Παραμένει όρθιος και μετά την συνταξιοδότηση του ο Γιώργος Συμπιλίδης

Το 2017 σηματοδοτεί το τέλος μιάς ευδόκιμης και γεμάτης από «περγαμηνές» σταδιοδρομία του Κιλκισιώτη χειρουργού γιατρού Γιώργου Συμπιλίδη στο εθνικο σύστημα υγείας (ΕΣΥ), με σημαντικότερο κεφάλαιό της την θητεία του στην διεύθυνση της κλινικής μαστού του Θεαγενείου αντικαρκινικού νοσοκομείου Θεσσαλονικης.

Ωστοσο ο αεικίνητος και ακαταπόνητος λειτουργός του Ιπποκράτους δεν αποσύρεται από την «πρώτη γραμμή» του αγώνα κατά του καρκίνου.

Αντιθέτως, παραμένει όρθιος και ακλόνητος στις «επάλξεις» συνεχίζοντας να τον δίνει από το «μετερίζει» του ιδιωτικού τομέα, έχοντας ενταχθεί στο ιατρικό δυναμικό του θεραπευτηρίου «Γένεσις».

Με την ευκαιρία αυτή ο σύλλογος καρκινοπαθών νομου Κιλκίς «Ο Αγιος Ευγένιος» εκφράζοντας το σύνολο της κοινής γνώμης του νομου, απονέμει δημοσίως στον Γιώργο Συμπιλίδη εύσημα γιά το σπουδαίο έργο του και του πλέκει το εγκώμιο γιά την ανθρωπιά του.

Στην σχετική ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:

«Τον φόβο και την ανασφάλεια που βίωσαν στα εξωτερικά ιατρεία, στα χειρουργεία αλλά και στους θαλάμους του Θεαγενείου αντικαρκινιού νοσοκομείου Θεσσαλονίκης πάρα πολλές γυναίκες λόγω του καρκίνου του μαστού αλλά και άνδρες καρκινοπαθείς, τα αντιμετώπισαν με την αμέριστη συμπαράσταση του Κιλκισιώτη χειρουργού γιατρού Γιώργου Συμπιλίδη ο οποίος τούς βοήθησε όχι μόνο με τις επιστημονικές του γνώσεις σχετικά με την σοβαρότατη ασθένεια του καρκίνου αλλά και με τα ενθαρρυντικά του λόγια αφού ο καρκίνος «αγγίζει» ψυχή και σώμα.

Ήταν αδιανόητο να μην ανταμωθούν κιλκισιώτικα βλέμματα έξω από την πόρτα του ιατρείου του κάθε Παρασκευή που έκανε ιατρείο. Γυναίκες από τον Επτάλοφο, τον ΣΣ Μουριών, την Γρίβα, την Πλατανιά, τα Αγιονέρια, το Λαοδικινό, από όλες τις γωνιές του νομού μας, τον επισκέπτονταν είτε για επανέλεγχο, είτε για αφαίρεση ραμμάτων ή ακόμη και για να τον δούν και να ακούσουν την γνώμη του. Τόσο πολύς ο κόσμος στην αίθουσα αναμονής και πάμπολλοι οι Κιλκισιώτες που και λεωφορείο να ναυλώναμε …δεν θα μας χωρούσε.

Το χαμόγελο πάντα ζωγραφισμένο στα χείλη του, η καλή του κουβέντα και το κουράγιο που έδινε απάλυνε και την πιο δύσκολη περίπτωση και φυσικά στιγμές ξεκούρασης και ανάσας δεν υπήρχαν ποτέ παρά μόνον όταν αντάλλαζε με χιούμορ καμμιά κουβέντα με τους συναδέλφους του ή με το νοσηλευτικό προσωπικό.

Ο ακούραστος χειρουργός ο οποίος αν και τα τελευταία χρόνια που διετέλεσε διευθυντής κλινικής μαστού ενός από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Βορείου Ελλάδας, δεν χρησιμοποίησε ποτέ την διευθυντική καρέκλα για να το παίξει «δήθεν» και «καθωσπρέπει» γιατί τον ενδιέφερε μόνον η ουσία και γι’ αυτόν η ουσία ήταν ο καρκινοπαθής και κανένας άλλος.

