Τι μεσολάβησε;
Τον Οκτώβριο του 2019 η τότε διοίκηση του νοσοκομείου Κιλκίς, επικαλούμενη το έργο της ανακαίνισης της παιδιατρικής κλινικής, αποφάσισε την στέγαση του φαρμακείου του ιδρύματος στην ευρισκόμενη στην τρίτη πτέρυγά του αίθουσα εκδηλώσεων, ενώ συγχρόνως υποχρέωσε το σωματείο εργαζομένων να “μετακομίσει” από εκεί σε ένα στενό χώρο της ίδιας πτέρυγας, που λειτουργεί ως έξοδος κινδύνου, άρα μη ενδεικνυόμενο και ακατάλληλο γιά τις συνεδριάσεις, συνελεύσεις και λοιπές δραστηριότητες του σωματείου.
Η τότε διοίκηση του σωματείου κατήγγειλε σε όλους τους τόνους την ανωτέρω απόφαση, δίνοντας έμφαση στην ακαταλληλότητα του προαναφερθέντος χώρου.
Σήμερα, μικρό διάστημα μετά την άρση της υψίστης ετοιμότητος και επιφυλακής γιά τον νέο κορωνοϊό, κατά την διάρκεια της οποίας η ορθοπεδική κλινική και τα εξωτερικά ιατρεία της είχαν μετατραπεί προσωρινώς σε τμήμα κορωνοϊού, και επειδή η εν λόγω κλινική άρχισε να λειτουργεί και πάλι στους χώρους της στο πλαίσιο του αντικειμένου της, ο στενός χώρος της τρίτης πτέρυγας, που υποτίθεται ότι ήταν ακατάλληλος γιά τις δραστηριότητες του σωματείου εργαζομένων, επιλέγεται γιά στέγαση ενός ακόμη … εξωτερικού ιατρείου, κρίνεται δηλαδή κατάλληλος γι’ αυτό!
Το παράδοξο είναι, ότι το νέο, και μάλιστα διευρυμένο, διοικητικό συμβούλιο του σωματείου εργαζομένων … τηρεί “σιγήν ιχθύος”, εκεί που στην προηγούμενη περίπτωση … είχε “χαλάσει τον κόσμο”!
Τι μεσολάβησε, δηλαδή, ώστε μέσα σε λίγους μήνες ένας χώρος ακατάλληλος και γιά απλές συνεδριάσεις διοικητικού συμβουλίου του σωματείου εργαζομένων προέκυψε κατάλληλος γιά στέγαση ολόκληρου εξωτερικού ιατρείου;
Και ουδείς θα “ζημίωνε” από μία πειστική εξήγηση γι’ αυτό το “είπα – ξείπα”, όπως ισχύει σε κάθε περίπτωση παλινωδίας.
