Και ποιος είσαι, να μην αξίζεις περισσότερα;
Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου
Σαν εκπαιδευτικός που είμαι τα τελευταία χρόνια και όσο περνάει ο καιρός και γνωρίζω περισσότερους ανθρώπους, τόσο πιο εύκολα μπορώ να δημιουργήσω «μοτίβα συμπεριφοράς» και να τα ξεχωρίσω στο μυαλό μου. Σίγουρα υπάρχουν, ίσως και να
αποτελούν τα λεγόμενα χαρακτηριστικά στον καθένα μας, και σίγουρα χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις για να μπορείς να «εντάξεις» ανθρώπους σε αυτά.
Σε αυτές τις γραμμές θα αναφερθώ για τη συμπεριφορά του «ελάχιστου δυνατού των δυνατοτήτων», αν μπορώ να την ονομάσω έτσι. Παρατηρώ ότι μπορεί κάποιοι άνθρωποι να βρίσκονται σε ένα περιβάλλον, εκπαιδευτικό ίδρυμα στην προκειμένη, που δεν τους παρέχει ούτε καν τα αυτονόητα. Να έχουν αντιμετωπίσει την απαξίωση για αυτό που κάνουν, μπορεί κι από μερίδα της κοινωνίας που δεν έχει ποτέ βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Κι αυτοί οι
δυο παράγοντες, κυρίως, επηρεάζουν τις δικές τους απαιτήσεις και ως εκ τούτου και συμπεριφορά.
«Βολεμένοι» στη μετριότητα που έχει επικρατήσει και φανερά επηρεασμένοι, θέλουν να δίνουν το ελάχιστο των δυνατοτήτων τους. Είτε γιατί πιστεύουν πως μέχρι εκεί μπορούν, είτε γιατί η απογοήτευση είναι τόσο μεγάλη, που η ελπίδα για κάτι καλύτερο έχει εξαφανιστεί προ πολλού. Παράλληλα προσδοκούν το μέγιστο των παροχών. Πράγμα αρκετά αντιφατικό, θα έλεγα. Δεν ξέρω αν φταίει η «βολή» τους ή έχουν ενστερνιστεί πως έτσι είθισται κι έτσι θα συμβαίνει. Πως αυτή είναι η νόρμα.
Αντί να βάζουν φωνή εκεί που πρέπει να διεκδικήσουν περισσότερα, αντιδρούν όταν τα περισσότερα ζητούνται από εκείνους. Διεκδικούν τα λιγότερα, ίσως γιατί με αυτά έχουν μάθει να ζουν. Αυτά έχουν μάθει να παίρνουν και σε αυτά έχουνε μείνει. Θα πρέπει όμως να πιστέψουν πρώτα στον εαυτό τους. Μετά να αποδείξουν την αξία τους και να διεκδικήσουν αυτή να αναγνωριστεί. Είναι δικός τους αγώνας. Γιατί αν περιμένουν από άλλους να τους αναγνωρίσουν, τότε πάντα αυτοί οι άλλοι είναι που θα ελέγχουν τις συνθήκες.
Να έχουμε αυτοπεποίθηση. Να γνωρίζουμε το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε και κάθε φορά να προσπαθούμε για το κάτι παραπάνω ώστε να εξελισσόμαστε. Να διεκδικούμε όσα μας αξίζουν και να έχουμε πρωτίστως απαιτήσεις από τον ίδιο μας τον εαυτό, χωρίς βέβαια να τον μαστιγώνουμε. Κι αν οι άλλοι δεν τα καταλαβαίνουν όλα αυτά, είναι δικό τους πρόβλημα κι όχι δικό μας. Θα έρθει η ώρα, αργά ή γρήγορα, που θα αναγκαστούν αυτοί να αποδεχτούν τη δίκη μας πραγματικότητα.
Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.
Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.
