Το «έπος των συμβασιούχων ωρισμένου χρόνου» στον τομέα της καθαριότητας
Γράφει ο Βαγγέλλης Αποστολίδης
Το τελευταίο διάστημα γιά ακόμη μία χρονιά γίναμε στην χώρα μας μάρτυρες του «έπους των συμβασιούχων ωρισμένου χρόνου» στον τομέα της καθαριότητας, που εργάζονται στους ΟΤΑ.
Και επειδή οι δύο δήμοι της περιφερειακής ενότητάς μας ανήκουν στην γη μεταξύ άλλων του Αριστοτέλη, του Σοφοκλή, του Περικλή αλλά και του Εφιάλτη, και των απογόνων του, είχαμε την ευκαιρία να το βιώσουμε και ημείς εκ του σύνεγγυς.
Ενα ζήτημα «εξαιρετικώς σοβαρό και περίπλοκο», όπως είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω στους διαδρόμους και τα γραφεία ενός εκ των δύο δήμων, που αφορά, ως γνωστόν, σε λιγότερους από ενενήντα συμπολίτες μας που έχουν προσληφθεί γιά την «αντιμετώπιση πρόσκαιρων, εποχικών ή περιοδικών αναγκών», και των οποίων η ανανέωση της σύμβασής της «αντιβαίνει προς τις αρχές της διαφάνειας, της αξιοκρατίας στις προσλήψεις στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και της ισότητας ενώπιον του νόμου, και τελούν σε αντίθεση προς τις ειδικότερες επιταγές των παραγράφων των σχετικών εδαφίων του άρθρου 103 του Συντάγματος», όπως αναφέρει και η πρόσφατη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου.
Ενα σκεπτικό ουσιαστικώς αυτονόητο και ταυτιζόμενο με την κοινή λογική, που ως γνωστόν, στην Πατρίδα μας εύκολα «δραπετεύει» από τον δημόσιο βίο, που χαρακτηρίζεται από πολιτικάντικες σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες, που ευκόλως εναγκαλίζονται τους πρόθυμους να «βυθιστούν» στην «ζεστή» της «θαλπωρή».
Σε αντίθεση με την πλειοψηφία της κοινωνίας, που εσφαλμένως θεωρεί ότι το «θέμα δεν την αφορά» και, ως εκ τούτου, το παραχωρεί σε αυτούς που έχουν συμφέρον να το αντιμετωπίζουν κατά το δοκούν και με βάση τις δικές τους επιδιώξεις και συμφέροντα.
Εξ ου και η τεράστια «σκόνη» που έχει «σηκώσει» το εν λόγω θέμα και σε τοπικό και αυτοδιοικητικό επίπεδο, που με ευθύνη και ημών των δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης συντηρείται αναλόγως, την ίδια ώρα και στιγμή που γιά μεγαλύτερης αξίας και σημασίας ζητηματα όπως οι εκατοντάδες απώλειες θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, οι δεκάδες «λουκέτων» σε επιχειρήσεις και οι αντιστοίχου αριθμού μεταναστεύσεις Κιλκισιωτών σε πλουσιότερες χώρες της ΕΕ γιά εύρεση εργασίας δεν τυγχάνουν της ανάλογης δημοσιότητας.
Εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, γι’ αυτούς ούτε ιδιαίτερες συζητήσεις έγιναν ούτε αναφορές ούτε κάν μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Μόνον «βουβός πόνος» και θλίψη, από όσους ούτε πρόσκαιρες ούτε εποχικές ή περιοδικές ανάγκες κάλυπταν ως εργαζόμενοι και το σημαντικότερο, εκ των πραγμάτων, εργάζονταν αξιοκρατικώς και στο πλαίσιο των συνταγματικών επιταγών.
Γιά όσους, λοιπόν, εξακολουθούν ακόμη σε αυτήν την χώρα να υπηρετούν την κοινή λογική, αυτήν που υπαγορεύει ότι οι επίμαχες συμβάσεις έχουν συναφθεί γιά τον χρόνο και τον σκοπό, που υπογράφηκαν και κάθε άλλη αντιμετώπισή τους είναι το ολιγότερο παράνομη και αντισυνταγματική και δεν θα απασχολούσε ουδόλως μία σύγχρονη κοινωνία, ο δρόμος είναι ένας και είναι αυτός της αρετής.
Γι’ αυτό άλλωστε είναι και ο δύσκολος.
