Θα είναι πιο καθαρές οι τουαλέτες με την πανεπιστημιακή αστυνομία;

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Πανεπιστημιακή αστυνομία. Ο τίτλος και μόνο σου προκαλεί συναισθήματα, συνήθως όχι θετικά για λόγους που δε θα σχολιάσω στο παρών κείμενο αλλά όλοι μέσα μας γνωρίζουμε. Έντονες αντιδράσεις από μερίδα και τονίζω μερίδα της κοινωνίας που δεν την λες και μερίδα ταβέρνας αλλά εστιατορίου που σερβίρει γκουρμέ φαγητό. Στην Ελλάδα εξάλλου και ειδικά στα πανεπιστήμια αυτής της χώρας ξέρουμε πολύ καλά ότι οι φωνές των λίγων ασκούν επιρροή στους πολλούς. Και μπορεί για όσα γίνονται να φταίει η πλειοψηφία αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν γίνονται και την ευθύνη φέρει κατά συντριπτικά μεγάλο ποσοστό η μειοψηφία.

Έχοντας περάσει σε δημόσια σχολεία από όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και όντας και από την άλλη πλευρά, αυτή του δασκάλου, στη δευτεροβάθμια έχω συλλέξει οπτικές από αρκετά σημεία της σφαίρας. Ας επικεντρωθούμε στα πανεπιστήμια και τον χαμό που προκλήθηκε από την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας ή ομάδα προστασίας πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (Ο.Π.Π.Ι.) όπως τιτλοφορείται. Μας πονάει η λέξη αστυνομία και ίσως όχι απολύτως άδικα καθώς έχουν καταφέρει πολύ εργαζόμενοι της, να δυσφημίσουν αρκετά το συνάφι τους. Μας πονάει και λίγο παραπάνω γιατί περάσαμε και χούντα και το μάρκετινγκ της Αριστεράς και του ηθικού πλεονεκτήματος, ακόμη και μετά την ελπίδα που ξεπούλησε ο Αλέξης, καλά κρατεί. Ίσως το DNA μας να είναι πιο επαναστατικό ρε παιδί μου, τι να πω για να φτάσω σε επίπεδα λαϊκισμού πολιτικά στελέχη με ακροδεξιό παρελθόν που το παίζουν κεντρώοι για να επιβιώσουν μέσα στη προσπάθεια των υπολοίπων για επικράτηση της λογικής;

Θυμάμαι λοιπόν γεγονότα που έζησα εντός Ελληνικών Πανεπιστημίων και χρησιμοποιώ πληθυντικό αριθμό γιατί είχα την τιμή να φοιτήσω σε τρία δια ζώσης. Οργανωμένοι υποστηρικτές κομμουνιστικών οργανώσεων να βρίσκονται στο αμφιθέατρο της σχολής την ώρα της καταμέτρησης των ψήφων των φοιτητικών εκλογών και να μας διαμηνύουν πως αν δεν βγει σωστά το αποτέλεσμα μπορεί και να μη βγούμε ζωντανοί και να φοβάμαι. Θυμάμαι προπηλακισμό και λεκτική βία από φοιτητές σε πιο αδύναμους (είτε σωματικά, είτε ψυχολογικά) συμφοιτητές τους επειδή υποστήριζαν άλλη παράταξη (η ελεύθερη διακίνηση ιδεών στα καλύτερα της ε;). Θυμάμαι να παίζουν ξύλο δαπίτες με πασπίτες (ναι τότε υπήρχαν υποστηρικτές του παλαιού ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου) και να καταλήγουν αμφότεροι σε νοσοκομεία και συνέχιζα να φοβάμαι. Θυμάμαι να εκσφενδονίζονται καρέκλες και άλλα υλικά πολέμου μεταξύ αναρχικών και αριστερών φοιτητών «γιατί υπήρξε μια διαφωνία» και πάλι φοβόμουν. Θυμάμαι να βλέπω να χρησιμοποιούν τέιζερ, δηλαδή όπλο που προκαλεί ηλεκτροσόκ με σκοπό να αδρανοποιούνται οι μύες, από αναρχικούς απέναντι σε φοιτητές και φοβόμουν. Θυμάμαι καπνογόνα να μη μου επιτρέπουν να φύγω από τη σχολή μου και να μη νιώθω ασφαλής την ώρα των εργαστηριακών μαθημάτων μου. Θυμάμαι πάρτυ φοιτητικών ομάδων όπου είχαμε κρυμμένα καδρόνια και κράνη σε περίπτωση επίθεσης από αντίθετης ιδεολογίας φοιτητές και μαντέψτε… φοβόμουν. Αυτά συνέβησαν μέσα στα ιδρύματα έτσι; Εκεί όπου γινόταν διακίνηση ναρκωτικών μπροστά στα μάτια μας.

