Του πρώην υπουργού Σ.Τσιτουρίδη: Στη μνήμη του Αντώνη Παπαδόπουλου – Κιλκίς 1964
Με θλίψη ενημερώθηκα για την απώλεια ενός παιδικού φίλου, του Αντώνη Παπαδόπουλου, γιατρού από το Κιλκίς, που έφυγε νωρίς μέσα στις γιορτές.
Η αφήγηση που ακολουθεί γίνεται στη μνήμη του και το περιστατικό που θα αφηγηθώ αναδεικνύει σε όλο του το μεγαλείο τον ανορθολογισμό – για να το πω κομψά- του κράτους εκείνης της εποχής. Και αναφέρομαι σε μια εποχή στην οποία κυβερνούσε η Ένωση Κέντρου, η οποία λίγους μήνες πριν είχε διαδεχθεί την ΕΡΕ.
Δήμαρχος στο Κιλκίς στις δημοτικές εκλογές του 1964 με την στήριξη της ΕΔΑ αναδείχτηκε ο γιατρός Άγγελος Παρθένης. Κέρδισε στον δεύτερο γύρο τον υποψήφιο της ΕΡΕ Κώστα Κορωνίδη. Την εβδομάδα μετά τις εκλογές, νωρίς ένα πρωί, μια ομάδα παιδιών παίζαμε μπάλα στην πλατεία της λαϊκής αγοράς του Κιλκίς, στο “παζάρι”. Ένας σοβαρός, καλοντυμένος με κουστούμι και γραβάτα κύριος μας διακόπτει και ζητά να τον ακούσουμε.
«Θέλω δυο παιδιά να διανείμουν ένα ευχαριστήριο μήνυμα μου στα μαγαζιά της 21ης Ιουνίου. Από το ένα άκρο στο άλλο –περίπου τριακόσια μέτρα. Όποιος το κάνει θα του δώσω από πέντε δραχμές». Επισημαίνω ότι το τάλιρο ήταν στην ηλικία μας για άλλους χαρτζιλίκι εβδομάδας, για άλλους μήνα και για τους περισσότερους απλησίαστο όνειρο! Όσοι ήμασταν εκεί, αυτονοήτως, σηκώσαμε τα χέρια για να επιλεγούμε.
Ο σοβαρός κύριος, που είχε ένα μαγαζί εμπορίας δημητριακών στην πλατεία, επέλεξε εμένα και τον Αντώνη Παπαδόπουλο – ή Πιπίνο- του οποίου ο πατέρας, κ. Σωκράτης, είχε ένα ξυλουργείο στη γειτονιά.
Με μεγάλη χαρά ξεκινήσαμε την αποστολή, έχοντας ο καθείς από εκατό περίπου έντυπα. Ήταν ένα απλό λευκό χαρτί, που με μαύρα γράμματα έλεγε “Ευχαριστώ που με εκλέξατε πρώτο δημοτικό σύμβουλο Κιλκίς. Αντώνης Γεωργιάδης”. Με τον Πιπίνο, που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από ‘μένα, βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο. Εγώ από τη μια πλευρά, αυτός από την άλλη.
Σε ένα τέταρτο είχαμε φθάσει από του Νικολόπουλου το βιβλιοπωλείο έως κάτω στο περίπτερο της “Παπαδιάς”. Απ’ το ένα φανάρι στο άλλο σήμερα. Τα έντυπα που περίσσεψαν, όταν γύρισα στο σπίτι, τα έβαλα σε μια μικρή μαρμάρινη θήκη, μέσα στην οποία υπήρχε το ωρολόγι του νερού.
Αργά το απόγευμα χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Άκουσα τον πατέρα μου να ανοίγει την πόρτα και να συζητά με δυο αγνώστους σ’ εμένα. Λίγα λεπτά μετά με πλησιάζει ο πατέρας μου και με ρωτά τι μοίραζα το μεσημέρι στην αγορά. Στην ηλικία που ήμουν τότε ο νους μου πήγε στο “κακό”!
Πίστεψα ότι ο κύριος που μας έδωσε τα έντυπα και τις πέντε δραχμές αμφισβήτησε τη δουλειά μας και έστειλε να ζητήσει πίσω τα χρήματα! Οι δυο άγνωστοι είχαν μπει κι αυτοί στο σπίτι.
Απευθυνόμενος σ’ αυτούς τους διαβεβαίωσα ότι είχα εκτελέσει την αποστολή και πως ότι έντυπα είχα βάλει δίπλα στο ωρολόγι του νερού είχαν περισσέψει. Οι άγνωστοι άνοιξαν τη μαρμάρινη θήκη, πήραν τα έντυπα, είπαν κάτι στον πατέρα μου και έφυγαν. Ανακουφισμένος που δεν μου ζήτησαν το τάλιρο ρώτησα τον πατέρα μου αν θα ξανάρθουν.
«Όχι τώρα» μου είπε.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 η τότε κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας και Συνασπισμού απεφάσισε το κάψιμο των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων στους οποίους καταγράφονταν τα φρονήματα των πολιτών από την εποχή του μεσοπολέμου μέχρι και την μεταπολίτευση.
Ένας φίλος που είχε ασχοληθεί με το θέμα μου τηλεφώνησε στις Βρυξέλλες. Με ενημέρωσε ότι υπήρχε φάκελος στο όνομά μου που σημείωνε “Το 1964 μοίραζε προκηρύξεις ανατρεπτικού περιεχομένου.” Το 1964 ήμουν 10 ετών!
Ο Αντώνης Γεωργιάδης είχε εκλεγεί πρώτος δημοτικός σύμβουλος με τον συνδυασμό του δημάρχου που στηριζόταν από την ΕΔΑ. Και το “Σας ευχαριστώ που με εκλέξατε πρώτο δημοτικό σύμβουλο Κιλκίς” ήταν μια προκήρυξη ανατρεπτικού περιεχομένου (!) για τη διανομή της οποίας φυσικοί αυτουργοί ήμασταν εγώ και ο Αντώνης Παπαδόπουλος.
Καλά να ‘σαι όπου και να ‘σαι, φίλε Πιπίνο!
