Σκοπός είναι να μη χάσεις
Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανθρώπων ανήκετε και συγγνώμη που μας κατηγοριοποιώ αλλά χάριν ευκολίας επιτρέψτε μου. Εγώ ανήκω στους ρομαντικούς. Σε αυτούς που σημασία δεν έχει το αποτέλεσμα αλλά κυρίως η προσπάθεια. Σε αυτούς που δίνουν μεγάλη σημασία στην
πορεία και όχι στον προορισμό. Σε αυτούς που παίζουν για τη χαρά του παιχνιδιού και όχι απαραίτητα για να δοξαστούν, νικώντας σε αυτό.
Πρόσφατα έπιασα τον εαυτό μου να παίζει διαφορετικά. Να βλέπει πως παίζουν οι άλλοι, να ακολουθεί νόρμες και κανόνες τα οποία άλλοι έχουν θεσπίσει. Να παίζει «…όπως πρέπει γιατί έτσι πάει». Και ξενέρωσα πολύ με αυτό. Όποιος κι αν είναι ο στόχος, αν δεν έχεις χαρεί
το παιχνίδι, πόσο ευχαριστημένος θα είσαι με το αποτέλεσμα; Πόσο ήσυχος θα κοιμάσαι εννοώ. Και συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει τη φαντασία, την όρεξη για παιχνίδι, τη δημιουργικότητα και εν τέλει τον εαυτό μου. Παίζοντας με τους κανόνες τον άλλων κατάντησα από παίκτης, ουσιαστικά πιόνι. Δεν λέω ότι είναι κακό να είσαι πιόνι. Ίσα ίσα έχει και τα καλά του, χωρίς εσένα δεν νοείται παιχνίδι, μετά το τέλος του παιχνιδιού πάντα είσαι μέσα στο κουτί και ποτέ δε σε πετάνε. Μα μπορεί και να χαθείς. Σέβομαι την επιλογή όσων θέλουν να είναι τα πιόνια, προς το παρών όμως (γιατί ποτέ μη λες ποτέ) δεν θα ήθελα να ανήκω σε αυτή τη κατηγορία.
Εγώ θέλω να είμαι παίκτης. Να χαίρομαι τη διαδικασία κι ας χάσω. Εξάλλου και μετά όλοι φίλοι θα είμαστε, αν παίξαμε σωστά και τίμια, με σεβασμό ο ένας στον άλλον. Όποιος κι αν νικήσει, όλοι θα έχουμε χαρεί τη διαδικασία. Κι εκείνη είναι που κρατάει την περισσότερη ώρα, η διαδικασία και όχι το αποτέλεσμα. Άρα γιατί να χάσω τον εαυτό μου παίζοντας; Γιατί να μην χαρώ τη διαδικασία κι ας ξέρω ότι μπορεί να μην νικήσω. Μπορεί όμως να μάθω πράγματα, μπορεί να γίνω σοφότερος, μπορεί να βελτιώσω τον εαυτό μου στο επόμενο παιχνίδι κι έτσι πάλι κερδισμένος να βγω. Εξάλλου κάπου χάνεις, κάπου κερδίζεις.
Δεν είμαστε όλοι για όλα. Κι αν δεν προσπαθήσεις με τις δικές σου δυνάμεις πως θα μάθεις για ποια είσαι ικανός εσύ; Μείνε με το όνειρο σου και πάλεψε με σύμμαχο αυτό. Κι αν κάπου στο δρόμο χάνεσαι να ξαναγυρνάς σε αυτό για να παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις. Κι αν τα χάσεις όλα στο τέλος σίγουρα θα σου μείνει το όραμα σου. Ενώ αν παίξεις χωρίς αυτό τι θα σου μείνει; Όχι απλά τίποτα αλλά θα έχεις χάσει και πολλά παραπάνω στη διαδρομή, μα το πιο σημαντικό είναι ότι θα έχεις ήδη χάσει τον εαυτό σου.
«Να παλεύεις για αυτά που πιστεύεις, ακόμη κι αν είναι αντίθετα στο ρεύμα. Να παλεύεις, μέχρι αυτά που πιστεύεις να γίνουν ρεύμα.» Με αυτή τη φράση του Κωνσταντίνου Τασούλα, θέλω να ολοκληρώσω την αποτύπωση των συναισθημάτων μου, σαν μια υπενθύμιση και σε
μένα. Μην ξεχνάτε τον εαυτό σας. Θα τον «κουβαλάτε» για πάντα.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα από τον Αθανάσιο Τατάρογλου πατήστε εδώ.
