Γαλλικά και ελληνικά πρότυπα: Συγκρίσεις, ομοιότητες, διαφορές

Γράφει ο Βασίλης Σιδηρόπουλος*

Δεν επιθυμώ τίποτε άλλο, εκτός από το να είμαι χρήσιμος στην χώρα μου.

Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων, δέν ήταν μόνο η μάθηση, η επιθυμία να διαβάζω και να κατανοώ. Αλλά να δρώ και να αποπειρώμαι να αλλάξω με συγκεκριμένο τρόπο τα πράγματα.

Αποφάσισα να μήν πληρώσω κανέναν φόρο υποτελείας στο πολιτικό σύστημα που ποτέ δέ με αναγνώρισε πραγματικά ως έναν από τους δικούς του ανθρώπους. Άν αποφάσισα να αψηφήσω τους κανόνες της πολιτικής ζωής, είναι επειδή ποτέ δέν τους αποδέχτηκα. Διότι η κατάστασή μας σήμερα δεν είναι ούτε αποδεκτή ούτε υποστηρίξιμη. Είμαστε λές, αναδιπλωμένοι στα θλιβερά πάθη μας, το φθόνο, την καχυποψία, το διχασμό, μια ορισμένη μορφή μικροπρέπειας, ακόμα και αθλιότητας, μπροστά στα γεγονότα. Η κουλτούρα όμως που κληρονόμησα εγώ, είναι αντίθετα των μεγάλων χαρούμενων παθών της ελευθερίας και της γνώσης.

Η στράτευση σε έναν σκοπό, προϋποθέτει την υπέρβαση των καθιερωμένων σχημάτων σκέψης που είναι αρκετά βολικά, και υπό ωρισμένες απόψεις αρκετά πρακτικά, αλλά που δεν αντιστοιχούν τελικά σε τίποτε το χρήσιμο.

Θέλησαν να γελοιοποιήσουν τη θέλησή μου να υπερβώ την αντίθεση ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Από την ηλικία που ήμουν σε θέση να παρακολουθώ πολιτικές συζητήσεις, ακούω πως η χώρα μας βρίσκεται σε κρίση. Πρόκειται για το σύμπτωμα αυτής της γαλλικής δυστυχίας.

Σήμερα στη Γαλλία, η ιδέα μιας διαρκούς κρίσης έχει εγκατασταθεί στα μυαλά των ανθρώπων και συνοδεύεται από το φόβο μιας φτωχοποίησης σχεδόν αναπόφευκτης, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους δικούς τους.
Στη Γαλλία έχουμε έξι εκατομμύρια ανέργους, παρακμάζουσα βιομηχανία, παρωχημένα θεσμικά ήθη, χιλιάδες περιπτώσεις αδικαιολόγητων συντάξεων και μια εθνική εκπαίδευση παρωχημένη. Ακόμη, άσχημα σχεδιασμένο φορολογικό σύστημα, ένα ήδη σημαντικό δημόσιο χρέος, αύξηση των δημοσίων εξόδων κατά 170 δισεκατομμύρια ευρώ σε πέντε χρόνια. Νούμερα που προκαλούνε ίλιγγο. Κληροδοτήσαμε στα παιδιά μας ένα χρέος, που δέν μπορεί να εξυπηρετηθεί.

Σκέφτομαι τί πρέπει να πέρασε η Βενετική Δημοκρατία το 1453 όταν έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων. Η άλωση της Κωνσταντινούπολης, κατέστρεψε τη Βενετία και το ναυτικό και εμπορικό μοντέλο της. Εδώ και τριάντα χρόνια, η Αριστερά και η Δεξιά συνεχίζουν να υπερασπίζονται ένα σύστημα που υπόσχεται την ομοιομορφία, τη μαζοποίηση, την έλλειψη διαφορετικότητας. Η γαλλική αποβιομηχανοποίηση είναι πράγματι μία από τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας. Από το 2000, έχουμε καταργήσει περίπου 900.000 βιομηχανικές θέσεις εργασίας.

Πώς μπορεί να εξηγήσει κανείς ό,τι αναγκαστήκαμε να προβούμε πενήντα (50) φορές στη μετατροπή της εργατικής νομοθεσίας από το 2000; Στη γεωργία, στην εστίαση, στον ξενοδοχειακό τομέα, αλλάξαμε υπερβολικά πολλούς νόμους.

