Η μόνη επιλογή ελπίδας

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Κονεύει να «κλείσει» ένας χρόνος από την εμφάνιση της πανδημίας του νέου κορωνοϊού στην χώρα μας, και ήδη από την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο οι επιπτώσεις της υπήρξαν καταφανείς στις αγωνιστικές αθλητικές διοργανώσεις, ιδίως δε, όσον αφορά σε τοπικό επίπεδο, στις ποδοσφαιρικές, αλλά και στην λειτουργία του κάθε αθλητικού χώρου γενικότερα, ιδίως δε του ποδοσφαιρικού.

Και ενώ, μετά το πρώτο «ταρακούνημα», ο χώρος αυτός «πήγε να σταθεί στα «πόδια» του, έστω και με την καθυστερημένη έναρξη της περιόδου 2020-21, ήλθε η έξαρση ή αλλιώς το δεύτερο «κύμα» της πανδημίας, με την συρροή περιορισμών και «απαγορευτικών», για να τον «ρίξει» και πάλι στο «έδαφος», αναστέλλοντας κάθε αγωνιστική και αναπτυξιακή δραστηριότητα. Εν όσω δε διαρκεί η σημερινή υγειονομική κρίση, αρχίζει να πλανάται το ενδεχόμενο έμπρακτου αντικρύσματος της πρότασης της στήλης για πλήρη ακύρωση της φετινής, ούτως ή άλλως «πετσοκομμένης», περιόδου, εκεί που αρχικώς η πρόταση αυτή είχε θεωρητικό ή «ακαδημαϊκό» χαρακτήρα.

Εστω, όμως, ότι ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, οι ιθύνοντες του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου επιμένουν να προσανατολίζονται στην επιλογή της πάση θυσία ολοκληρώσεως της περιόδου, με το επιχείρημα του να μην υπάρξει πλήρης «αποκέντρωση» της ποδοσφαιρικής δραστηριότητας.

Σ’ αυτήν την περίπτωση το ζητούμενο θα είναι ο περιορισμός των ήδη σοβαρών οικονομικών επιπτώσεων της υγειονομικής κρίσης στο τοπικό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, δεδομένης και της γενικότερης επιδεινώσεως των οικονομικών δεικτών μετά την εμφάνιση και εν συνεχεία έξαρση της πανδημίας.

Και από την στιγμή που υφίσταται αυτό το ζητούμενο, θα ήταν καλό για το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο, οι ιθύνοντες του να μην επιμείνουν στην έναντι παντός τιμήματος ολοκλήρωση της αγωνιστικής περιόδου, αλλά, αντιθέτως, να δώσουν έμφαση στην, έστω και μετ’ εμποδίων αναπτυξιακή διαδικασία.

Τούτο σημαίνει αφ’ ενός μεν αναδιοργάνωση των αγωνιστικών εκδηλώσεων ηλικιακών κατηγοριών, ανασυγκρότηση και λειτουργία των αντιπροσωπευτικών ομάδων ηλικιακών κατηγοριών προσαρμοσμένη αρχικώς στα δεδομένα των περιορισμών, με προοπτική αναβάθμισής της μετά την άρση αυτών, αφ’ ετέρου δε ουσιαστική στήριξη όλων των σωματείων στην κατεύθυνση της εκ μέρους των προτεραιότητας στο κατά τόπους έμψυχο δυναμικό.

Να στηριχθούν δηλαδή, τα σωματεία, τα οποία εδρεύουν σε περιοχές με πληθυσμιακά δεδομένα, που τα επιτρέπουν να συγκροτούν τμήματα ηλικιακών κατηγοριών ή υποδομής, και να ενθαρρυνθούν τα εδρεύοντα σε περιοχές πληθυσμιακώς μειονεκτούσες να προχωρούν σε συνενώσεις (όχι συγχωνεύσεις), ώστε να αξιοποιείται από κοινού το νεανικό έμψυχο δυναμικό αυτών των περιοχών, με εναλλάξ κατ’ έτος ενεργοποίηση των ομάδων των σωματείων ή με συγκέντρωση του υλικού σε μιαν ομάδα, που θα δίνει τους εντός έδρας αγώνες της εναλλάξ σε όλα τα γήπεδα των προαναφερθείσων περιοχών.

Η συγκεκριμένη ιδέα εκπορεύεται από την κοινή παραδοχή της μακροβίωσης, την οποία εγγυάται για κάθε ομάδα η οργάνωση συστηματικής αξιοποίησης του ντόπιου έμψυχου δυναμικού, με την λειτουργία αναλόγου προς τα πληθυσμιακά μεγέθη αριθμού τμημάτων ηλικιακών κατηγοριών ή υποδομής ή «ακαδημιών».