Το ύφος του άλλαζε μόνον όταν έπρεπε να κάνει διάγνωση της μαστογραφίας ή του υπέρηχου καθώς και όταν ψηλαφούσε το στήθος. Την στιγμή εκείνη οι ασθενείς του νιώθαμε ότι το μάτι του ήταν καρφωμένο στην απεικόνιση του μαστού μην τυχόν και του ξεφύγει κάποια σκιά ή κάποιο σημάδι και η προσοχή του στραμμένη στην αφή τυχόν σκληρού ογκιδίου μη αφήνοντας περιθώριο να του ξεφύγει κανένας καρκίνος όσο πυκνός και αν ήταν ο μαστός.
Φυσικά το ιατρικό του έργο συνεχιζόταν δίνοντας ρεσιτάλ στα χειρουργεία όπου με το νυστέρι καθάριζε επιτυχέστατα τα καρκινογόνα κύτταρα που προσέβαλαν τον μαστό και με το έμπειρό του μάτι προχωρούσε ή όχι στους μασχαλιαίους αδένες. Το μετεγχειρητικό στάδιο δεν τον άφηνε αδιάφορο αφού οι κατευθυντήριες γραμμές του βοηθούσαν όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά τόσο τον ασθενή όσο και τούς οικείους του.

Συνεργάσιμος με πάρα πολλούς συλλόγους καρκινοπαθών και φυσικά και με τον σύλλογο καρκινοπαθών Κιλκίς & Παιονίας, δεχόταν ευχαρίστως να συμμετάσχει σε ομιλίες ενάντια στον καρκίνο ακόμη και στο πιο μικρό χωριουδάκι.

Ήταν σε θέση να απευθύνεται την μια ημέρα σε ακροατές που δεν είχαν καμμιά επιστημονική κατάρτιση εξηγώντας τους με απλά λόγια τι είναι καρκίνος και την επόμενη μέρα να είναι ομιλητής σε ογκολογικό συνέδριο απευθυνόμενος σε γιατρούς που ήθελαν να εξειδικευτούν στον καρκίνο του μαστού.

Ένα ξεχωριστό έργο που δεν συνηθίζεται από πολλούς ήταν το εθελοντικό του. Επικεφαλής της κινητής μονάδας μαστογράφου του Θεαγενείου «όργωσε» στην κυριολεξία περιοχές που είχαν δύσκολη πρόσβαση σε διαγνωστικά κέντρα πρόληψης και έδωσε την δυνατότητα σε γυναίκες να κάνουν για πρώτη φορά στην ζωή τους μαστογραφία και ψηλάφηση.

Αξίζει να αναφερθούν οι γυναίκες Ρομά στην Ξάνθη αλλά και από την ακριτική Κέλλη της Φλώρινας καθώς και οι γυναίκες της περιοχής μας από Καστανερή, Ειδομένη, Μουριές διότι το Κιλκίς είναι μία από τις αδυναμίες του που δεν λέει να ξεκόψει από αυτήν με τίποτε.
Ποτέ δεν έκλεισε το κινητό του τηλέφωνο για να ζήσει την προσωπική του ζωή, πιστός στον όρκο του Ιπποκράτη στον ύψιστο βαθμό αφού για όλους και ειδικά για τον γυναικείο πληθυσμό ήταν κάθε φορά στις «επάλξεις».

Ποτέ δεν υπήρξε ο απλησίαστος γιατρός που δέχεται με ωράριο και φυσικά όταν αντιλαμβανόταν ότι υπάρχει κάποια οικονομική αδυναμία, ιδίως τον καιρό των ανασφάλιστων Ελλήνων οι οποίοι αντιμετωπίζονταν ως περιθωριοποιημένοι από το ίδιο το ελληνικό κράτος το οποίο απαιτούσε ακόμη και μεταθανάτια πληρωμή των νοσηλίων από τους κληρονόμους, τότε ο Γιώργος Συμπιλίδης εύρισκε διέξοδο στα αδιέξοδα γιατί δεν ξεχνούσε ότι ήταν ο Ευκαρπιώτης που σπούδασε την ιατρική με την βοήθεια των γονιών, των αδελφών του και εργαζόμενος και ο ίδιος, φέρνοντας κατά πώς φαίνεται τακτικά στη μνήμη του το «πού και απόθεν εξέβα» των Ποντίων, το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν ακούστηκε για το άτομό του.

