Πρώτα τι κάνουμε εμείς, μετά τι κάνουν οι άλλοι
Γιατί άραγε δεν κοιτάμε τη δουλειά μας; Ρητορική η ερώτηση μιας και ποτέ δεν πρόκειται να δοθεί μια λογική απάντηση σε αυτή. Γιατί; Γιατί έτσι είναι η φύση μας, μάλλον. Θέλουμε να ασχολούμαστε με το τι κάνει ο άλλος και όχι μόνο αυτό, αλλά κατά κύριο λόγο να κατακρίνουμε τις επιλογές του χωρίς πρωτύτερα «να μπούμε στα παπούτσια του», αλλά κάνοντας μια επιφανειακή ανάλυση των όσων γνωρίζουμε.
Έστω ότι δεν μας αρέσει μια επιλογή κάποιων ανθρώπων. Έστω ότι αυτή η επιλογή τους δεν μας επηρεάζει πουθενά και ούτε επηρεάζει όσους την έχουν κάνει. Αντίθετα τους ευχαριστεί, τους προσφέρει χαρά ή δημιουργικότητα ή οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα.
Γιατί πρέπει αυτή την επιλογή να την κατακρίνουμε και μάλιστα όχι απλά να πούμε ότι δεν μας αρέσει αυτό που κάνει αλλά να το μειώσουμε κιόλας βρίσκοντας και συγκρίνοντας την με ότι πιο χαζό θα μπορούσαμε;
Δεν θα ήταν πιο τίμιο να λέγαμε ότι «διαφωνώ με αυτό που έχεις επιλέξει για τον α, β ή γ λόγο ή εγώ στη θέση σου θα έκανε αυτό, εκείνο ή το άλλο»; Αντί να μειώνουμε τις επιλογές των γύρων μας για να καλύψουμε τις δικές μας αδυναμίες και παράλληλα όμως αποκαλύπτοντας τα τεράστια κόμπλεξ μας. Γιατί αυτό δείχνει η συνεχής ενασχόληση μας με το τι κάνουν οι άλλοι και πως και γιατί το κάνουν.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο κάθε άνθρωπος κρίνει, επιλέγει και διαμορφώνει το χαρακτήρα του σύμφωνα με τα βιώματα του. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι από τη στιγμή που έχουμε διαφορετικά βιώματα. Και δε μπορούμε να κρίνουμε τις επιλογές κάποιου αν δε βρεθούμε στη θέση και τη ψυχολογική κατάσταση του. Μπορεί και εμείς να κάναμε τις ίδιες επιλογές αν ήμασταν ακριβώς στη θέση του.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ασχοληθούμε με τις επιλογές κάποιου, αν πραγματικά νοιαζόμαστε για αυτόν θα κάτσουμε να συζητήσουμε μαζί του και να βρούμε γιατί τις έχει κάνει. Έτσι μπορεί να μάθουμε και εμείς καινούργια πράγματα και να δούμε τις καταστάσεις από άλλη οπτική.
Αν πάλι δε νοιαζόμαστε καλύτερα θα είναι να κοιτάξουμε πρώτα τις δικές μας επιλογές και μετά να ειρωνευτούμε ή να κρίνουμε τους άλλους. Να βγάλουμε στην επιφάνεια τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες μας και να τις καταπολεμήσουμε και όχι να κρυβόμαστε πίσω από το «έμαθες τι έκανε αύτος/ή;».
