Δυναμικά εισέρχεται στο πολιτιστικό γίγνεσθαι η Θεατρική Σκηνή Κιλκίς
Γράφει ο Σταύρος Φάσσος
Ένας, υφιστάμενος από καιρό μεν πλήρως όμως ενεργοποιημένος κατά το τελευταίο διάστημα, θεατρικός φορέας εισέρχεται δυναμικώς στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του Κιλκίς, αποπνέοντας «φρεσκάδα», ζωντάνια και ενεργητικότητα και «ξεχειλίζοντας» από διάθεση να «καταθέσει» τις δικές του προτάσεις στον αξιοσημείωτο τις τελευταίες δυόμιση-τρεις δεκαετίες στο Κιλκίς χώρο του θεάτρου.
Πρόκειται γιά την Θεατρική Σκηνή Κιλκίς, στην ίδρυση της οποίας πρωτοστάτησε ο Κιλκισιώτης ηθοποιός και σκηνοθέτης Ευθύμης (Μάκης) Ακριτίδης, και η οποία έδωσε αυτές τις ημέρες ένα σαφές δείγμα των προθέσεών της να αναχθεί σε ενεργό στοιχείο του κιλκισιώτικου θεάτρου.
Η πολλά υποσχόμενη και ελπιδοφόρα «είσοδός» της στο «προσκήνιό» του έγινε την Τετάρτη 29.7.20, στο υπαίθριο θέατρο-κόσμημα του Κιλκίς, επί του λόφου Αγίου Γεωργίου, όπου παρουσίασε το έργο «Οι δούλες όχι του Ζενέ αλλά του καναπέ».
Ένα έργο του Μάκη Ακριτίδη εμπνευσμένο μεν από το κλασικό δράμα «Οι δούλες» του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Ζαν Ζενέ, πλην όμως «δομημένο» πάνω σε εντελώς διαφορετικές βάσεις και κατευθύνσεις.
Ένα έργο, με το οποίο ο σκηνοθέτης, χειριζόμενος επιδεξίως τα σημεία διασκευής του έργου του Ζενέ, δεν εστιάζει μόνο στο θέμα της καταπίεσης τριών υπηρετριών από την «κυρία» τους, με γενικότερες αναφορές και «αιχμές» γιά καταπίεση των γυναικών, αλλά διεισδύει και στον ψυχικό κόσμο των ηρωίδων του.
Έτσι, αναδεικνύει όχι μόνο τα δίκαιά τους αλλά και τα ελαττώματά τους, που «ακυρώνουν» τα πιστεύω τους και την επαναστατικότητά τους, αφήνοντας να εννοηθεί, ότι εν τέλει ακόμη και ο πιό καταπιεσμένος άνθρωπος είναι «δέσμιος» των προτροπών της επανάστασης …του καναπέ, του επίπλου που ….κυριαρχεί στο περιεκτικό γι’ αυτήν την παράσταση σκηνικό της Ελένης Κυριακίδου.
Μάλιστα, ο τρόπος προσέγγισης του σκηνοθέτη και στα δύο δεδομένα διεκδικεί και «περγαμηνές» πρωτοτυπίας, καθώς γιά κάτι περισσότερο από το ήμισυ της παράστασης ο θεατής έχει την αίσθηση, ότι δύο υπηρέτριες, προερχόμενες από μέρη από τα οποία μετανάστευσαν προς αναζήτησιν καλύτερης τύχης (σαφής ο παραλληλισμός με τα τεκταινόμενα του σήμερα) από την μία λειτουργούν σαν πραγματικές …δούλες απέναντι στην «κυρία» τους και από την άλλη βρίσκονται σε συνεχείς προστριβές με αυτήν, μέχρι την στιγμή που αποδεικνύεται ότι η «κυρία» ήταν ….η τρίτη υπηρέτρια, καθώς εμφανίζεται ….η πραγματική κυρία.
Μία ανατροπή, που δεν χρειάζονταν ….μαντικές ικανότητες γιά την σκοπιμότητά της εκ μέρους του συγγραφέα-σκηνοθέτη, καθώς είναι ο «άξονας» γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το κοινωνικό μήνυμα, το οποίο εκπέμπεται από την συγκεκριμένη υπόθεση και τροπή του έργου.
Και όλα αυτά μαζί με κάποια σημεία ηθελημένης υπερβολής, η οποία λειτουργεί ως «σήμα κινδύνου» γιά το ότι ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει από το ένα άκρο στο διαμετρικώς αντίθετο, υπονομεύοντας κάθε ιδέα, θέση, σκέψη και πρόταση στην υπόθεση της αέναης και ατελείωτης πάλης γιά το καλύτερο, υποτιθέμενο και κανονικό.
