Ρατσισμός στο χιούμορ δεν υπάρχει
Άνθρωποι που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ σοβαρά. Αυτή η μάστιγα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρακολουθώ με μεγάλη λύπη και ίσως μια μικρή υπόνοια οργής τη διαμάχη μεταξύ Έλενας Ακρίτας και Μάρκου Σεφερλή. Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω για αυτό το θέμα γιατί η κωμωδία, η σάτιρα, το γέλιο έχουν πάρει ταμπέλες και έχουν «πολεμηθεί», σχολιαστεί και συζητηθεί ατελείωτες ώρες σε αυτή την καημένη Ελλαδίτσα μας, που ζει με στερεότυπα και προκαταλήψεις χρόνων, αλλά κάνει προσπάθειες, οφείλω να το αναγνωρίσω, να απαλλαγεί από αυτά.
Με ενοχλούν πολύ οι άνθρωποι που παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Σαν στάση ζωής δηλαδή. Αισθάνομαι ότι μια τέτοια είναι η κα Ακρίτα. Δηλώνει πως ο «…Σεφερλής περνάει τη νοοτροπία του να είναι εντάξει να έχουν μυαλό κότας οι θεατές του. Και αυτό γιατί γελάνε με ρατσιστικά αστεία, στα οποία ο ίδιος είναι «μανούλα»…». Λοιπόν κυρία Ακρίτα μου, ανήκω στο κοινό του κυρίου Σεφερλή, εγώ ο Θανάσης που τελείωσα χημικό, έχω μεταπτυχιακό στη λογιστική και έχω κάνει τρία προγράμματα επιμόρφωσης σε διαφορετικά αντικείμενα, εγώ που αρθρογραφώ και κάνω ραδιόφωνο. Άρα μυαλό κότας δεν έχω, εκτός αν τα Πανεπιστήμια μας είναι κοτέτσια, να το συζητήσουμε.
Ανήκω στο κοινό του Σεφερλή και γελάω χρόνια με τις εκπομπές και τις παραστάσεις του. Να σημειώσω σε αυτό το σημείο πως είμαι χοντρός, για την ακρίβεια όχι απλά χοντρός αλλά υπέρβαρος, φοράω γυαλιά αλλά αυτοσαρκάζομαι! Άρα γελάω με τα αστεία που κάνει ο Σεφερλής για τους χοντρούς και για τους μύωπες όπως θεωρώ ότι θα έκανε κάθε άνθρωπος που έχει αίσθηση του χιούμορ και δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του και κυρίως, ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ και άρα δεν έχει κομπλεξ. Για αυτό γελάνε οι άνθρωποι που βλέπουν Σεφερλή με τα αστεία του, γιατί και αυτοί έχουν προβλήματα αλλά στο 2018 έχουμε ξεπεράσει το να θεωρούμε ρετσινιά το να είσαι διαφορετικός. Όχι όλοι αλλά πολλοί το έχουμε ξεπεράσει και γελάμε με τέτοιου είδους αστεία γιατί δεν τα θεωρούμε προσβλητικά, αλλά αυτοσαρκασμό.
Δείτε stand up ανθρώπων με δυσκολίες όπως η Ρόσι Τζόουνς και ίσως αισθανθείτε καλύτερα. Ίσως συνειδητοποιήσετε ότι το να κάνεις πλάκα με ένα πρόβλημα, βοηθάει να μην κλείνεσαι στον εαυτό σου και να αισθάνεσαι ότι όλοι έχουν κάτι που τους απασχολεί, άρα δεν είσαι «ξεχωριστός» με την κακή έννοια. Και μην ξεχνάτε και ο κύριος Σεφερλής, χοντρός είναι με καράφλα. Θα έπρεπε να είναι και γκέι ή γκόμενα για να έχει το δικαίωμα να κάνει πλάκα με αυτά;
Και αν κάποιος δεν αισθάνεται καλά με αυτά τα αστεία μπορεί απλά να γελάει με άλλα πράγματα ή να ψάξει στη ψυχή του, ποιο είναι αυτό που τον ενοχλεί και δεν μπορεί να αποδεχτεί και να το αλλάξει. Ρατσισμός στο χιούμορ δεν υπάρχει. Γιατί το χιούμορ είναι κάτι που μόνο καλό προκαλεί ενώ ο ρατσισμός το αντίθετο.