Όπως αναφέρει ο φίλος του δημοσιογράφος Μιχάλης Στρατάκης, ο Κρητικός Στρατομίχαλος σε διαδικτυακό του άρθρο, «μετά πάροδο σαράντα ετών κατά την οποία υπήρξε εχθρός και διώκτης του καρκίνου», ο Συμπιλίδης πήρε την μεγάλη απόφαση να συνταξιοδοτηθεί από το ελληνικό Δημόσιο και να εγκαταλείψει το αντικαρκινικό νοσοκομείο της Βορειου Ελλάδας.

Δεν είναι δυνατόν όμως αυτός ο εργάτης της ιατρικής να σταματήσει και να αφήσει την μεγάλη του αγάπη, το χειρουργείο, που σε συνδυασμό με τον μεγάλο του έρωτα, την Φώφη, την οποία λατρεύει και η οποία τον υποστηρίζει σε κάθε επιλογή του κατάφερε να τα εξισορροπήσει με έναν μοναδικό τρόπο και να τα έχει και τα δυο στο πλευρό του χωρίς να γέρνει καθόλου η ζυγαριά και να μην σημειωθεί ουδεμία απόκλιση.

Δεν είναι δυνατόν να μην συνεχίζει να βλέπει πρόσωπα τα οποία τού είναι πλέον οικεία μετά από την δοκιμασία που έχουν περάσει και περιμένουν πώς και πώς να τους δώσει τις ιατρικές συμβουλές του. Μπορεί το ελληνικό Δημόσιο να θέτει ηλικιακά όρια για συντάξεις αλλά το βιολογικό ρολόι του Γιώργου Συμπιλίδη κατά πώς φαίνεται συνεχίζει και πρέπει να συνεχίζει να χτυπά.

Μπορεί από το 2017 να συγκαταλέγεται στην χορεία των συνταξιούχων γιατρών του Δημοσίου εγκαταλείποντας τα κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα αλλά η χειρουργική ρόμπα, τα γάντια και ο σκούφος δεν πρόκειται να μείνουν στη ντουλάπα.

Ο καρκίνος δεν πρόκειται να βρει την ησυχία του γιατί ο Γιώργος Συμπιλίδης από τις 16 Γενάρη του ’17 θα τον περιμένει στην γωνία, θα τον περιμένει στην Κλινική «Γένεσις» για να τον αντιμετωπίσει όπως εκείνος ξέρει εδώ και τόσα χρόνια.

Σε αυτήν «τα χρυσά χέρια» του γιατρού μας θα συνεχίζουν το έργο τους δίνοντας ανακούφιση σε όσες και όσους βρεθούν αντιμέτωποι με τον καρκίνο, συνεχίζοντας ο ίδιος δίπλα στον ασθενή την κατά μέτωπον επίθεση.

Γεώργιε Συμπιλίδη χαιρόμαστε ιδιαίτερα που δεν επέλεξες την βιολογική σου ξεκούραση έστω και αν τα τελευταία χρόνια ήταν έντονη η εργασιακή σου απασχόληση και μάλιστα σε έναν χώρο όχι ευχάριστο όπου ο ανθρώπινος πόνος είναι εντονότατος.

Σου ευχόμαστε απεριόριστη δύναμη υπηρετώντας από δω και στο εξής μέσα από τον ιδιωτικό τομέα την χειρουργική με τις αξίες που ξέρουμε καλά ότι τις έχεις μέσα στην καρδιά σου αφού πολλές φορές έχουν γίνει παράδειγμα για πολλούς από εμάς».