Το γαλλικό παράδοξο μπορεί να αποδειχτεί μοιραίο για το μέλλον μας: στιγματίζουμε την αποτυχία και λοιδορούμε την επιτυχία. Ο φόβος της αποτυχίας έχει χαραχτεί στη σάρκα των παιδιών μας: στο σχολείο, υποχρεώνουμε τους μαθητές που αποτυγχάνουν να προσαρμοστούν σε ένα και μοναδικό μοντέλο αριστείας. Η φορολογία μας, δέ θα πρέπει να τιμωρεί όσους επιτυγχάνουν και επενδύουν στις επιχειρήσεις και στην καινοτομία.

Δέν είναι τυχαίο ότι το Παρίσι διαθέτει το πιο πυκνό δίκτυο μετρό στον κόσμο. Η Γαλλία δέν έγινε τυχαία η μεγάλη επιστημονική, τεχνολογική, εμπορική, στρατιωτική, πολιτιστική και πολιτική υπερδύναμη. Η αιτία ήταν ότι οι Γάλλοι ήταν πολύ καλά μορφωμένοι και γι’ αυτό γνωρίσαμε μια τέτοια εξαιρετική επιτυχία για χρόνια. Και όμως, σήμερα τα αποτελέσματα του σχολείου μας είναι μέτρια. Το ένα πέμπτο των μαθητών αποφοιτά από το δημοτικό χωρίς να ξέρει να διαβάζει, να γράφει, να μετράει.

Τα πανεπιστήμιά μας, βρίθουν από επιτυχίες και διεθνείς πρωτιές, ενώ τιμούμαστε και με βραβεία Νόμπελ. Ας μή μιλήσουμε όμως για τους ολοένα και περισσότερους νέους, που φεύγουν στο εξωτερικό με σκοπό να σπουδάσουν σε κάποιο αγγλικό ή ευρωπαικό πανεπιστήμιο.Οι διαδικασίες στα δικαστήρια είναι αργές, περίπλοκες και αδιαφανείς.

Γι’ αυτό αγωνίστηκα προκειμένου να μεταρρυθμιστεί το δικαστικό σύστημα και θα συνεχίσω να το κάνω. Για σχεδόν 10 εκατομμύρια συμπολίτες μας που ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας, η εξαθλίωση δέν είναι ένας κίνδυνος, αλλά μια πραγματικότητα. Πώς να το εξηγήσουμε σε έναν γεωργό που εργαζόταν σε όλη του τη ζωή ό,τι δέ θα λάβει παρά μια μέτρια σύνταξη, ενώ η γυναίκα του που τον βοηθούσε κάθε μέρα δέ θα πάρει καθόλου;

O γαλλικός λαός δέ σταματά να γερνά: το 2050 ένας στους τρείς Γάλλους θα είναι 60 χρονών, ενώ μόλις ένας στους πέντε θα είναι 10 χρονών. Έχουμε όλοι έναν κοινό εχθρό, το ISIS. Πρέπει να τον πολεμήσουμε αμείλικτα, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Δέ διαπραγματευόμαστε την απόλυτη καταδίκη του αντισημιτισμού, του ρατσισμού, του στιγματισμού της καταγωγής.

Ας διεξαγάγουμε τη μάχη ενάντια στο ριζοσπαστικό Ισλάμ, που επιθυμεί να εισβάλλει σε συγκεκριμένες γειτονιές. Ζούμε σε μια χώρα που μάχεται αποφασιστικά ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος. Μοιάζουν να έχουν χαθεί για πάντα, το νόημα της κοινής ζωής, οι αθώες προθέσεις, η αδελφοσύνη, η αλληλεγγύη, η υπέρβαση, το μυστήριο, η εγγραφή στο βαθύτερο κομμάτι του εαυτού, τα στοιχεία που δέν έχουν να κάνουν με τα λεφτά.

Η ελληνική νομισματική κρίση, αποκάλυψε μια παράλειψη της ίδιας τάξης των ευρωπαικών ελίτ, που οδήγησαν σε αδιέξοδο την απαραίτητη συζήτηση. Το ευρώ επέτρεψε σε ωρισμένα κράτη όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία αλλά ακόμη-ακόμη και σε εμάς τους ίδιους, να ζούν πάνω από τις δυνάμεις τους υπό τον κίνδυνο μιας καταστροφής.

*Δικηγόρου Θεσσαλονίκης