Εσείς τι θυσιάζετε για να πετύχετε το στόχο σας;
Όλοι μας έχουμε όνειρα και στόχους στη ζωή. Δεν θα είχε νόημα να ζήσουμε αλλιώς, αν δεν προσπαθούσαμε να πετύχουμε πράγματα, να κατακτήσουμε κορυφές και να πραγματοποιήσουμε όνειρα και σχέδια. Δεν θα είχαμε προοπτική και λόγο να ελπίζουμε. Η ζωή μας θα ήταν μια ευθεία, τόσο βαρετή, τόσο κοντά στο τέλος, σαν το καρδιογράφημα ενός ανθρώπου που σταματάει η καρδιά του. Από εκεί που είναι ζωηρό, γεμάτο κορυφές και ήχους, καταντάει μονότονο, σιωπηλό χωρίς κανένα νόημα.
Κανείς μας δεν θα ήθελε να ζει όντας «νεκρός». Άρα όλοι, λιγότερο ή περισσότερο για κάποιο λόγο ζούμε. Έχετε αναρωτηθεί ή διαπιστώσει ως που είστε ικανοί να φτάσετε για να βρείτε τους λόγους σας; Για να πραγματοποιήσετε επιθυμίες και όνειρα; Για να καταφέρετε να υλοποιήσετε σχέδια και να φέρετε εις πέρας τις αποστολές που η ίδια η ζωή, δοκιμάζοντας σας, σας υποβάλλει σε αυτές καθημερινά;
Έχω γνωρίσει ανθρώπους που είναι προσηλωμένοι στους στόχους τους. Κάποιοι μοχθούν και αφιερώνουν τη ζωή τους για να τους κατακτήσουν θυσιάζοντας πολλά πράγματα της υπόλοιπης τους ζωής. Αυτούς τους θαυμάζω. Και άλλοι που για να πετύχουν αυτό που θέλουν θυσιάζουν και ανθρώπους και συναισθήματα. Αυτούς τους φοβάμαι λίγο, να σας πω την αλήθεια μου. Δεν ξέρω τι τους δίνει τόσο μεγάλη δύναμη ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν τέτοια αντικείμενα στη μάχη για την κατάκτηση των ονείρων τους. Δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η δύναμη και πόσα πράγματα τους λείπουν συναισθηματικά για να είναι τόσο αναίσθητοι.
Έχω γνωρίσει και ανθρώπους που έχουν χάσει το δρόμο. Είχαν στόχους αλλά κάποια στιγμή στη ζωή τους λοξοδρόμησαν, έχασαν το στόχο και άλλαξαν μονοπάτι. Έτσι κατάντησαν να σέρνονται πίσω από τη ζωή, να πηγαίνουν όπου εκείνη τους πάει, συνειδητά πολλές φορές, αλλά παραιτημένοι από τα δικά τους θέλω. Παύουν να έχουν όνειρα για τους ίδιους και γίνονται δέσμιοι των άλλων, υπηρετώντας τα δικά τους όνειρα.
Είναι δύσκολο να μην μπορείς να διαχειριστείς τα όνειρα σου. Είναι τρομακτικό να είσαι προσηλωμένος σε αυτά «πατώντας επί πτωμάτων» αλλά εξίσου τραγικό να έχεις παραιτηθεί από τα δικά σου. Για να έχεις μέλλον χρειάζεσαι και τον εαυτό σου και τους άλλους. Χρειάζεται να χαράζεις τα δικά σου μονοπάτια που δεν κλέβουν όμως από τα χωράφια των άλλων. Χρειάζεται να πεισμώνεις και να διεκδικείς έχοντας στο πλευρό σου όλους εκείνους, που στο τέλος της διαδρομής θα σου πουν ευχαριστώ γιατί υπήρξαμε συνοδοιπόροι. Βρείτε τέτοιους ανθρώπους και μη σταματήσετε ποτέ να κάνετε όνειρα. Είναι πηγή ζωής.
