Χειρότερη η «νάρκη» του φθόνου από την «χειροβομβίδα» της οργής
Το θέμα των αντιδράσεων, των κινητοποιήσεων καθώς και της μορφής, που τα παραπάνω έχουν σε διάφορες αποφάσεις της κυβέρνησης, είναι πάντα ένα θέμα που με απασχολεί.
Μου κινεί το ενδιαφέρον για ποικίλους λόγους, κυρίως, όμως, για το κατά πόσο αρχικώς, είναι δικαιολογημένες οι αντιδράσεις μερίδας του κόσμου, για το πόσο μεγάλη είναι αυτή η μερίδα, για τα κίνητρα τους να αντιδράσουν, όπως και για το πώς το κάνουν. Γιατί το να κάνεις μια πορεία στο δρόμο ή μια κατάληψη στο πανεπιστήμιο ή σε οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο έχει καταντήσει άκρως γραφικό. Και μπορεί η πρώτη μορφή αντίδρασης, αυτή της πορείας δηλαδή, να είναι άκρως νόμιμη, όμως δεν ισχύει το ίδιο και για την δεύτερη.
Το πιο σημαντικό κατά την δική μου γνώμη, είναι βέβαια ο λόγος που υπάρχουν οι αντιδράσεις αυτές. Είναι αντιδράσεις λογικές; Αντιδράσεις ανθρώπων που τους πνίγει το άδικο και θέλουν να το εκφράσουν στη κεντρική διοίκηση ή μήπως βαθύτερα είναι κάτι άλλο;
Προφανώς δεν βάζουμε σε ένα τσουβάλι όλες τις αντιδράσεις. Και δεν τους κρίνουμε όλους με τα ίδια κριτήρια. Κάποιες φορές, όμως, σε αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων, που έχουν ευεργετηθεί κατά καιρούς από τις κυβερνήσεις παρατηρώ, ότι δεν υπάρχει οργή. Υπάρχει φθόνος. Και, δυστυχώς, αυτό είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα που μπορείς να νιώσεις. Εκτός του ότι αποτελεί ένα από τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα, που εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α’, για την Καθολική Εκκλησία είναι και ένα συναίσθημα που είναι άκρως αρνητικό.
Το χάσμα μεταξύ οργής και φθόνου λοιπόν είναι τεράστιο. Οργιζόμαστε και ξεσπάμε όταν μας αδικούν, όταν μας βάζουν τρικλοποδιές και όταν μας συμπεριφέρονται άσχημα. Φθονούμε, όμως, διότι θα θέλαμε να είμαστε στη θέση αυτών που μας συμπεριφέρονται έτσι. Ζηλεύουμε τους ανθρώπους που μπορούν και έχουν τέτοια εξουσία ώστε να παίρνουν όποια απόφαση θέλουν και ίσως αν ήμασταν στη θέση τους θα κάναμε τα ίδια και χειρότερα. Για αυτό ο φθόνος είναι κακό συναίσθημα. Περιέχει και το μίσος και την ζήλια. Και τα χαρακτηριστικά αυτά δείχνουν έναν πολύ άσχημο εσωτερικό κόσμο.
Για αυτό σε οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης παρατηρήστε τον σκοπό και το συναίσθημα που έχουν οι διαμαρτυρόμενοι. Ακόμη και στην καθημερινότητα, όταν κάποιος δίπλα σας νευριάζει και αντιδρά ελέγξτε γιατί και με ποιο συναίσθημα το κάνει. Διότι ανθρώπους που φθονούν είναι πολύ άσχημο να τους στηρίζουμε και να τους έχουμε δίπλα μας. Ίσως κάποια στιγμή να φθονήσουν και κάτι δικό μας.
