Ανέκαθεν μόνη η χώρα μας σε κρίσιμες περιστάσεις

Γράφει ο Στάθης Τσομίδης*

Η παράνομη και καταχρηστική κράτηση των δύο Ελλήνων αξιωματικών στις τουρκικές φυλακές, χωρίς την απόδοση κατηγορίας, αλλά και η “αιφνιδιαστική” προσφυγή στις εκλογές από πλευράς του Ερντογάν, δημιουργούν ένα εκρηκτικό πρότυπο για τις επόμενες ημέρες, αλλά ίσως και μήνες, στο σύνολο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Σε μια περίοδο μάλιστα ,που η αναμενόμενη “έξοδος από τα μνημόνια”, στρέφει το ενδιαφέρον στο εσωτερικό πεδίο, και τα εθνικά θέματα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη (π.χ. Σκοπιανό, ΑΟΖ κ.λ.π.), οι όποιες αναταράξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έχουν άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητα του πολίτη.

Η επιθετική πρακτική, και πολύ περισσότερο ρητορική του Ερντογάν, δεν είναι μόνον για εσωτερική κατανάλωση. Ο “Σουλτάνος”, πιεζόμενος από το μεταβαλόμενο διεθνές σκηνικό (προσέγγυση Βόρειας -Νότιας Κορέας), αλλά και την μερική σύμπλευση της Ευρώπης με την Αμερική (συνάντηση Ντράμπ με Μακρόν και Μέρκελ), διαπιστώνει ,ότι μια στρατιωτική επιχείρηση στον Αφριν, δεν του δίνει τα οφέλη που ανέμενε όσο το πρόβλημα της επίλυσης του Συριακού ζητήματος, προσκρούει στην ρωσική άρνηση

Την ίδια στιγμή, η οικονομική κατάσταση στην Τουρκία βαίνει επιδεινούμενη, με τους οίκους αξιολόγησης να υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητά της, το δημόσιο χρέος της να αυξάνει συνεχώς,και οι όποιες επενδύσεις να μην αποδίδουν όσο πριν μερικά χρόνια. Αλλωστε δεν είναι τυχαίο, ότι αυτές τις μέρες ανακοινώθηκε ότι η Τουρκία, όπως και η Γερμανία, επανέκτησε τον χρυσό που φυλασσόταν σε άλλες χώρες.

Από την άλλη πλευρά η ελληνική κυβέρνηση , με μόνιμο στραμένο το ενδιαφέρον της στον οικονομικό τομέα, προσπάθησε και προσπαθεί να υποβαθμίσει τις τουρκικές προκλήσεις, ακόμη και μετά τον εμβολισμό του Λιμενικού, αλλά και τον άδικο χαμό του ιπτάμενου μετά από εμπλοκή με τουρκικά αεροσκάφη στο Αιγαίο.

Οσο κι αν θα το ήθελε, η κυβέρνηση, πέραν του πολύ σημαντικού καταδικαστικού ψηφίσματος, από το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο για την κράτηση των Ελλήνων Αξιωματικών, η πρόσφατη ομιλία του Γιούνκερ στην Ελληνική Βουλή, μόνον ως αποτυχία μπορεί να θεωρηθεί.

Τα ευχολόγια, και οι μεγαλοστομίες, για κοινή ταύτιση μεταξύ Ευρώπης και Ελλάδος, όταν μάλιστα, έχει επιβληθεί η κατά προτεραιότητα αποπληρωμή των δανείων από το υπερπλεόνασμα, και καμμιά κοινή εξωτερική πολιτική, ευρωπαική, δεν εκδηλώνεται, διότι… δεν υπάρχει, επαναφέρει την διπλωματική μοναξιά της χώρας που ανέκαθεν υπήρχε όταν βρισκόταν σε κρίσιμες περιστάσεις.

Mέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, ανακοινώθηκε, για να διαψευστεί την επομένη και η ενοικίαση δύο γαλλικών φραγατών, που θα βοηθούσαν στην συνεχή περιπολία στο Αιγαίο, την στιγμή που πέρα από τις παραβιάσεις, οι ροές των προσφύγων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, από την αρχή του χρόνου ενώ αναμένεται να αυξηθούν και κατά την διάρκεια του Καλοκαιριού.

Μόνον ως αστεϊσμός, μπορεί να θεωρηθεί ο τρόπος ανακοίνωσης και υπαναχώρησης στο συγκεκριμένο θέμα, από τους αρμόδιους. Και βέβαια, ούτε το θέμα προσφέρεται για “πλάκα”, ούτε όμως ,και οι στιγμές είναι κατάλληλες.

