«Κόντρα» στην… λησμονιά

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Η υγειονομική κρίση έχει «πάρει», ως γνωστόν, «παραμάζωμα» και τον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού, κάτι το ιδιαιτέρως έκδηλο και στον κιλκισιώτικο.

Προηγούμενα σημειώματα της στήλης αναφέρθηκαν στις επιπτώσεις της πανδημίας στο «οικοδόμημα» του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.

Αυτές δεν είναι λιγότερο έντονες και στα αντίστοιχα των άλλων αθλοπαιδιών σε επίπεδο νομού, δηλαδή καλαθοσφαίρου, πετοσφαίρου και χειροσφαίρου, μετά την υποχρεωτική αναστολή κάθε αγωνιστικής δραστηριότητος και τους «ασφυκτικούς» (μέχρι… «παραλύσεως») περιορισμούς στην αναπτυξιακή.

Και ναι μεν, παρά την καθ’ όλα νοσηρή κατάσταση από την άνωθεν επιβαλλόμενη αδρανοποίηση, οι παράγοντες των σωματείων εξαντλούν κάθε δυνατότητα, που επιτρέπει την «με νύχια και δόντια» διατήρηση του έμψυχου δυναμικού, ώστε αυτό να ενεργοποιηθεί και πάλι μετά την παρέλευση της πανδημίας και των εξ αυτής «απαγορευτικών» και απαγορεύσεων.

Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να αντιμετωπίσουν και έναν απρόβλεπτο ή ακόμη και αδιανόητο πριν την έναρξη της αγωνιστικής κρίσης κίνδυνο, σε σχέση με την κοινωνική παράμετρο της λειτουργίας του αθλητισμού.

Είναι ο κίνδυνος της ψυχικής και πνευματικής αποκοπής των σωματείων από το κοινωνικό γίγνεσθαι κάθε τόπου, ακριβώς επειδή η δραστηριότητά τους τελεί υπό τις πλέον ρητές απαγορεύσεις, την ίδια στιγμή που στην κοινή γνώμη «σερβίρονται» αδιακόπως από την τηλεόραση, τις ιστοσελίδες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είτε το «μενού» της, έστω και υπό περιορισμούς, δραστηριότητα φορέων μέρους του επαγγελματικού αθλητισμού είτε «το πιάτο» άλλων οποιωνδήποτε πλην αθλητισμού θεμάτων.

Πιό απλά, εξ αιτίας του ανωτέρω συνδυασμού ελλοχεύει ο κίνδυνος να ατονήσει εντελώς το ενδιαφέρον της κάθε τοπικής κοινωνίας γιά την δραστηριότητα των τμημάτων αθλοπαιδιών και άλλων αθλημάτων, που διατηρούν οι τοπικοί σύλλογοι, εκεί που αυτά ήταν ανέκαθεν και αδιαλείπτως ταυτισμένα με την ανάπτυξη του αθλητισμού, ως «κυψέλες» του.

Και αν οι «κυψέλες» τέτοιων αθλημάτων, δηλαδή οι τοπικοί σύλλογοι με τα αντίστοιχα τμήματα, «κολλήσουν» στο «τέλμα» της αδιαφορίας της τοπικής κοινής γνώμης, επειδή απλούστατα αυτή κοντεύει… να τις «ξεχάσει» εξ αιτίας των συνεχών «απαγορευτικών» στην λειτουργία τους, τότε το επόμενο «βήμα» θα είναι …η πλήρης απενεργοποίησή τους.

