Πράξη με μεγάλο συμβολισμό
Αναφορικά με την πολιτική ορκωμοσία αξίζει να κατατεθούν κάποιες απόψεις, ως απλές σκέψεις προβληματισμού χωρίς να διεκδικούν τις δάφνες του αλάθητου.
Τυπική η ουσιαστική η πράξη της ορκωμοσίας αδυνατεί, σαν μεμονωμένη θεσμική εκδήλωση, να χρίσει οποιοδήποτε σε Χριστιανό, εάν η λοιπή διά του βίου του συμπεριφορά, δε συνοδεύεται από ανάλογες χριστιανικές πράξεις.
Παραφράζοντας στο ελάχιστο τα λόγια του Ανάχαρσι: ‘’Σκύθης τω γένει αλλ’ ου τω τρόπω’’ θα έλεγα πως κάθε ορκιζόμενος δεν πρέπει μόνον να είναι χριστιανός τω όρκω, αλλά κυρίως τω έργω! Ο όρκος άλλωστε είναι μια ψυχοπνευματική δέσμευση σε κείνο που ο καθένας αντιλαμβάνεται ως “ό,τι ιερότερο”. Το ποιο είναι “ιερότερο” για τον καθένα, δεν είναι πάντα κάτι το αυτονόητο αλλά ίσως ν’ αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Διότι αυτό που προσδίδει στο έργο της πολιτικής πνεύμα χριστιανικό, δεν είναι το δίλεπτο της ορκωμοσίας αλλά οι πράξεις ουσίας που ακολουθούν μετά. Τα μέτρα εκείνα που εφαρμόζει ένας πολιτικός και αν συνάδουν αυτά με το βαθύτερο νόημα της Χριστιανοσύνης.
«Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε» διδάσκει η θρησκεία μας. Μεταφρασμένο στην καθημερινή ζωή σημαίνει δικαιότερο καταμερισμό των φορολογικών βαρών. Σημαίνει στήριξη στους αδυνάτους. Σημαίνει μέτρα προστασίας για τους άνεργους και τους ανασφάλιστους της κοινωνίας. Όλα όσα πρέπει να εφαρμόζει μια δίκαιη κυβέρνηση υπέρ των αδυνάτων της κοινωνίας.
“Ο έχων δυο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων βρώματα ομοίως ποιήτω”, λέει ο Χριστιανισμός. Επομένως, όταν μια κυβέρνηση αρπάζει, μέσω νομοθετικών διαταγμάτων, τη βούκα από το φτωχούλη του Θεού και την προσφέρει στον ισχυρό (εφοπλιστή, μεγαλοεργολάβο ή τραπεζίτη), όταν αντί να δίνει ιμάτιο στον γυμνό, τον γδύνει έτι περισσότερο, τότε όσοι βουλευτικοί όρκοι κι αν δοθούν, έχουν ένα και μόνο αποτέλεσμα: Την επιορκία.
«Αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τους μισούσιν υμάς», διδάσκει ο Χριστός. Η ιστορία ωστόσο της πολιτικής απέδειξε πολλές φορές το αντίθετο. Και κυρίως από αυτούς που πιστεύουν ότι είναι οι παραδοσιακοί εκφραστές της Ορθοδοξίας, ενδεχομένως και λόγω κόμματος! Δεν είναι βεβαίως λίγοι οι Έλληνες που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, ή εξορίστηκαν στην «Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών» στην εποχή της χούντας;
«Υμείς είσθε το άλας της γης. Υμείς είσθε το φως του κόσμου» τόνισε ο Κύριος στους μαθητές Του. Το άλας και το φως της ελληνικής Πολιτείας, θα λέγαμε σήμερα πως είναι οι βουλευτές μας. Οι πράξεις τους είναι αυτές που θα επιβεβαιώσουν, εάν το άλας έχει μωρανθεί και το φως έγινε βαθύ σκοτάδι! Και ειδικότερα για τους ανήμπορους της κοινωνίας, με τα ράφια άδεια από τροφή και σκοτεινό το σπίτι δίχως ρεύμα!
«Όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμείον σου και κλείσας την θύραν σου προσεύξαι τω πατρί σου…» είπε ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία. Δεν μίλησε ούτε για μεγάλους όρκους ούτε για θεαματικές προσευχές. Εξάλλου «το δένδρον εκ του ιδίου καρπού γιγνώσκεται». Έτσι και η κάθε κυβερνητική πολιτική. Από τα έργα της ξεχωρίζει. Διαφορετικά, όσους όρκους και αν δώσει ένας υπουργός ή πρωθυπουργός, αλλά δεν οδηγούν σε πράξεις, δεν έχουν απολύτως καμία αξία. Γιατί, τότε θυμίζει η ελληνική Βουλή περισσότερο αίθουσα δικαστηρίου, όπου παρουσία του Ευαγγελίου και της εικόνας του Χριστού, λέγονται τα μεγαλύτερα ψεύδη για την καταδίκη του συνανθρώπου μας.
Ως Έλληνας και ως αριστερός ένιωσα μεγάλη συγκίνηση και χαρά, όταν είδα στην τηλεόραση τον σημερινό πρωθυπουργό της Ελλάδας, τον Αλέξη Τσίπρα, να πηγαίνει αμέσως μετά την ορκωμοσία του, κατευθείαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να αποτίσει φόρο τιμής στο μνημείο των διακοσίων εκτελεσθέντων Ελλήνων Αντιστασιακών – κομμουνιστών από τους Γερμανούς ναζί την πρωτομαγιά του 1944.
Ήταν μια πράξη, με βαθύ συμβολισμό, που εκτός από έκφραση τιμής στους ήρωες πεσόντες, θυμίζει ταυτόχρονα στη Μέρκελ τις καταστροφές που προκάλεσε στην Ελλάδα ο γερμανικός ναζισμός. Θυμίζει επίσης το Κατοχικό δάνειο που μας χρωστά και που πρέπει οπωσδήποτε να το επιστρέψει, ειδικά τώρα που η πατρίδα μας είναι γονατισμένη!
