Καλό να ομιλούμε, καλύτερο να δρούμε
Θυμήθηκα γράφοντας αυτές τις γραμμές και επηρεασμένος από μια δημοσίευση ενός γνωστού μου στο «facebook», τον Πολύξερο Πολυξέρου. Είναι ένας χαρακτήρας, τον οποίο ο ταλαντούχος Μάρκος Σεφερλής επινόησε. Ήξερε τα πάντα και είχε άποψη για τα πάντα. Κάτι δηλαδή σαν τον κλασικό Έλληνα.
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Αυτά που δε μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στον οιοδήποτε Πολύξερο καθώς και σε όποιον συναναστρέφεται με αυτόν. Τα όσα με την άγνοια ή, χειρότερα, την ημιμάθεια του ασχολείται και αναλύει ο κλασικός Πολύξερος. Πρόσφατο παράδειγμα, τα βραβεία Όσκαρ. Ο καθένας μας κρίνει και εκφράζει την άποψη και τη γνώμη του για τις επιλογές των κριτικών στις ταινίες που ξεχώρισαν. Εν τάξει, λογικό θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω στο ότι είμαστε κοινό και εκφράζουμε το τι μας αρέσει και τι όχι. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα τραγούδια της «Γιουροβίζιον» θα προσθέσω.
Έρχονται έπειτα οι στιγμές, που ο καθένας από εμάς γίνεται προπονητής και υποδεικνύει από το καφενείο ή τον καναπέ του πως θα έπρεπε να παίζουν οι ποδοσφαιριστές, την τακτική την οποία θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει ο προπονητής καθώς και τι θα έπρεπε να είχε σφυρίξει ο διαιτητής. Και οι βοηθοί του, εννοείται. Και αυτό, όμως, δεν επηρεάζει με κακό τρόπο κανέναν.
Αυτό, που σίγουρα μπορεί να μας κάνει κακό, καθώς επηρεάζει αποφάσεις για το μέλλον του τόπου είναι οι εκλογές και η γνώση που όλοι οι «φραπεδιέρος» αποκτούν, όταν αυτές πλησιάζουν. Άνθρωποι που είτε μπορεί να είναι άνεργοι, είτε απογοητευμένοι, κριτές των πάντων με την δύναμη του φραπέ τον οποίο ανακατεύουν με περισσή μαεστρία. Κρίνουν χωρίς να πράττουν. Μιλούν εκ του ασφαλούς και κρύβονται πίσω από την ασφάλεια της απραξίας τους. Ειδικά για τη νεολαία αυτό είναι καταστρεπτικό.
Παιδιά, που θα έπρεπε να είχαν όνειρα και διαφορετικές νοοτροπίες από αυτές που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, αντί να δρουν και να παίρνουν με τις όποιες δυνάμεις διαθέτουν τη κατάσταση στα χέρια τους, κρίνουν τους άλλους που το κάνουν. Όσους προσπαθούν να δημιουργήσουν το μέλλον, που θα ήθελαν να ζουν αυτοί και τα παιδιά τους. Αυτούς που δεν τα περιμένουν όλα έτοιμα, και ας βρήκαν τα περισσότερα. Αυτούς που δεν έχουν όνειρο να μπουν στο Δημόσιο, όπως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά που σκέφτονται μοναδικές, καινούργιες ιδέες γεμάτες ανταγωνιστικότητα.
Εγώ με τους δευτέρους συντάσσομαι. Και ελπίζω και όλοι εσείς να χαίρεστε όταν βλέπετε νέους ανθρώπους να εμπλέκονται με εθελοντικές οργανώσεις και συλλόγους, με τα κοινά, ακόμα και με την πολιτική. Ανθρώπους όμως με διαφορετική νοοτροπία και όχι «σκουριασμένες» τακτικές. Ας δείξουμε σε όλους τους «φραπεδιέρος», λοιπόν, ότι καλό είναι να μαθαίνουμε, να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε, αλλά ακόμη καλύτερο είναι να ονειρευόμαστε, να δρούμε και να σχεδιάζουμε.
