Στα «φυτώρια» λέμε «ναι»

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Ο συνδυασμός της πολυδιάσπασης με τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης συνετέλεσε τα τελευταία στην αποδυνάμωση της «προθήκης» κοινώς «βιτρίνας» του κιλκισιώτικου καλαθοσφαίρου.

Μία αποδυνάμωση σε σημαντικό βαθμό έως πέρυσι, με μία μόνον ομάδα στον χώρο των εθνικών κατηγοριών και μία στην ανώτερη κατηγορία Κ.Μακεδονίας (ΕΚΑΣΚΕΜ), και πλήρης από φέτος που ο Εύαθλος Πολυκάστρου δεν άντεξε στο αβάστακτο πλέον «βάρος» των υποχρεώσεων στην γ’ εθνική κατηγορία και αποσύρθηκε από το πρωτάθλημά της ύστερα από πέντε συνεχείς περιόδους σ’ αυτό χωρίς να υποβιβασθεί αγωνιστικώς (Υπενθυμίζεται, ότι αυτές οι πέντε συνεχείς παρουσίες στην γ’ εθνική κατηγορία αποτελούν επίδοση νομού Κιλκίς).

Φυσικά η άνοδος του συλλόγου ΚΟΥΠΑ Κιλκίς στην α΄κατηγορία Κ. Μακεδονίας όπου αγωνίζεται και ο Αετός Κιλκίς, ενισχύει μεν την παρουσία του κιλκισιώτικου καλαθοσφαίρου σ’ αυτήν, πλην όμως δεν μπορεί να αντισταθμίσει σε υπερθετικό βαθμό την κατά τα ανωτέρω συντελεσθείσα αποδυνάμωσή του, καθώς, όπως αναφέρθηκε, μετά την απόσυρση του Ευάθλου εκπροσωπείται σ’ αυτήν την κατηγορία από δύο ομάδες και όχι τρεις.

Ωστόσο και σε αυτήν την περίπτωση ισχύει το διαχρονικό «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Και αν εν προκειμένω το «κακό» ήταν η «έξοδος» του κιλκισιώτικου καλαθοσφαίρου από τον χώρο των εθνικών κατηγοριών και περιορισμός της εκπροσώπησής του στην ανώτερη περιφερειακή, το «καλό» είναι, ότι, παρά τις αντίξοες συνθήκες της παρούσης οικονομικής και υγειονομικής συγκυρίας, τα τμήματα υποδομής ή «φυτώρια» ή «κυψέλες» των προαναφερθέντων συλλόγων συν των ΑΟ Γουμένισσας, Εργονάθλου Πολυκάστρου, Σελεύκου Ευρώπου και Ατρομήτων Καμπάνη-Ν.Σάντας (πρώην δήμου Γαλλικού)… είναι εδώ. Είναι εδώ και αποδύονται σε συνεχή αγώνα γιά την συστηματική «καλλιέργεια» του αθλήματος και την κατά τον καλύτερο τρόπο κατάρτιση, προώθηση και ανάδειξη των τοπικών ταλέντων του, δείχνοντας τον… «μονόδρομο» γιά όλους τους οργανωμένους φορείς του αθλητισμού.

Διότι, από την στιγμή που, ενόσω διαρκούσε η οικονομική κρίση, ενέσκηψε και η υγειονομική, οξύνοντας ακόμη περισσότερο την πρώτη, είτε είναι ελάχιστα τα περιθώρια είτε δεν υπάρχουν καθόλου τέτοια στον νομό γιά στελέχωση ομάδων με υψηλές οικονομικές προδιαγραφές, τόσο σε επίπεδο απολαβών παικτών όσο και σε επίπεδο λειτουργικών δαπανών και γενικώς ανταπόκρισης σε υψηλές απαιτήσεις.

Αντιθέτως, στελεχώνοντας τις ομάδες με παίκτες προερχομένους από τα «φυτώρια» ή «κυψέλες» τους, όλοι οι σύλλογοι, που διατηρούν τμήματα ομαδικών αθλημάτων, εν προκειμένω δε καλαθοσφαιρικά, έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες και προοπτικές να «εξέλθουν αλώβητοι» ή με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες από την κρίση, να παραμείνουν στο «προσκήνιο» της δραστηριότητας του χώρου, δίνοντας το «παρών» στις αγωνιστικές διοργανώσεις του, και, εν τέλει, να δημιουργούν σιγά – σιγά προϋποθέσεις αναβάθμισης σε όλους τους τομείς μόλις τα οικονομικά δεδομένα (διότι τα πάντα από την οικονομία εξαρτώνται) το επιτρέψουν και πάλι.

