Τα «μεγάλα λόγια» ενοχλούν όταν τα παίρνει κανείς …τοις μετρητοίς
Πολλές φορές έχω συναντήσει ανθρώπους, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες που τους αρέσουν τα «μεγάλα λόγια». Θα μου πείτε και σε ποιον δεν αρέσουν; Νομίζω σε αυτόν που τα ακούει. Είναι εκνευριστικά βαρετό να ακούς τους ανθρώπους να παινεύονται για κατορθώματα είτε των ιδίων είτε των παιδιών τους. Ειδικά όταν αυτά είναι ψέμματα.
Παλαιότερα, όταν άκουγα τέτοια λόγια είτε έφευγα είτε άλλαζα κουβέντα. Δεν μπορούσα να ακούω ψεύτικα κατορθώματα χωρίς να μπορώ να αντιδράσω χάριν ευγενείας. Μεγαλώνοντας, όμως, απέκτησα «ανοσία». Ηθελημένα όμως. Πλέον δεν έχω κανένα πρόβλημα να συνομιλώ με ανθρώπους, που για ώρες μπορούν να σκαρφίζονται «ιστορίες για αγρίους».
Αισθάνομαι, ότι σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων δίνει ζωή αυτό, που κάνουν. Το να παινεύονται δηλαδή και να φτιάχνουν ιστορίες για να έχουν να λένε. Παρατηρώ, ότι μετά την εξιστόρηση αυτών των ιστοριών νιώθουν μια ευτυχία και μια χαρά που τους την προσφέρει, ο κόσμος μέσα από τις ιστορίες τους. Και ποιός είμαι εγώ να τους το χαλάσω; Γιατί να μην αφήσω τον απέναντι μου να εκφραστεί όπως θέλει και απλά να κρατήσω αυτά που εγώ θεωρώ σημαντικά; Γιατί να απορρίψω έναν άνθρωπο, ο οποίος μοιράζεται μαζί μου τις υποσυνείδητες αγωνίες και τα κρυφά του θέλω;
Διότι από αυτά τα συστατικά είναι φτιαγμένες οι ιστορίες των ανθρώπων αυτών. Μέσα από την μυθοπλασία φανερώνονται τα όνειρα που είχαν οι άνθρωποι αυτοί για την δική τους ζωή ή για την ζωή των παιδιών τους. Πόσες φορές έχετε ακούσει κάποιον να παινεύεται για το παιδί του; Σχεδόν όλοι το κάνουν και εκεί κρύβεται η υποσυνείδητη αγωνία του ότι θέλουν να δουν τα παιδιά τους να προκόβουν και να γίνονται πιο χρήσιμοι από τους γονείς τους ή να γίνουν αυτό, που οι γονείς τους ήθελαν για τον εαυτό τους, όταν ήταν σε μικρότερη ηλικία αλλά δεν μπόρεσαν μεγαλώνοντας.
Εν τάξει, καμμιά φορά οι ιστορίες των ανθρώπων αυτών περιέχουν και το «τι θα πει ο κόσμος» αν μάθει την αλήθεια ή κάποια συμπλέγματα, που ο καθένας μας «κουβαλά». Εκεί το ψέμμα κρύβει την ασχήμια. Όταν βλέπετε, ότι όλα αυτά τα λόγια και οι ιστορίες είναι αποτέλεσμα κόμπλεξ τότε καλύτερα να αποφύγετε μια τέτοια συζήτηση. Από την άλλη, αν απλώς ο απέναντι σας μέσα από τις ιστορίες του καταφέρνει να κλείσει κάποιες από τις «πληγές», που ίσως να κουβαλάει, αφήστε τον. Καθήστε να τον ακούσετε, και με διακριτικό τρόπο δείξτε του ότι το πιο σημαντικό είναι το ποιός είσαι, και όχι το ποιός οι άλλοι θα ήθελαν να είσαι.