Το αντίκρυσμα της χρήσης του στοιχείου της ηθελημένης υπερβολής, είναι καταφανές στην σκηνή, που οι τρεις υπηρέτριες από την διεκδίκηση της ισότιμης μεταχείρισης, της αξιοπρέπειας και της απαλλαγής από κάθε είδους δεσμά αυταρχισμού «περνούν στην αντίπερα όχθη και φτάνουν στο έγκλημα, στραγγαλίζοντας την μέχρι προ τινος «κυρία», την εργοδότριά τους, «τυφλωμένες» από εκδίκητική μανία γιά τα όσα «τράβηξαν» επί μακρόν.
Μία σκηνή, που προειδοποιεί πόσο λεπτή και σχεδόν αόρατη είναι η οριακή γραμμή μεταξύ της ιδεολογικής πάλης, ακόμη και της πιό σκληρής, γιά την προαγωγή ιδεών, αξιών και αρχών και της «τυφλής» βίας, ενώ στέλνει το εξ ίσου σαφές μήνυμα, ότι άλλο η επανάσταση γιά απαλλαγή από κακώς κείμενα και άλλο η «επανάσταση» …από τον καναπέ γιά τον καναπέ, που και δεν έχει κανένα ουσιαστικό ιδεολογικό έρεισμα και δεν οδηγεί πουθενά, ή οδηγεί σε άλλες μη επιθυμητές καταστάσεις.
Σε ό,τι αφορά στο τεχνικό σκέλος, και οι τέσσερες ηθοποιοί Σόνια Αντωνιάδου (κυρία), Κική Αυγερινάκη (Ελίφ), Πόπη Γεωργιάδου (Σβετλάνα) και Γεωργία Στεφανίδου (Φεριντέ) υποδύονται τους ρόλους τους με υποδειγματική επαγγελματική συνέπεια αλλά και υποκριτική άνεση, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών σε όλη την διάρκεια της παράστασης.
Την «πινελλιά» τους σ’ αυτήν «βάζουν» και οι ενδυμασίες της Ελένης Κυριακίδου, οι υποβλητικοί φωτισμοί του Χάρη Ξενιτίδη και ο αψεγάδιαστος ήχος του ιδίου.
Εν κατακλείδι, πρόκειται γιά μία παράσταση, η οποία θα μπορούσε και να χαρακτηρισθεί ως «αφετηρία» της Θεατρικής Σκηνής Κιλκίς στον δρόμο της ευρύτερης καταξίωσης, και η οποία αξίζει να δοθεί και άλλων ευκαιριών, τόσο στο υπαίθριο θέατρο λόγου Αγίου Γεωργίου όσο και στις κλειστές αίθουσες κατά το «προκεχωρημένο» Φθινόπωρο και Χειμώνα.
Φυσικά «Οι δούλες όχι του Ζενέ αλλά του καναπέ» δημιούργησαν προηγούμενο γιά τους συντελεστές της Θεατρικής Σκηνής Κιλκίς εν γνώσει του ότι «εχθρός του καλού είναι …το καλύτερο».
Και είναι βέβαιον, ότι όλοι τους το …γνωρίζουν πολύ καλά.
Η θεατρική Σκηνή Κιλκίς ευχαριστεί
Οι συντελεστές της Θεατρικής Σκηνής Κιλκίς αισθάνονται την ηθική υποχρέωση να εκφράσουν και δημοσίως τις ευχαριστίες τους προς όλους εκείνους, οι οποίοι με διαφόρους τρόπους υποστήριξαν το ανέβασμα του έργου “Οι δούλες όχι του Ζενέ αλλά του καναπέ” από τον θεατρικό φορέα μας και συνέβαλαν στην επιτυχία της παράστασης.
Ειδικότερα είναι αποδέκτες των ευχαριστιών μας:
-Δημήτριος Κυριακίδης (δήμαρχος Κιλκίς).
-Κυριάκος Ανανιάδης (καφέ-μπάρ “Στοά”).
-Βιοτεχνία επίπλων Φωτακέλη.
-Σωτηρία (Σώτη) Χατζηπανάγου (σαλόνι αισθητικής).
-Ιωάννης Λιναρδάκης, πρόεδρος σχολικής επιτροπής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δήμου Κιλκίς.
-Κωνσταντίνος Καστανάς, διευθυντής 1ου επαγγελματικού λυκείου (ΕΠΑΛ) Κιλκίς.
-Θεμιστοκλής Κοσμίδης (αντιδήμαρχος πολιτισμού Κιλκίς).