Προ αυτού ακριβώς του κινδύνου, οι ιθύνοντες των σωματείων, πέραν των φιλοτίμων και ενίοτε και υπερανθρώπων προσπαθειών που καταβάλλουν, γιά να κρατήσουν «ζωντανά» αυτά και την αναπτυξιακή υποδομή γενικότερα, έχει στην διάθεσή τους και έναν μέσον «αμύνης», που προκύπτει από την εφαρμογή του διαχρονικού «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Στην προκειμένη περίπτωση το «κακό» είναι η πανδημία και το «καλό» η… θετική πλευρά της ανάπτυξης της επικοινωνιακής τεχνολογίας, καθώς, η τελευταία, χωρίς να αντικαθιστά με τίποτε την άμεση επαφή και επικοινωνία, προσφέρει στους παράγοντες την δυνατότητα να διατηρήσουν «ζωντανή» την επαφή των σωματείων με την κοινή γνώμη, αναπτύσσοντας δραστηριότητες ενημερωτικού χαρακτήρα με την συχνή διοργάνωση τηλεδιασκέψεων, που κατά την παρούσα συγκυρία υποκαθιστούν τις διά ζώσης εκδηλώσεις, διασκέψεις και συνέδρια των… κανονικών συνθηκών. «Από το ολότελα»… σίγουρα καλύτερα.

Διότι, τουλάχιστον με την κατ’ αυτόν τον τρόπο επικοινωνία:

-Υπενθυμίζεται… η ύπαρξη των αθλητικών σωματείων ως μερών του κοινωνικού ιστού των τόπων, στους οποίους εδρεύουν.

-Ενημερώνεται ο κάθε φίλος του ερασιτεχνικού αθλητισμού γιά το τι «περπατεί» και τι δεν «περπατεί» σ’ αυτά, ώστε να είναι σε θέση, αναλόγως και προς τις δυνατότητές του, να εκδηλώσει έμπρακτο ενδιαφέρον γιά στήριξη της λειτουργίας τους τούτη την δυσμενή γιά όλο τον κόσμο συγκυρία.

-Διατηρείται η συνοχή στα ίδια τα σωματεία, καθώς ενδυναμώνεται το φρόνημα παραγόντων, μελών και αθλητών να «μην τους πάρει από κάτω», να μην αφήνουν, δηλαδή, την απογοήτευση να τους κυριεύει.

-«Προλειαίνεται» καλύτερα το «έδαφος» γιά την επανένταξη στην ομαλότητα, μετά το πέρας της πανδημίας, αμβλύνοντας πιθανά οργανωτικά και λειτουργικά προβλήματα, που θα μπορούσαν να ανακύψουν σε περίπτωση απότομης και χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία επανενεργοποίησης.

Καθώς, λοιπόν, το «κλίμα» στον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού έχει «βαρύνει» από τις συνεχείς αναστολές των αγωνιστικών δραστηριοτήτων σ’ αυτόν, η προσφυγή στην σύγχρονη επικοινωνιακή τεχνολογία γιά την διά τηλεδιασκέψεως διοργάνωση ενημερωτικών εκδηλώσεων ίσως να αποτελέσει το «αντίβαρο», που θα το «ελαφρύνει».

Άλλωστε, εκείνο, το οποίο αρχικώς προέχει, είναι να μην «ξεχάσουν» κοινή γνώμη και φίλαθλος κόσμος του νομού τους φορείς εκείνους του αθλητισμού του, με τα τμήματα αθλοπαιδιών και άλλων αθλημάτων, καθώς μετά το ποδόσφαιρο, του οποίου το «οικοδόμημα» «μετρά» περισσότερες από οκτώ δεκαετίες ζωής, και αυτά έχουν να επιδείξουν ιστορία τεσσάρων δεκαετιών, έχοντας προσφέρει σε τούτο τον τόπο ουκ ολίγες αθλητικές διακρίσεις.

Και οι δια τηλεδιασκέψεως ενημερωτικές εκδηλώσεις των συλλόγων, ενδείκνυται ως κατάλληλη επιλογή για να μην «πέσουν» τα σωματεία «θύματα» …της λησμονιάς της κοινής γνώμης και να παραμείνουν τα γνωστά «ζωντανά κύτταρα» αθλητικής ανάπτυξης, ώστε να καταστεί λιγότερο δύσκολη η επάνοδος στην …όποια κανονικότητα.