Στις «πίστες» του Παραδείσου συνεχίζει ο Σπύρος Τσιλιγκερίδης

Δεν ήταν ένας απλός χορευτής, αλλά ένας αληθινός μύστης των χορευτικών παραδόσεων του Πόντου και μέλος του πρώτου χορευτικού συγκροτήματος της ένωσης Ποντίων νομού Κιλκίς «Οι Αργοναύτες», το 1970, και πρωτοχορευτής του.

Από την Παρασκευή 17-3-17 ο Σπύρος Τσιλιγκερίδης, ο γιός του αείμνηστου «Μουστάκα», από το χαρακτηριστικό παχύ «λεβέντικο» μουστάκι, το οποίο έφερε επί μακρόν και ο ίδιος συνεχίζει να «εκφράζεται» με τους χορευτικούς ρυθμούς του Πόντου εκεί ψηλά στις «πίστες» του Παραδείσου, εκεί όπου το πεπρωμένο του τον έταξε, «μετακομίζοντας» από τις γειτονιές, την «πιάτσα» και τις χορευτικές πίστες του Κιλκίς σε ηλικία 69 ετών.
Ο Σπύρος «έφυγε» αρκετά πρόωρα, αν αναλογισθεί κανείς το πόσο «ζωντανό» στοιχείο της κιλκισιώτικης κοινωνίας ήταν.

Ένας άνθρωπος αεικίνητος, με ανήσυχο πνεύμα και αστείρευτη διάθεση δημιουργίας, που, σε όποιο χώρο και αν εδραστηριοποιείτο ή εργαζόταν, έδινε σε όλα τον καλύτερο εαυτό του και έμφαση στην εύρυθμη λειτουργία του χώρου, στην προώθηση των θεμάτων του, στον κοινό σκοπό γενικότερα.

Παραλαμβάνοντας την «σκυτάλη» από τον πατέρα του, «έγραψε» την δική του ιστορία ως λεωφορειούχος και οδηγός στο ΚΤΕΛ Κιλκίς.

Είχε ενεργό συμμετοχή στην ανάπτυξη του εκδρομικού τουρισμού στον τόπο μας ιδρύοντας με την οικογένειά του το ταξιδιωτικό γραφείο «Ποσειδών», το οποίο είχε μια μακρά και «γεμάτη» παρουσία στον κλάδο, «γράφοντας» αμέτρητα χιλιόμετρα σε εκδρομές ή μετακινήσεις κοινωνικών, πολιτιστικών, θρησκευτικών και αθλητικών φορέων, αλλά και διοργανώνοντας το ίδιο ποικίλες εκδρομές, όπως αναψυχής, προσκυνηματικές, για θαλάσσια και ιαματικά λουτρά κ.ά.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά στον αθλητισμό, ήταν …αμέτρητες οι φορές, που ο Σπύρος, ως οδηγός, μετέφερε αποστολές ομάδων του νομού με αποκορύφωμα αυτές του Κιλκισιακού, του οποίου υπήρξε παιδιόθεν και δια βίου λάτρης, και φανατικός υποστηρικτής του μέχρι τέλους. Στήριζε, ωστόσο, με τον τρόπο του και άλλους συλλόγους, που δραστηριοποιούνται σε άλλα αθλήματα και αθλοπαιδίες.

Ο τρόπος, με τον οποίο μεταχειριζόταν όλους ανεξαιρέτως, φορείς και πρόσωπα, είτε ως οδηγός ΚΤΕΛ, είτε ως ιδιοκτήτης και οδηγός του «Ποσειδώνος», τόσο με τις συζητήσεις κατά την διάρκεια μετακινήσεων ή ταξιδίων όσο και με τις μουσικές επιλογές του κατά την διάρκειά τους, τον είχαν καταστήσει όχι μόνο πασίγνωστο αλλά και δημοφιλή, κάτι που αναδείκνυε και την κοινωνικότητα του χαρακτήρα του.

Βεβαίως, η μεγάλη αγάπη, το μεγάλο πάθος και το…ατελείωτο μεράκι του ήταν η πολιτιστική ταυτότητα του ποντιακού Ελληνισμού, και ειδικότερα οι ποντιακοί χοροί.
Έτσι, ήταν μεταξύ των πρώτων, που ανταποκρίθηκαν στο πρώτο προσκλητήριο του αειμνήστου πρώτου προέδρου των «Αργοναυτών» Αριστείδη Φιλιππίδη και στελέχωσαν, όπως αναφέρθηκε το πρώτο χορευτιό συγκρότημά του, που ήταν και ο πρώτος φορέας του συλλόγου, ο οποίος τον έκανε ευρύτερα γνωστό, ακόμη και πέραν των ορίων του νομού.
Έκτοτε ο Σπύρος ως πρωτοχορευτής, έδινε ανελλιπώς το «παρών» σε όλες τις εκδηλώσεις του συλλόγου, αργότερα δε και στις δραστηριότητές του, διατελέσας μέλος του και κατ’επανάληψιν μέλος της διοίκησής του και των χορευτικών τμημάτων του, ενώ στελέχωσε και την πρώτη θεατρική σκηνή του, καθώς, όπως επισημάνθηκε, αυτό είχε να κάνει με τα ποικίλα πολιτιστικά ενδιαφέροντά του στον χώρο του ποντιακού ελληνισμού.

Με τον κόσμο του Κιλκίς «δέθηκε» και με την επιχειρηματική δραστηριότητά του στον τομέα της εστίασης, καθώς είχε αποκτήσει φήμη ο συνδυασμός της ποιότητας με το επίπεδο εξυπηρέτησης, που χαρακτήριζαν τα σχετικά καταστήματά του.

Επί πλέον, στήριξε κατά καιρούς διάφορες κοινωνικές, πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες, χωρίς κατ’ανάγκη να είναι εγγεγραμμένο μέλος φορέων των ανωτέρω χώρων, ανταποκρινόμενος σε εκκλήσεις ή παρακλήσεις ή προτροπές ανθρώπων τους, ακριβώς επειδή κριτήριο των ενεργειών και πράξεών του ήταν οι υγιείς ανθρώπινες σχέσεις και η πρόταξη εκείνων που αυτές ορίζουν.

Με όλα αυτά ο Σπύρος Τσιλιγκερίδης κατάφερε να «κερδίσει» μόνιμη θέση στην «καρδιά» των κιλκισιωτών και να αποτελεί ευκόλως αναγνωρίσιμο πρόσωπο της κιλκισιώτικης κοινωνίας, χωρίς να ανήκει στην «φυλή» τεχνητώς προβεβλημένων ως «επωνύμων».
Και είναι αυτοί οι παρατεθέντες λόγοι, για τους οποίους ο Σπύρος θα λείψει πολύ από τους….αμέτρητους ανθρώπους που τον γνώρισαν και την κοινωνία και «πιάτσα» του Κιλκίς.

Είναι, ωστόσο, οι ίδιοι λόγοι, για τους οποίους η μορφή του και η ζωή του, έχουν «χαραχθεί» στην συλλογική μνήμη, έτσι που αυτός να συνεχίσει να ζεί για πάντα ανάμεσά μας.

Καλό Παράδεισο αξιομακάριστε αδελφέ ημών. Και συνέχισε να… «βάζεις φωτιά» και στις δικές του «πίστες» με τους αθάνατους χορούς του ποντιακού ελληνισμού.