Πολιτική

Β.Σαπλατέρα: «Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε πέντε αδύναμους Κιλκισιώτες;»

Το θέμα οικονομικώς αδυνάμων και ανημπόρων συμπολιτών, που βιώνουν την ακραία φτώχεια, και το οποίο υπήρξε ιδιαιτέρως έντονο κατά την εορταστική περίοδο, αναφέρθηκε κατά την διάρκεια της τελευταίας συνεδρίασης έτους 2017 του δημοτικού συμβουλίου Κιλκίς, την Πέμπτη 28.12.17 η σύμβουλος της μείζονος μειοψηφίας Βασιλική Σαπλατέρα.

Η κ. Σαπλατέρα άσκησε δριμεία κριτική στην δημοτική αρχή Κιλκίς, ζητώντας («απαιτώντας» όπως τόνισε) την λήψη σειράς μέτρων γιά την συγκεκριμένη κατηγορία συμπολιτών και κάνοντας λόγο γιά κατάσταση «που δεν τιμά το Κιλκίς».

Στην εισήγησή της, υπό καθεστώς έντονης συναισθηματικής φόρτισης, η κ. Σαπλατέρα είπε τα εξής:

«Αν και θεωρώ ότι είναι αυτονόητο σε όλους μας, θα ήθελα να επαναλάβω για άλλη μια φορά, τον λόγο της παρουσίας μας σε αυτό τον χώρο. Βρισκόμαστε εδώ για ένα και μοναδικό σκοπό: Να εκπροσωπούμε ΟΛΟΥΣ τους Κιλκισιώτες, ανεξαρτήτως ηλικίας, θρησκείας, κοινωνικής θέσεως, μορφώσεως, οικονομικής επιφάνειας, πνευματικής ικανότητος.

Είμαστε εδώ για να εντοπίσουμε και να αναδείξουμε τα φανερά η κρυφά προβλήματα της πόλης μας. Είμαστε εδώ για να βρούμε λύσεις στα προβλήματα των Κιλκισιωτών.

Ειδικά αυτών που δεν έχουν την ικανότητα να μιλήσουν… Είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε όλους αυτούς που μας εμπιστεύτηκαν. Όλους τους Κιλκισιώτες που μας ψήφισαν ή δεν μας ψήφισαν. Από τη μικρή μου εμπειρία στο χώρο, συνειδητοποίησα πως κινούμαστε χοντρικά σε «δύο άξονες».

Ο πρώτος αφορά τα άψυχα και τεχνικά θέματα, όπως καθαριότητα, υποδομές, κατασκευές κτλ. Ο δεύτερος αφορά το σημαντικότερο για εμένα (και για εσάς φαντάζομαι) και είναι ο παράγων «ΑΝΘΡΩΠΟΣ».

Το τελευταίο χρονικό διάστημα συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα στον τόπο μας. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, πονεμένεων και κατατρεγμένων από μακρινά μέρη της Γης βρήκαν αγάπη, ζεστασιά και θαλπωρή στο φιλόξενο τόπο μας. Μικρά μωράκια, μανάδες, γέροντες, τραυματίες πολέμου κ.α. ξέφυγαν έστω και προσωρινά από τον εφιάλτη, που ζούσαν στα μέρη τους.

Εμείς οι Κιλκισιώτες τους αγκαλιάσαμε με αλτρουισμό και φροντίδα. Βρήκαν μόνιμη στέγη, τροφή, περίθαλψη, εκπαίδευση, ψυχαγωγία. Μιλώ για τους πρόσφυγες που διαμένουν στην πόλη μας. Κινητοποιήθηκαν οργανισμοί από όλα τα μέρη της Γης, η Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεκάδες ξένων ΜΚΟ, το Ελληνικό κράτος και τόσοι άλλοι, οι οποίοι ήρθαν στο Κιλκίς ώστε να βοηθήσουν αυτούς τους αδικημένους και «πληγωμένους» ανθρώπους.

Αξίζει ένα τεράστιο «μπράβο» σε όλους αυτούς, αφού απέδειξαν πως κάνουν άριστα τη δουλειά τους και την αποστολή που τους ανατέθηκε, ώστε να βοηθήσουν Σύρους και άλλες εθνικότητες.

Τώρα με το δίκιο σας, θα αναρωτηθείτε για ποιο λόγο σας τα λέω όλα αυτά. Θα ήθελα να σας πω, ότι εγώ η Βασιλική Σαπλατέρα, με την ιδιότητα της εκλεγμένης δημοτικής συμβούλου στον δήμο Κιλκίς, αλλά και ως μητέρα, κόρη, σύζυγος, εργαζόμενη και πολίτης του Κιλκίς, αισθάνομαι απέραντη ντροπή και θλίψη για τον εαυτό μου.

«Απαράδεκτο»

Διότι είναι απαράδεκτο να έχουμε δίπλα μας συμπολίτες μας Κιλκισιώτες εξαθλιωμένους και εμείς να μην κάνουμε απολύτως τίποτε! Φαντάζομαι καταλάβατε σε ποιό πράγμα αναφέρομαι.

Μιλώ για τους πέντε-δέκα Κιλκισιώτες που περιφέρονται κυριολεκτικά εξαθλιωμένοι στην 21ης Ιουνίου! Μιλώ για άτομα που δεν έχουν τη νοητική και συναισθηματική ικανότητα ώστε να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Ίσως να μην την έχουν ούτε οι οικείοι τους. Είναι ντροπή και απαράδεκτο σήμερα το έτος 2017 και μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων, συνάνθρωποί μας Κιλκισιώτες, να ζουν στο κρύο, να επαιτούν, να εκλιπαρούν για ένα κέρασμα ή λίγα σεντς.

