Αρθρογραφία

Η σημαία σου πρέπει να είναι το κίνητρο σου

Πέρασε άλλη μια εθνική επέτειος ή ιντιπέντενς ντέι (independence day ή μέρα ανεξαρτησίας) όπως τελευταία είναι στη μόδα να την αποκαλούμε.

Βγάλαμε τις σημαίες μας στα μπαλκόνια, πήγαμε στις παρελάσεις, βγήκαμε για τον καφέ μας και τέλος φάγαμε τον μπακαλιάρο μας με τη σκορδαλιά και αποφύγαμε τις κοινωνικές συνεστιάσεις για το υπόλοιπο της ημέρας.

Είχα την τύχη να παρακολουθήσω, ανήμερα της εθνικής επετείου τη παράσταση «Το μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

Τη παράσταση παρουσίαζε η πολιτιστική εταιρία εκπαιδευτικών του νομού μας και οι ηθοποιοί ήταν από την εφηβική θεατρική ομάδα αυτής.

Μια υπέροχη παράσταση που και αυτή παρακολουθώντας την θα σου έρθει στο μυαλό το κλισέ «πιο επίκαιρη από ποτέ».

Ταλαντούχα μικρά παιδιά που δεν έχουν ακόμη βιώσει τα δύσκολα του να ζεις στην Ελλάδα, έπαιξαν με πάθος και έδειχναν να το απολαμβάνουν.

Και εμένα με έβαλαν σε σκέψεις. Σκέψεις για το πόσα από αυτά που οι πρόγονοι μας, αυτοί που πολέμησαν για να ζούμε εμείς τώρα ελεύθεροι, έχουμε κρατήσει σαν αξίες και αρχές για να πορευόμαστε σαν λαός.

Και κυρίως με παίδεψε η σκέψη της Ελληνικής σημαίας.

Της σημαίας που αντιπροσωπεύει τη χώρα μας και θα έπρεπε και τους κατοίκους αυτής. Τη σημαία που με τις ρίγες της μας θυμίζει το «Ελευθερία ή Θάνατος», που πλέον λίγοι από εμάς έχουν σαν αξία.

Ελευθερία ή τίποτα λιγότερο θα σας πω εγώ και σκεφτείτε πόσες φορές συμβιβαστήκαμε με το λιγότερο.

Πόσες φορές που θέλουμε να πούμε κάτι γιατί μας πνίγει, το θάψαμε μέσα μας και γίναμε λίγο περισσότερο όμηροι του εαυτού μας και του συστήματος.

Πόσες φορές αντί να πούμε την αλήθεια μας, τη θάψαμε και αυτή μέσα μας όπως έθαβαν τους νεκρούς που πέθαιναν στη μάχη διεκδικώντας την ελευθερία τους.

Γιατί αυτοί δεν είχαν άλλη λύση. Δεν ήθελαν άλλη λύση. Είτε θα είμαστε και θα ζούμε ελεύθεροι είτε θα πεθάνουμε. Καλύτερα νεκροί παρά όμηροι. Και εμείς;

Καλύτερα να έχουμε ένα ψωμί να φάμε και μια δουλίτσα, ένα σπιτάκι και ένα αμαξάκι παρά να είμαστε ειλικρινείς και αληθινοί.

Συμβιβαζόμαστε στην εποχή μας για να μην μας πουν ότι είμαστε τρελοί που λέμε την αλήθεια και επιλέγουμε την προσωπική μας ελευθερία.

Γιατί όλοι ξέρουμε ότι η ελευθερία κοστίζει, γιατί πειράζει πολλούς. Και μάλλον είναι δυσβάσταχτο το κόστους για τους περισσοτέρους εξ ημών.

Με ένα βαθύ αναστεναγμό χαίρομαι που τότε στην επανάσταση δεν ήταν οι δικές μας γενιές εκείνες που θα έπρεπε να πολεμήσουν για να απελευθερωθούν από τη σκλαβιά, γιατί αν ήταν, ακόμη τούρκικα θα μιλούσαμε.

Περισσότερα

ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΙΛΚΙΣ

Οι Απόκριες, οι τρεις εβδομάδες πριν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιορτάζονταν στο προπολεμικό Κιλκίς με ζωηρότητα και ευθυμία, ιδίως την τελευταία […]

Κινηματογράφοι της Γουμένισσας

Οι πρώτες κινηματογραφικές προβολές στη Γουμένισσα έγιναν από συνεργεία κρατικών και στρατιωτικών υπηρεσιών που περιέρχονταν την ύπαιθρο για να παρουσιάσουν […]

Δείτε ακόμα

Την ημέρα της Γυναίκας

Με την παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου) συνέπεσε η επίσκεψη της υπουργού εσωτερικών Νίκης Κεραμέως στον νομό Κιλκίς. Δεν […]

Πραγματικοί… «αστέρες»

Παρατηρώντας το πρόγραμμα τοπικής αθλητικής δραστηριότητας του τελευταίου διαστήματος καθώς και κοινωνικών ή πολιτιστικών εκδηλώσεων, που διοργανώνονται στον νομό, το […]