Το Κιλκίς αποχαιρέτησε τον Κώστα Παναγόπουλο που «έφυγε» πρόωρα στα 57 του
Σε ηλικία 57 ετών απεβίωσε ο καλός συμπολίτης Κώστας Παναγόπουλος, σύζυγος του υψηλόβαθμου στελέχους του τοπικού προσκοπισμού και επί μακρόν συνεργάτιδος του δημοσιογραφικού συγκροτήματος του «Μαχητή».
Η εκφορά του έγινε την Δευτέρα 27.3.17 από τον ιερό μητροπολιτικό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κιλκίς.
Τον εκλιπόντα αποχαιρέτησε εκ μέρους της κοινωνίας του Κιλκίς η πρόεδρος του συλλόγου καρκινοπαθών νομού Κιλκίς «Ο Αγιος Ευγένιος» Γιωργία Κολεσιώτου, με τον ακόλουθο περιεκτικο επικήδειο:
«Κάποιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον καρκίνο πραγματικά γενναία. Ο Κώστας Παναγόπουλος τον αντιμετώπισε γενναία αλλά και φιλοσοφημένα. Αν και τον γνώρισα από κοντά το τελευταίο διάστημα, κατά το οποίο δεν αντιμετώπιζε καμμιάν επάρατο αλλά τον CA προστάτη, ένας καφές που ήπιαμε πριν μερικούς μήνες στο πεζοδρομημένο τμήμα της 25ης Μαρτίου στάθηκε υπεραρκετός, παρ’ όλο που διήρκεσε καναδυό ώρες, για να διαπιστώσω ότι ο Κώστας είχε πλήρη συναίσθηση της ασθενείας του και με θάρρος, λεβεντιά και τόλμη ήταν αποφασισμένος να σταθεί απέναντί της.
Η κορμοστασιά του γνωστή στην κοινωνία του Κιλκίς και παρ’ όλο που έζησε σ’ αυτή την πόλη τις τελευταίες δεκαετίες. Πολύ τακτικά τον συναντούσα σε εστιατόρια, καφετηρίες και πάρκα της πόλης μας, τις περισσότερες φορές έχοντας στο πλάι του τον Νίκο, τον Παναγιώτη αλλά και πιο συχνά τον «Βενιαμίν», τον μικρό Παντελή.
Νυμφευμένος με την αγαπημένη του Γιάννα Κοζανίδου, στάθηκε πραγματικά πλάι της στηρίζοντας μαζί της την Έλενα ωσάν δικό του παιδί, χωρίς δισταγμούς και αδιαφορώντας για κουτσομπολίστικα κατινιάσματα της μικρής μας κοινωνίας, ώστε πολλές φορές τούς αντάμωνα και χαιρόμουν ειλικρινά σαν εξαμελή οικογένεια η οποία μάλιστα πριν ένα χρόνο έλαβε μέρος σύσσωμη και στον διεθνή Μαραθώνιο “Μέγας Αλέξανδρος”.
Αξιαγάπητος υπήρξε και για την κυρία Νίτσα, την πεθερά του. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να τύχει καλύτερο παιδί για την Γιάννα της.
Το εκπαιδευτικό του έργο δεν το γνωρίζω, όμως είμαι σίγουρη ότι την παίδευση των τεσσάρων παιδιών του θα την ζήλευαν πολλοί συνάδελφοί του καθηγητές. Όχι ιδιαίτερα ομιλητικός, περνούσε αρκετές φορές αθόρυβα, αλλά σίγουρα σχημάτιζε τη δική του γνώμη για τα διάφορα δρώμενα και αν του δίνονταν ευκαιρία την εξέφραζε δίχως δισταγμό.
Αν και μεγαλωμένος σε προνομιούχο περιοχή της Αθήνας, δεν τον κράτησε ούτε η αριστοκρατία, ούτε ο πλούτος της Κηφισιάς, αλλά τον κέρδισε ο ειλικρινής, άδολος και ντόμπρος χαρακτήρας της Γιάννας που σίγουρα αν και ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες, έβρισκαν πάμπολλες κοινές συνιστώσες είτε πολυτεκνικές, είτε προσκοπικές, είτε του Ερυθρού Σταυρού, είτε των κρουστών ήταν αυτές.
Κώστα, όπως μου έγραψε η Γιάννα σε μήνυμα στο «φαίησμπουκ» χθες επέστρεψες στον Δημιουργό μας.
Σήμερα σε αποχαιρετάμε. Να είσαι σίγουρος όμως ότι περνώντας τις γωνιές από των καφέ της πόλης σίγουρα θα σε θυμόμαστε.
Διότι ποτέ δεν κρύφτηκες, ποτέ δεν συμβιβάστηκες και ποτέ δεν το έβαλες κάτω. Η μνήμη σου δεν μπορεί να μην είναι αιωνία!».