Τα πλέον «ηχηρά» παραδείγματα προέρχονται από συλλόγους – «κολοσσούς» του εξωτερικού, όπως Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Αγιαξ κλπ, που ναι μεν στελεχώνονται έξωθεν, στο πλαίσιο της λειτουργίας των ως οικονομικών μεγεθών της ελεύθερης αγοράς, πλην όμως διαθέτουν και λαμπρές μονάδες, που προέρχονται από τις «ακαδημίες» τους, ενώ στην συνέχεια σταδιοδρομούν και αλλού βάσει του ιδίου κανόνος. Με άλλα λόγια αυτοί οι σύλλογοι ξοδεύουν μεν πολλά, για να στελεχώνονται επαρκώς σε ύψιστο επίπεδο, ωστόσο αναδεικνύουν και παίκτες, από την μετακίνηση των οποίων αποκομίζουν ανάλογα οφέλη, καθώς «γεμίζουν» τα ταμεία τους.

Για αρκετά χρόνια «έλαμπε το άστρο» και του εγχωρίου παραδείγματος της ΑΕ Λάρισας, που ανεδείχθη η κορυφαία ομάδα της περιφέρειας σε αγωνιστικές διακρίσεις, ενώ έλαβε και πανευρωπαϊκές «περγαμηνές» την μακρά εποχή (αρχές ’70 – τέλη ’80) κατά την οποία είχε μετατρέψει σε «φυτώριο» της… όλο τον νομό Λαρίσης, ανάγοντας όλα τα επιφανή σωματεία του σε… «δορυφόρους» της.

Εφ’ όσον, λοιπόν, εκτός από το οξύ πρόβλημα της πανδημίας, συνεχίζει να υφίσταται το… οξύτερο της οικονομίας, και επειδή ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο οι καιροί οικονομικώς είναι ου μενετοί, θα ήταν πράξη σωφροσύνης εκ μέρους τόσο των ιθυνόντων του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου όσο και, κυρίως, των ίδιων των σωματείων, το να «βάλουν κάτω τα πράγματα» και να «χαράξουν» πορεία προς αυτό, το οποίο έπρεπε προ πολλού να αποτελεί πραγματικότητα:

Τον «απογαλακτισμό» του χώρου από την λειτουργία με γνώμονα και κατευθυντήριο «μοχλό» την αλόγιστη «επένδυση» στο αφμιβόλου αντικρύσματος εφήμερο υποκειμενικά όφελος και την στροφή του στην λειτουργία την υποκινούμενη από την ενίσχυση των βάσεων του «οικοδομήματος», δια της παντί τρόπω αξιοποιήσεως του έμψυχου δυναμικού του νομού, αρχής γενομένης από αυτήν του κάθε επί μέρους τόπου αναλόγως προς τις δυνατότητές του.

Είναι επιλογή, που συνδυάζει το περισσότερο καθαρώς ποδοσφαιρικό (όχι αγωνιστικό) όφελος με το λιγότερο κόστος.

Είναι επιλογή, που εξασφαλίζει υγιά λειτουργία των σωματείων, περιορίζοντας ή ελαχιστοποιώντας τους «πειρασμούς», στους οποίους βάζει το κακώς εννοούμενο πρόσκαιρο αγωνιστικό όφελος, στο πλαίσιο ενός κάθε άλλο παρά υγιούς ανταγωνισμού.

Είναι επιλογή, που δίνει κίνητρα σε ανθρώπους «τρυφερών ηλικών» κάθε περιοχής του νομού να ενασχοληθούν συστηματικώς με το ποδόσφαιρο, σε μία συγκυρία κατά την οποία ο τρόπος λειτουργίας του «οικοδομήματος» ωθεί συνήθως… στην απαξίωση του αθλήματος.

Είναι επιλογή, που συμβάλλει και στην συγκράτηση ανθρώπων «τρυφερών ηλικιών» στους γενέθλιους τόπους τους ή τόπους καταγωγής τους, διατηρώντας τους «ζωντανούς» σε μία συγκυρία που ευνοεί την μετακίνηση στα αστικά κέντρα.

Είναι, τέλος, επιλογή, την οποία υποδεικνύουν όλοι οι ειδήμονες του ποδοσφαίρου ως τον σημαντικότερο παράγοντα ουσιαστικής ανάπτυξης και προόδου του αθλήματος.

Για όλα αυτά, επιλογή, της οποίας έχει απόλυτη ανάγκη κατά την παρούσα συγκυρία το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο, ως η μόνη ενδεδειγμένη για πραγματική ανάταξη, ανάκαμψη και ανάπτυξη.

Η μόνη επιλογή ελπίδας.