Οι “σύμμαχοί” μας, όπως πάντοτε ,ενδιαφέρονται να πουλήσουν ή και να νοικιάσουν πολεμικό υλικό, αρκεί η τιμή να είναι συμφέρουσα και η αποπληρωμή εξασφαλισμένη. Και έτσι και τώρα λειτούργησαν. Το αν και κατα πόσο, η συγκεκριμένη ενοικίαση, εξυπηρετεί και την στρατιωτική ανάπτυξη της χώρας, ίσως, δεν το μάθουμε ποτέ. Διότι αν η ανάγκη υπήρχε, και αυτές οι ανάγκες δεν δημιουργούνται από την μιά ημέρα στην άλλη, η παραγγελία και κυρίως η αγορά θα είχε γίνει πολύ πιο πριν ή θα είχε χρονοτοποθετηθεί στο εγγύς μέλλον.

Η χώρα μας, για άλλη μιά φορά, με δεδομένη την αμφιθυμία του Ερντογάν, καλείται να υπερασπιστεί όχι μόνον την ακεραιότητά της, αλλά και τα ευρωπαικά σύνορα, ως πλήρως ταυτισμένη με την ευρωπαική λογική, και τις ευρωπαικές αξίες. Κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα στον τομέα της λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού αλλά και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τίθεται υπό αμφισβήτησιν. Το πρόβλημα είναι, ότι οι εσωτερικές συνθήκες είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν αισιοδοξία, σε τυχόν θερμό επεισόδιο.

Από καμμία πλευρά, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεν καταβάλλεται η παραμικρή προσπάθεια δημιουργίας μιάς εθνικής συναίνεσης τουλάχιστον σε επίπεδο εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Οι μακροοικονομικοί δείκτες που εμφανίζουν θετικές εξελήξεις, σε τίποτε δεν επηρεάζουν την καθημερινότητα, ώστε ο πολίτης να αρχίσει να αισθάνεται πιό ασφαλής, ώστε να ενδιαφερθεί και για τα εθνικά θέματα.

Κυρίως, όμως, η παντελής έλειψη σχεδίου για την επόμενη μέρα,από τις πολιτικές δυνάμεις, δημιουργεί ένα «τοπίο στην ομίχλη», σε μια χώρα που πλήττεται τα τελευταία χρόνια από την «βαρυχειμωνιά». Οσο οι πολιτικές δυνάμεις διαφωνούν για την “καθαρή” ή μη έξοδο από τα «μνημόνια», και καταναλώνουν τον χρόνο τους οι μεν στην διατήρηση και οι άλλοι, στην κατάκτηση της εξουσία, τον «κάρρο» δεν πρόκειται να προχωρήσει.

Ολοι όσοι βρίσκονται στην παραγωγή, και εισφέρουν με τους φόρους τους , όσους πλέον μπορούν να αντέξουν, καθημερινά νιώθουν νικημένοι και χωρίς να βλέπουν ένα όραμα, ένα μετρήσιμο σχέδιο για την επόμενη δεκαετία τουλάχιστον. Η πώληση των δημόσιων αγαθών και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, ούτε σχέδιο είναι,ούτε δίνει καμμιά προοπτική. Φτάνουν μερικοί στο σημείο να μην ενδιαφέρονται για τον πραγματικό κίνδυνο που υπάρχει εξ Ανατολών, οι δε, πιο χυδαίοι καταπατούν συμβολικά, το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη.

Υπάρχει ακόμη ελπίδα, θα αναρωτηθεί κάποιος. Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Υπάρχει, διότι υπάρχουν εντός και εκτός, πλέον, της Ελλάδας, δυνάμεις που δεν μετέχουν στο πολιτικό-κομματικό γίγνεσθαι, αλλά είναι πατριώτες και όχι οπαδοί, μισθοφόροι και όχι «κοράκια». Αυτοί, που δεν είναι λίγοι, δεν θα αργήσουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Το θέμα είναι να μην τις λάβουν με αφορμή μιά νέα εθνική τραγωδία, όπως στην περίπτωση της Κύπρου το 1974.

Οσο οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε ένταση και το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό θυμίζει εμφυλιοπολεμικές εποχές, φοβάμαι, ότι μπορεί να ξαναζήσουμε την Ιστορία. Και είναι γνωστό, ότι η Ιστορία όταν επαναλαμβάνεται, τότε είναι ή φάρσα ή τραγωδία.