Η ευθύνη της τιμωρίας ή της περίθαλψης βαραίνει εμάς

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Παρακολουθώντας διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό, μου δημιουργήθηκε η απορία για το πόσο άρρωστοι μπορεί να είναι κάποιοι συνάνθρωποι μας. Τι βιώματα έχουν για να μπορούν να σκοτώσουν συνανθρώπους τους. Τι κακό έχουν υποστεί στη ψυχή τους για να μπορούν να εκμεταλλεύονται καρκινοπαθείς για να βγάλουν χρήματα; Είναι άραγε σαν και εμάς; Είναι άρρωστοι; Ή απλά είναι εξαιρέσεις;

Δεν δύναμαι να διανοηθώ ότι υπάρχουν συνάνθρωποι μου που μπορούν να σκοτώσουν με μαχαιριές κάποιον φίλο, συγγενή ή ακόμη και ξένο. Και αναρωτιέμαι, πως βρίσκουν την ψυχραιμία; Πως παίρνουν μια τέτοια απόφαση;

Τι γέμισε την ψυχή τους με τόσο θυμό ώστε να αντλήσουν δύναμη προκειμένου να προβούν σε μια τέτοια αποτρόπαια πράξη; Δεν έχω βρει τις απαντήσεις η αλήθεια είναι. Μόνο όταν ακούω ότι κάποιος έπασχε από ψυχολογικά προβλήματα μπορώ να βρω μια απάντηση. Και αυτή γεννάει άλλα ερωτήματα.

Και αυτά τα ερωτήματα είναι τα εξής. Πως πρέπει να αντιμετωπίζεται ο θύτης; Ως εγκληματίας και όχι ως άρρωστος; Αν πάσχει από κάποια ψυχολογική ασθένεια ή από κάποια γονιδιακή ανωμαλία; Δεν θα έπρεπε να τον προστατέψουμε εμείς οι υπόλοιποι, οι «φυσιολογικοί»;

Το έχετε σκεφτεί ποτέ από αυτή τη σκοπιά; Αν δηλαδή ένας δολοφόνος, ένας που εκμεταλλεύεται το πόνο του άλλου για να βγάλει χρήματα έχει κάποιο λόγο υγείας που το κάνει, τότε φέρουμε μερίδιο ευθύνης εμείς, γιατί δεν τον βοηθήσαμε να γίνει καλά. Αδιαφορήσαμε μέχρι να συμβεί το μοιραίο ή αφήσαμε μια νοσηρή κατάσταση να υποτροπιάζει. Είμαστε συνένοχοι και ίσως απλά ένοχοι.

Φυσικά και στην αντίθετη περίπτωση που δεν συντρέχουν λόγοι υγείας θα πρέπει αυτοί οι άνθρωποι κατά τη γνώμη μου να τιμωρούνται παραδειγματικά. Πιστεύω ότι για να προβούν σε τόσο αποτρόπαιες πράξεις η προσπάθεια σωφρονισμού τους θα είναι αυτό που λέμε «μια τρύπα στο νερό» και έτσι κατά τη γνώμη μου πρέπει οι ποινές να είναι αυστηρότατες.

Γιατί κανείς υγιής και νοήμων νους δεν μπορεί να αποδεχθεί τη δολοφονία, την κακοποίηση ανηλίκων, την εκμετάλλευση βαριά ασθενών με σκοπό το κέρδος. Και έχω την πεποίθηση ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν αξίζει καν η προσπάθεια σωφρονισμού τους.

Γιατί η πηγή της δύναμης που άντλησαν για να προβούν σε τέτοιες πράξεις, είναι τόσο γεμάτη που κανείς δεν πιστεύω ότι μπορεί να την αδειάσει και να τους κάνει να δουν τον κόσμο με άλλα μάτια. Πριν από όλα όμως πρέπει να είμαστε σίγουροι για το αν αυτός που διαπράττει τέτοια εγκλήματα είναι άρρωστος ή εγκληματίας. Η ευθύνη για αυτό είναι δική μας.