Βεβαίως η στήλη έχει σταθεί κατ’ επανάληψιν και στην παράμετρο της, αν όχι «καρκινοβασίας», πορείας του κιλκισιώτικου καλαθοσφαίρου με βραδύτερο ρυθμό από αυτόν, που θα μπορούσε να «πιάσει», εξ αιτίας της πολυδιασπάσεως των δυνάμεών του κατά την τελευταία δεκαετία. Μία πορεία στην οποία, άλλωστε, είναι δυνατόν να αποδοθούν οι από αισθητά μέχρι ασυγκρίτως λιγότερες αγωνιστικές επιτυχίες και διακρίσεις του σε σύγκριση με το καλαθόσφαιρο νομών ιδίων προδιαγραφών σε όλους τους τομείς με αυτόν του Κιλκίς.

Όμως το θέμα των συνεπειών της πολυδιάσπασης είναι κάτι, το οποίο αφορά σε προσέγγιση του χώρου του κιλκισιώτικου καλαθοσφαίρου υπό ομαλές οικονομικές και υγειονομικές συνθήκες, και όχι υπό τις σημερινές. Σε ό,τι αφορά στην παρούσα συγκυρία, αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα, από την στιμή μάλιστα που όλοι οι υπάρχοντες σύλλογοι έχουν επιδείξει και επιδεικνύουν συνέπεια στην συστηματική λειτουργία των τμημάτων υποδομής, παρέχοντας στις «τρυφερές» ηλικίες την δυνατότητα ολοκληρωμένης κατάρτισης και παροχής καλαθοσφαιρικής παιδείας, πριν περάσουν στις φάσεις της εκπαίδευσης, της συστηματικής προπόνησης και της αγωνιστικής διαδικασίας.

Και ενόσω ισχύουν όλα αυτά, το κιλκισιώτικο καλαθόσφαιρο ούτε «πορεύεται στα τυφλά» ούτε διατρέχει κίνδυνο «εκτροχιασμού» εξ αιτίας της προσφάτου υποβαθμίσεως της πέραν των ορίων του νομού εκπροσωπήσεώς του. Αντιθέτως, συγκεντρώνει από τώρα και σιγά-σιγά τις προϋποθέσεις ανάκαμψης και στο επίπεδο της «προθήκης», κοινώς «βιτρίνας», όταν η γενικότερη κατάσταση εξομαλυνθεί. Και τούτο διότι θα «πατεί» πάνω στις «στερεές» βάσεις, στις οποίες «πατεί» κάθε αθλητικός χώρος, που εμπιστεύεται το δυναμικό του τόπου του και δίνει προτεραιότητα και έμφαση στην αξιοποίησή του, εξασφαλίζοντας και ευρεία φήμη από την στιγμή που μονάδες του προκαλούν αρχικώς το ενδιαφέρον και στελεχώνουν αργότερα συλλόγους εθνικών κατηγοριών, συμπεριλαμβανομένης της ανωτέρας.

Μπορεί δηλαδή και τα παλαιότερα χρόνια οι σύλλογοι του νομού Κιλκίς να αντιμετώπιζαν ποικίλες δυσκολίες, όμως ουδέποτε περιέπεσαν σε αφάνεια και ανυποληψία, ακριβώς επειδή πάντα λειτουργούσαν τα «φυτώριά» τους, πάντα «αντλούσαν νερό» και δύναμη στελέχωσης από τις «δεξαμενές» τους, πάντα ανεδείκνυον ταλέντα, που αφ’ ενός μεν αναβάθμιζαν τις ομάδες τους, αφ΄ετέρου δε καθιστούσαν γνωστό το όνομα του νομού σε πανελλήνιο αλλά και διεθνές επίπεδο.

Όλα αυτά τα φέρνει στον νου το τελευταίο-τελευταίο παράδειγμα 19χρονου Κιλκισιώτη παίκτη, που υπέγραψε συμβόλαιο με μεγάλη και ιστορική ομάδα του ελληνικού καλαθοσφαίρου, έχοντας ήδη αναδειχθεί ως ταλέντο του κιλκισιώτικου, συνεχίζοντας μιάν αξιοσημείωτη παράδοσή του.

Μία παράδοση, που πρέπει να διατηρηθεί, ώστε το καλαθόσφαιρο του νομού να είναι σε συνεχή θέση και ετοιμότητα, αφ’ ενός μεν να «σταθεί όρθιο» στην κρίση, αφ’ ετέρου δε να εισέλθει στην «επομένη ημέρα» με περισσότερες δυνατότητες και αξιώσεις.

Γι’ αυτό, σε όλα τα καλαθοσφαιρικά «φυτώρια» λέμε «ναι» και στηρίζουμε με κάθε τρόπο, και «έκαστος εν τω μέτρω του δυνατού», την δραστηριότητά τους, εκπαιδευτική και αγωνιστική.