Τιμή κατά τρόπο, που… δεν τιμά τον τιμώμενο

Με ομόφωνη απόφασή του κατά την συνεδρίαση της Πέμπτης 16.6.22, την πρώτη “διά ζώσης” μετά την άρση σειράς μέτρων κατά της διασποράς του νέου κορωνοϊού, το δημοτικό συμβούλιο Κιλκίς απεδέχθη πρόταση, να δοθεί σε εγκατάσταση του Κιλκίς το όνομα του συμπολίτη σπηλαιοεξερευνητή και σπηλαιοφύλακα Βασίλη Μακρίδη, που σε όλη την έως τώρα ζωή του δόθηκε ψυχή τε και σώματι στην υπόθεση της ανάδειξης και προβολής του σπηλαίου Κιλκίς, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στον τόπο.

Μόνο που το δημοτικό συμβούλιο, με συνυπεύθυνη την διοίκηση του δήμου:

-Ακολούθησε μιάν ολισθηρή “πεπατημένη” των τελευταίων χρόνων, να δίνονται σε διάφορους χώρους ή δρόμους ή πλατείες, έστω και σε ένδειξη τιμής, τα ονόματα ανθρώπων που βρίσκονται εν ζωή.

-Αποδέχθηκε εισήγηση, να τιμηθεί ο συγκεκριμένος εξαίρετος συμπολίτης με απόδοση του ονόματός του στην αίθουσα παλαιοντολογικής έκθεσης του δημοτικού αναψυκτηρίου λόφου Αγίου Γεωργίου, μιάν αίθουσα μη πληρούσα όλες τις νόμιμες προϋποθέσεις λειτουργίας και σχεδόν… μονίμως κλειστή, καθώς ανοίγει μόνο γιά προγραμματισμένες επισκέψεις σχολείων, πόρρω απέχουσα από τον σκοπό γιά τον οποίο διαμορφώθηκε, δηλαδή την ανάδειξη και προβολή του σπηλαίου Κιλκίς και την προσέλκυση επισκεπτών επί μονίμου βάσεως.

-Προχώρησε με ευκολία στην αποδοχή της συγκεκριμένης εισήγησης, “παρακάμπτοντας” αφ’ ενός μεν την ουσία, ότι, δηλαδή, απόδοση τιμής σε τέτοια πρόσωπα εν ζωή σημαίνει έμπρακτη αναγνώριση της όποιας προσφοράς τους (π.χ. τοποθέτησή τους σε θέση συμβούλου στον δήμο ή σε όποιον άλλο δημοτικό ή δημόσιο φορέα, μόνιμη ένταξή τους στην καατάσταση των επισήμων προσκαλουμένων στο πλαίσιο οποιουδήποτε πρωτοκόλλου), αφ’ ετέρου δε το ότι επιλογές ονοματοδότησης μη λειτουργικών χώρων ουσιαστικώς “ακυρώνουν” την έννοια της απονομής τιμής, θέτοντας την λέξη… εντός εισαγωγικών.

Εν προκειμένω, ο Βασίλης Μακρίδης συνιστά μέγεθος, στο ύψος και στο επίπεδο του οποίου δημοτικό συμβούλιο και διοίκηση του δήμου αποδεικνύονται αδύναμοι, γιά να μπορέσουν να σταθούν.

Διότι, σε κάθε τομέα της ζωής, πρόσωπα, τα οποία ξεχωρίζουν και διαπρέπουν στον καθένα, πρέπει να τιμώνται από τον δήμο με ουσιαστική αναγνώριση του έργου τους, που ενδέχεται να περιλαμβάνει και κάποια υλική συνδρομή, και όχι με ανέξοδα “πυροτεχνήματα”, έτσι “γιά να “βγούμε” από την υποχρέωση και… να ‘χουμε να λέμε”.

Να τιμάται, δηλαδή, κάποιος κατά τρόπο, που να μην συνιστά… τιμή γι’ αυτόν!

Αυτά, με όλη μας την αγάπη γιά τον φίλο Βασίλη Μακρίδη, με τον οποίο η στήλη συμπορεύεται με άρρηκτους δεσμούς φιλίας… πριν την έκδοση του “Μαχητή”!

(Τότε, δηλαδή, που αρκετοί από τους σημερινούς δημοτικούς συμβούλους και τα στελλέχη της σημερινής διοίκησης του δήμου Κιλκίς ήταν απλώς… αγέννητοι!).