«Ρατσιστές» επειδή «πέφτουμε» στην παγίδα που «στήνουν» οι …πραγματικοί ρατσιστές

Μου δημιουργήθηκε η απορία με όλα αυτά που βλέπω. Τελικώς ρατσιστής γίνεσαι ή γεννιέσαι; Πιστεύω όμως ότι ευκόλως προκύπτει πως γίνεσαι. Αποκλείεται να γεννιέσαι. Ειδικότερα αν είσαι Έλληνας. Πιστεύουμε, ότι έχουμε μια υπεροχή έναντι άλλων λαών λόγο πολιτισμού αλλά δεν μπορεί να μην έχουμε την δυνατότητα να αναγνωρίσουμε ότι σε αυτόν τον πολιτισμό που οι πρόγονοι μας έφτιαξαν δεν είμαστε καν αντάξιοι του, πόσο μάλλον να τον συνεχίσουμε και να τον αναπτύξουμε.

Και αντί να κοιτάξουμε πώς να γίνουμε σαν κι αυτούς και ακόμη καλύτεροι, πέφτουμε στην παγίδα του να επαναπαυόμαστε σε όσα μας παρέδωσαν και πολλές φορές να τα καταστρέφουμε κιόλας. Υπάρχει πιο ισχυρό παράδειγμα από την Δημοκρατία; Δεν την σεβόμαστε. Πολλοί την πολεμούν κιόλας καθώς τους διαφεύγει ότι μόνο μέσα σε αυτή μπορούν να επιβιώσουν.

Και έτσι μας «ποτίζουν» και καταφέρνουν πολλές φορές, ακόμη και να μας «μουλιάσουν» με διάφορα αρνητικά για να μας κάνουν ρατσιστές. Και εμείς «πέφτουμε» στην παγίδα. Γιατί αποκλείεται να γεννηθήκαμε ρατσιστές. Φοβόμαστε πιθανόν το νέο, το οποίο δεν είναι και ότι πιο κοντά σε εμάς, για να μπορέσουμε να το αποδεχτούμε. Κλείνουμε σχολεία για να μην πάνε τα παιδιά των προσφύγων, δέρνουμε ανθρώπους που έφυγαν από τον πόλεμο (καλώς ή κακώς για κάποιους), φερόμαστε σαν να μην ζούμε στην χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, στη χώρα του ξένιου Δία, στην χώρα που οι πολίτες της πέρασαν και περνούν πολλά περισσότερα δεινά.

Κι όμως δείχνουμε αδύναμοι, ίσως γιατί κουραστήκαμε. Ίσως γιατί διακόσια χρόνια δεν είναι αρκετά για να κλείσουν οι πληγές μας, δεν μας άφησαν κιόλας να τις επουλώσουμε. Και ξύνοντας μας, μας κρατάνε πίσω. Γιατί θα μου πείτε, μας ζηλεύουν; Θα ήθελαν να ήταν σαν κι εμάς; Θέλουν να μας εκδικηθούν; Δεν ξέρω. Ίσως επειδή εκείνοι ποτέ δεν ήταν στην θέση μας για να μας καταλάβουν.

Και έτσι γινόμαστε έρμαια των πιο άσχημων συμπεριφορών και συναισθημάτων μας. Κάνουμε πράξεις που θα ντρεπόμασταν να ξεστομίσουμε υπό άλλες συνθήκες και κατηγορούμε για όλα τους άλλους. Και έτσι αφήνουμε τον εαυτό μας, τον δικαιολογούμε με όποιον τρόπο μπορούμε, για να μην αισθανόμαστε ντροπή που κατάντησε έτσι.

Μπορούμε, όμως, να αντισταθούμε με όποιες δυνάμεις μας έχουν απομείνει. Μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη μας και να μην αφήσουμε ανόητους να κάνουν κουμάντο την δική μας Πατρίδα, που τόσο αίμα χύθηκε για να αποτελέσει πρότυπο για τον υπόλοιπο κόσμο. Και προπάντων να είμαστε ενωμένοι. Εχει δείξε άλλωστε η Ιστορία, ότι μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε λαμπρά πράγματα και να αντιμετωπίσουμε τα δεινά μας.