Γιά την πραγματική ανάπτυξη και πρόοδο χρειάζεται αίσθημα και κράτος Δικαίου
Εργασιακή εφεδρεία, ενιαίο μισθολόγιο, αποκρατικοποιήσεις, κατάργηση φορέων του Δημοσίου, τέλος ακίνητης περιουσίας, είναι μερικές από τις πιο πρόσφατες εξαγγελίες της κυβέρνησης. Και μαζί με όλα αυτά, απόψεις που υπονοούν ότι “το ένα εκατομμύριο υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τα δέκα εκατομμύρια πολιτών μάς έφτασαν εδώ που μας έφτεραν”. Εμείς φταίμε, λοιπόν, οι πολίτες, για την πορεία της χώρας, την ενδεχόμενη χρεωκοπία, την εικόνα του δημοσίου τομέα, τα λάθη, τις παραλείψεις. Τουλάχιστον, ο κ. Πάγκαλος με το «περίφημο» και «λαοφιλές» «μαζί τα φάγαμε» μας έδινε το «ελαφρυντικό» της συνενοχής!
Διερωτώμαι, ποιοί είναι άραγε πραγματικά αυτοί που μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο. Κι αν εσείς μιλάτε για αυτό το ένα εκατομμύριο πολιτών που ταλαιπωρούν τα δέκα, εγώ θα αναφερθώ στα δέκα εκατομμύρια πολιτών που ταλαιπωρούνται από τους τριακόσιους (αφού εσείς βάλατε όλους τους υπαλλήλους στο ίδιο τσουβάλι γιατί άραγε να μην πούμε το ίδιο και για όλους εσάς;). Η πολυπόθητη έξοδος από την κρίση και πολύ περισσότερο η γενικότερη πρόοδος και ανάπτυξη της χώρας μας δε θα έρθει ποτέ εξαπολύοντας πυρά σε αμάχους κάτω από το μανδύα της ευθυνοφοβίας.
Το παλιό αλλά καλό κόλπο του “διαίρει και βασίλευε” ανάμεσα στις εργατικές τάξεις δεν θα ευδοκιμήσει αυτή τη φορά. Κι αναφέρομαι σε κυβερνώντες και μη, στον κάθε μετέχοντα στη διοίκηση αυτής της χώρας, σε εκείνον που διακυβέρνησε, σε αυτόν που απλώς διαφωνούσε, σε εκείνον που έπραττε τα λάθη, σε αυτόν που απλώς τα παρατηρούσε….
Δεν διαφωνώ ότι ο δημόσιος τομέας κάποια στιγμή χρειάζεται να αξιολογηθεί, να αναδομηθεί, να εξυγιανθεί. Οχι, ωστόσο, κάτω από την «λαιμητόμο» της απόλυσης. Λύση δεν είναι να πετάμε πανικόβλητοι ανθρώπους στην θάλασσα επειδή το καράβι βουλιάζει. Διέξοδος δεν είναι να στρουθοκαμηλίζουμε, εξαπολύοντας κατηγορώ στους πάντες, πλην του εαυτού μας.
Θα ακουστεί ίσως άτοπο ή αναχρονιστικό αν αναρωτηθούμε ποιο είναι άραγε το όραμα των σύγχρονων πολιτικών μας.
Χρειάζεται, ωστόσο, το όραμα, όχι μόνο για τις προεκλογικές μας «μακέτες» αλλά για να σχεδιάσουμε την ζωή μας και αυτήν των παιδιών μας, σε μια χώρα ανθρώπινη. Όμως, ποια εξέλιξη μπορεί να έχει μια χώρα, όπου οι πολίτες της και πρώτοι από όλους, οι πολιτικοί της, στοχεύουν απλώς στην αποφυγή της χρεωκοπίας ή στην επιβράδυνση της οπισθοδρόμησης;
Ας είμαστε ρεαλιστικοί. Η Πολιτεία γονατίζει τον πολίτη υποχρεώνοντάς τον να αναλάβει την ευθύνη για την κατάσταση της χώρας μας. Μόνο εάν καταφέρει να τον πείσει ότι έφταιξε που αγόρασε ένα σπιτάκι με δάνειο και ένα αυτοκίνητο, που ρίσκαρε την περιουσία του στο χρηματιστήριο, που ψώνιζε πια με την πιστωτική του κάρτα, μόνο τότε, θα καταφέρει να επιβάλει τα νέα μέτρα και να εφαρμόσει την υπαγορευμένη πολιτική του ΔΝΤ.
Και πολλοί μεμψιμοιρούν, προβάλλοντας το επιχείρημα της χρεοκοπίας ή της στάσης πληρωμών και καταλήγουν στο ότι ο λαός χρειάζεται να πληρώσει τα «σπασμένα». Κι εγώ τους απαντώ: Να πληρώσω, να πληρώσουμε. Αν, όμως, όλες οι θυσίες μας πιάνουν πραγματικά τόπο, αν σε ό,τι κάνουμε υπάρχει σχέδιο και προγραμματισμός. Αν πραγματικά, το σύστημα φορολόγησης διαμορφώνεται με κριτήρια κοινωνικά και εισοδηματικά, αν δεν βάλλεται μόνον ο μικρομεσαίος οικογενειάρχης Έλληνας.
Να πληρώσει ο πολίτης αν αυτός που ευθύνεται πραγματικά τιμωρηθεί, αν ακόμα «κάτσει στο σκαμνί της δικαιοσύνης». Δεν είμαστε παράλογοι ή λιγότερο πατριώτες από εσάς. Κανείς δε θέλει να σώσει περισσότερο τον Ελλάδα από τους ίδιους τους Έλληνες! Αίσθημα δικαίου και κράτος δικαίου, χρειάζεται αυτός ο τόπος για να αναπτυχθεί και να προοδεύσει.
Η κρίση στην χώρα μας μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία αναγέννησης, έστω και από τις στάχτες μας, να γίνει το μέσο για να αναλάβει ο καθένας μας την ευθύνη που του αναλογεί, για να απαγκιστρωθούν τα κόμματα από την αντίληψη της “καμμένης γης”.
Ό,τι κάψαμε, κάψαμε, όμως… καιρός να σπείρουμε τώρα…