Δε χρειάζεται να σας αναφέρω κανένα όνομα. Η πόλη μας είναι πολύ μικρή και όλοι μας τους ξέρουμε, και όλοι μας τους βλέπουμε καθημερινά. Να είναι πέντε όλοι κι όλοι; Άντε δέκα.

«Δεν κάνουμε ΤΙΠΟΤΕ»

Κι όμως ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ για να γλυκάνουμε τις ψυχούλες τους. Περνάμε από δίπλα τους και θεωρούμε ότι είναι κάτι φυσιολογικό. Πώς ανεχόμαστε να βλέπουμε τη «ΜΗΤΕΡΑ» μας να πουλά λίγα λουλούδια μέσα στην παγωνιά για να επιβιώσει;

Πως τρώμε, πως απολαμβάνουμε τη ζέστη εδώ μέσα, πως θα μιλήσουμε για γιορτή αγάπης στα παιδιά μας και άλλες υποκρισίες, όταν το άλλο «ΠΑΙΔΙ» μας περιφέρεται στην 21η Ιουνίου, ρακένδυτο, βρώμικο και πεινασμένο; Δε νιώθουμε ίχνος ενοχής που ο «ΑΔΕΛΦΟΣ» μας περιφέρεται γυμνός και μόνος και κάνει ωτοστόπ να πάει στο χωριό του;

Κάποιοι θα πείτε: «Μα έχουν οικογένειες» ή «δεν είναι αρμοδιότητα του δήμου» να επέμβει. Υπάρχουν φορείς που έχουν ευθύνη και οφείλουν να δώσουν λύση». Ναι έχετε δίκιο, αλλά εσάς το αποτέλεσμα που βλέπετε σας ικανοποιεί; Κοιμάστε ήσυχοι το βράδυ στο σπιτάκι σας;

Εγώ πάντως ειλικρινά νιώθω πολύ άβολα και μελαγχολικά με αυτή την εικόνα που βιώνω σχεδόν καθημερινά στην πόλη που ζω. Ξένοι Γερμανοί, Ολλανδοί, Ελβετοί, ήρθαν στο Κιλκίς και βοήθησαν άλλους ξένους με απόλυτη επιτυχία. Εμείς οι Κιλκισιώτες ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ να βοηθήσουμε τους δικούς μας συμπολίτες;

Σήμερα δεν έχω σκοπό ούτε να προτείνω, ούτε να παρακαλέσω.

«Απαιτώ»

ΑΠΑΙΤΩ σήμερα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ και μονιασμένοι να πάρουμε μια πρωτοβουλία που θα δώσει άμεση λύση στο πόνο αυτών των Κιλκισιωτών. Εδώ δεν χωράνε ούτε παρατάξεις ούτε αντιδικίες ούτε και πρωτοκόλλα για το ποιος φταίει, ή ποιος πρέπει να δώσει λύση.

Ο δήμος δεν είναι μόνο για την αποχέτευση, την καθαριότητα και τα πιστοποιητικά γεννήσεως. Ο δήμος είναι οι άνθρωποί του και για αυτούς πρέπει να λαμβάνει μέριμνα με οποιοδήποτε κόστος.

ΑΠΑΙΤΩ να καταγράψουμε άμεσα του Κιλκισιώτες άστεγους (μόνο για αυτούς μιλώ και όχι τους εισαγόμενους επαγγελματίες επαίτες που έρχονται κυρίως το Σάββατο στο παζάρι).

ΑΠΑΙΤΩ να βρούμε άμεσα χώρο έστω για την ημερήσια διαβίωσή τους, σε ανθρώπινο περιβάλλον, με ζέστη, φαγητό, ιατρική φροντίδα, μα κυρίως την ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ. Αυτό είναι το πιο ΑΚΡΙΒΟ δώρο που οφείλουμε να τους δώσουμε και ΠΡΕΠΕΙ να τους δώσουμε.

ΑΠΑΙΤΩ να μελετηθεί ο τρόπος ένταξής τους σε προγράμματα που ήδη «τρέχουν». Για τους νοητικά υστερούντες, υπάρχουν αρκετές δημοτικές και ιδιωτικές δομές απασχόλησης και φιλοξενίας (ΚΔΑΠ δημιουργικής απασχόλησης, ΚΔΑμεΑ, Κέντρο Κοινωνικής Στήριξης, Γηροκομείο κτλ).

Προτείνω σαν χώρο προσωρινής τους στέγασης το ξύλινο σπιτάκι «Σπηλαιοθεραπείας», ενώ με τη συνδρομή γενικού νοσοκομείου Κιλκίς, Ιατρικού, Οδοντιατρικού, Φαρμακευτικού συλλόγου, Κοινωνικού Φαρμακείου, Γηροκομείου, Κοινωνικής Υπηρεσίας δήμου, εθελοντών, ακόμη και συλλόγων της πόλης κ.α. μπορούν να δοθούν λύσεις στα επιμέρους θέματα που αφορούν περίθαλψη, ένδυση, τροφή κ.α. Για χιλιάδες ανθρώπους βρήκαμε λύσεις (και πολύ καλά κάναμε) και ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ πέντε Κιλκισιώτες; Ντροπή! Και ξεκινώ πρώτα από εμένα. Μόνο αυτό έχω να σας πω».

Περισσότερα
Δείτε ακόμα