Παράταση ζωής ή τζάμπα κόπος;

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Με μεγάλη έκπληξη, έντονες αντιδράσεις, αρνητικά συναισθήματα και μεγάλη δυσφορία υποδέχτηκαν την είδηση της παράτασης ισχύος των περιοριστικών μέτρων για την αποφυγή εξάπλωσης του κορωνοϊού στο νομό μας, οι κάτοικοι του. Άραγε πόση υπομονή χρειάζεται να κάνουν μέχρι να μας βγάλουν από το τοπικό απαγοευτικό που μας έβαλαν τον Σεπτέμβρη;

Η πλειοψηφία καθόλου. Γιατί για να κάνεις υπομονή προϋποθέτει να υπομένεις κάτι. Όταν δεν το υπομένεις γιατί να αντιδράς; Τι αδικία αισθάνεσαι που συνεχίζει να ισχύει ένα μέτρο που ποτέ δεν εφάρμοσες; Άφησε λοιπόν εμάς που το αποδεχθήκαμε, που το υπομένουμε και που δεν μας είναι ευχάριστο αλλά κατανοούμε ότι είναι για το καλό και το δικό μας αλλά και το δικό σας να συνεχίσουμε να φοράμε μάσκα παντού και να αισθανόμαστε άβολα μέσα σε αυτή καθώς βλέπουμε εσάς να μας κοιτάτε περίεργα. Δουλεύουμε εμείς και για τους δύο.

Θα σου γράψω και κάτι ακόμη. Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Γράφεις και λες «μα καλά γιατί σε εμάς συνεχίζονται τα έκτακτα μέτρα ενώ έχουμε μονό αριθμό κρουσμάτων τον τελευταίο μήνα;». Δεν σκέφτηκες όμως ότι κάτι γίνεται και δεν έχουμε θύματα; Μπορεί να μην το σκέφτηκες γιατί εσύ έκανες λιγοστά σε αυτή τη προσπάθεια αλλά κάτσε να σου πούμε εμείς που φέτος στερηθήκαμε πολλά, για να μπορούμε όσο πιο σύντομα όλοι κι όχι μόνο εμείς να ζούμε περισσότερο φυσιολογικά.

«Η κυβέρνηση έχασε τη μπάλα, ξέφυγε η κατάσταση, άνοιξε τα πάντα για την οικονομία και δεν τους νοιάζουν πλέον οι νεκροί». Εσύ τα είπες και αυτά. Εσύ που απορείς γιατί συνεχίζονται τα μέτρα πρόληψης, ενώ δεν έχουμε θύματα. Και θα περιμένεις στην γωνία αν ανασταλούν και έχουμε κρούσματα για να ξαναπείς τα ίδια.

Και να σου πω και κάτι άλλο. Δεν αξίζουμε δικαιοσύνη τελικά. Ισότητα αξίζουμε γιατί νομίζουμε πως ξέρουμε τα πάντα και μάλιστα είμαστε και ισχυρογνώμονες μέσα στην άγνοια μας. Άρα τα οριζόντια μέτρα είναι αυτά που μας αξίζουν. Άσχετα με τα κρούσματα, την επιμέρους εικόνα και όποια άλλα στοιχεία εξετάζονται για να λαμβάνονται μέτρα κατά τόπους. Κι ακόμη δεν έχεις καταλάβει πως μια συμπεριφορά ενός ανθρώπου που δεν τον γνωρίζεις καν, μπορεί να επηρεάσει τη ζωή σου.

Είναι κρίμα ακόμη και σε τέτοιες περιόδους να μην λειτουργούμε σαν κοινωνία, να συνεχίζουμε να αρνούμαστε την πραγματικότητα και να επιλέγουμε να ζούμε στην κοντόφθαλμη ασφάλεια των δικών μας πεποιθήσεων. Ως πότε θα αντέχουμε να επιβιώνουμε μέσα σε αυτό, μου λες;

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.