 να ξεκινήσουν την υλοποίηση του μίζερου και κακομοιριασμένου προγράμματος των 750 δις για την ανάκαμψη. Η σύγκριση του με αυτά των ΗΠΑ, που θα δώσουν 6 τρις, και της Κίνας με άλλα τόσα, δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό της ματζιριάς των Ευρωπαίων, αλλά τόση πια είναι η Ευρώπη, τόσο κάνει.

Γι’ αυτό και η ανάκαμψη θα είναι αναιμική και σπυριάρα, κάτι σαν την μεγάλη ηθοποιό Γεωργία Βασιλειάδου, που όταν ο κινηματογραφικός αδερφός της Βασίλης Αυλωνίτης απαντάει στην ερώτηση «πόσο μεγάλη είναι?» λέει «Ε, να πόσο μεγάλη, όχι και σαν την Πελοπόννησο!».

Όμως ας αφήσουμε τις σκοτεινές σκέψεις για το ανάπηρο ευρωπαϊκό εγχείρημα, καθώς η αλήθεια είναι ότι κάποια φράγκα θα πέσουν στην Ψωροκώσταινα και η Κυβέρνηση ετοιμάζεται να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες. Όταν ακούτε τέτοια, πάρτε κράνος, παλάσκα και πέστε στο όρυγμα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ελλάδα το μόνο που παράγει εδώ και δεκαετίες είναι δημόσιο, αρπαχτές με δημόσια χρήματα και για αμπαλάζ αρκετά γκαρσόνια.

Τις τελευταίες δε ημέρες παρακολουθούμε τον Πιερρακάκη και τον δικό μας Γιώργο Γεωργαντά να προσπαθούν φιλότιμα να λύσουν την λευκή απεργία των ΚΕΠ, στα οποία για να θεωρήσεις μια υπογραφή παίρνεις ραντεβού μηνός. Και ενώ έντιμα οι Υπουργοί μας προσπαθούν, σε αντίστοιχη απεργία για μια θεώρηση γνησίου υπογραφής έχει μπει και η Ελληνική Αστυνομία με πολυήμερα ραντεβού για το τίποτα, ειδικά στις μεγάλες πόλεις.

Προσπαθεί να επιλύσει ηλεκτρονικά τέτοια φαινόμενα η έρμη η Κυβέρνηση με την αποφυγή ουσιαστικά επικοινωνίας πολίτη και δημοσίων υπηρεσιών, αλλά ο κροκόδειλος, που είναι το Δημόσιο, καραδοκεί παντού για να καθυστερήσει και να εξευτελίσει τελικά τους δύστυχους υπηκόους, δηλαδή εμάς. Τώρα με τέτοια Διοικησάρα, που πας ρε Καραμήτρο να αλλάξεις το παραγωγικό μοντέλο, η μανούλα σου το ξέρει?

Καμία ανάπτυξη και ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει ουσιαστικά, όταν το Κράτος θα καταστείλει με την πλήρη ανικανότητά του κάθε πρωτοβουλία. Γιατί τελικώς όποια επιχειρηματική κίνηση αργά ή γρήγορα θα έρθει στην ανάγκη των Δημοσίων Υπηρεσιών και αυτές δεν έχουν έλεος για κανένα, πλην του εαυτού τους. Ταυτόχρονα ο ιδιωτικός τομέας πεπεισμένος ότι μόνο αρπαχτές μπορεί να κάνει, ετοιμάζεται για τέτοιες.

Σ’ όλη την επαρχία φυτρώνουν είτε υποψήφια φωτοβολταϊκά πάρκα, που θα γίνουν κατά 100% με κινέζικα υλικά, είτε χασισοχώραφα για φαρμακευτική (!) ή βιομηχανική κάνναβη. Οπότε με τα φωτοβολταϊκά θα δουλέψει καλά η κινέζικη οικονομία και θα παράγεται ενέργεια, που θα καταναλώνεται σε συσκευές, αποκλειστικά κινέζικες, και αν σε πιάσει απελπισία, θα έρχεται η δεύτερη επένδυση με την κάνναβη, που θα μαστουρώνει Ευρωπαίους και Έλληνες, για να μην νιώθουν πόνο για τους Κινέζους εργάτες, που θα παράγουν ατελείωτα ώστε να καταναλώνουμε εμείς, όσο ακόμα έχουμε κάποιο βιοτικό επίπεδο.

Κλείνω με την εικόνα του πραγματικού μέλλοντος, καθώς τις προάλλες περνώντας από την οδό Μοναστηρίου στη Θεσσαλονίκη με το αμάξι, έβλεπα από την μία στο σκιερό πεζοδρόμιο μανδυλοφορούσες μουσουλμάνες από τις αδερφές χώρες Πακιστάν, Μπαγκλαντές να κατευθύνονται κατά εκατοντάδες στο κέντρο της πόλης για ψώνια, και από την άλλη κάθιδρους Κινέζους να κατεβάζουν χιλιάδες εμπορεύματα για να προωθηθούν στην αγορά. Αυτά είδα, ο καημένος, και μετά δειλά δειλά κατευθύνθηκα προς την κοιλάδα του Κιλκίς, πριν αυτή γεμίσει με απαστράπτοντα κινέζικα πάνελ.

*Δικηγόρος