Θυμάμαι να με αποκαλούν δολοφόνο, βολεμένο και άλλα επίθετα που ποτέ μου δεν υπήρξα, άνθρωποι που έφευγαν στο εξωτερικό για σπουδές ενώ εδώ δεν μου επέτρεψαν να έχω καν την επιλογή. Απλά να έχω την επιλογή! Και εκνευριζόμουν. Θυμάμαι βρώμικες τουαλέτες, αφίσες και γκράφιτι παντού με περιεχόμενο εξωπανεπιστημιακό. Θυμάμαι να είναι σε άσχημη κατάσταση πολλά από τα εργαστήρια μας κι όταν μεγάλες εταιρίες ήθελαν να επενδύσουν στα πλαίσια και της εταιρικής τους ευθύνης αλλά και της σύνδεσης του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας, «εμείς» να αντιδρούμε. Θυμάμαι ανθρώπους να ψηφίζουν σε συνελεύσεις που ήταν άφαντοι από τη σχολή μόνο και μόνο επειδή είχαν κάποτε περάσει σε αυτή.

Θυμάμαι καθηγητές να κάνουν κατάχρηση της απόλυτης εξουσίας και του αυτοδιοίκητου γιατί κανένας δεν τους έλεγχε. Και μέσα μου απογοητευόμουν και έτρεμα. Θυμάμαι να ευτελίζονται φοιτητικά όργανα ανεξάρτητα που θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι στο πανεπιστήμιο, γιατί δε συνέφερε κάποιους που είχαν έλεγχο σε αυτό. Όλα αυτά ήταν μια πραγματικότητα, δεν είναι αν και εικασίες.

Που θέλω να καταλήξω και πως συνδέονται όλα αυτά; Θα σας εξηγήσω. Θυμάμαι σχεδόν σε κάθε αλλαγή που ήταν να γίνει στο πανεπιστήμιο ομάδες να αντιδρούν ενώ το πανεπιστήμιο ήταν σε τραγική κατάσταση. Αν όντως θέλουμε να βελτιώσουμε κάτι που όντως αντιλαμβανόμαστε πως χρήζει βελτίωσης δεν κρατάμε στάση ΚΚΕ, «όχι σε όλα», εκ του ασφαλούς. Είμαστε ανοιχτοί στις αλλαγές και τον διάλογο. Κι όταν διαφωνούμε πρέπει να το κάνουμε με επιχειρήματα. Θυμάστε κάθε Τετάρτη που είχαμε τρίτη ώρα έκθεση στο σχολείο και μας έλεγαν για κριτική ικανότητα και επιχειρήματα; Ε να που ήρθε η ώρα. Και μια προσωπική παράκληση. Ας σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε λέξεις με συναισθηματική φόρτιση, επίτηδες λαϊκίζοντας σε βαθμό χειρότερο από αυτούς που φταίνε για όλη αυτή την κατάσταση. Είναι κρίμα να γίνουμε σαν αυτούς που βρίζουμε. Είναι κρίμα αντί να δρούμε, να φθονούμε. Κι όλα τα παραπάνω τα γράφω με σεβασμό για όλους τους καθηγητές μας που μέσα σε αυτό το χάος αγωνίζονται και προσπαθούν να παράξουν επιστήμη, να μορφώσουν και να εκπαιδεύσουν ανθρώπους για να δημιουργήσουμε καλύτερες κοινωνίες. Με σεβασμό προς όλα τα παιδιά που σπούδαζαν με το υστέρημα των γονιών τους. Με σεβασμό προς όλους όσους έχουν δικαιώματα αλλά δεν τόλμησαν να τα διεκδικήσουν γιατί κάποιοι φώναζαν και τους τρόμαζαν.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.